Keuzecarrousel: ‘Morele keuzes moeten kwellen’

Onlangs was ik te gast in het radioprogramma De Wereld van Sofie. Een hele uitzending was gewijd aan het thema van moeilijke, morele keuzes over leven, dood en de schemerzone ertussen. Het is een thema dat de laatste tijd meer dan ooit urgent is. Door de coronacrisis en de gigantische druk op ons zorgsysteem, staat het zorgpersoneel dag in dag uit voor zeer moeilijke beslissingen. Hoeveel tijd en energie kunnen we in welke patiënt steken? Wat geldt als dringende en niet-dringende zorg? Hoe moet je aan een patiënt of familie zeggen dat een verdere behandeling waarschijnlijk geen gewenste uitkomst zal hebben? Het zijn vragen waarvoor geen mathematische formule bestaat die je bij het zekere, juiste antwoord brengt. En dus was de vraag van de radiomakers of de filosofie misschien een handje kon helpen. Kan de filosofie de keuzelast verlichten? 

Helaas is de filosofie daartoe niet in staat. Filosofie vormt geen handleiding van morele principes die als leidraad dienen voor de afwegingen die gemaakt moeten worden? De enige troost die filosofie kan bieden is het besef dat er soms geen troost is voor wat ons in het leven overkomt. Niemand ontkomt aan het gewicht van zijn keuzes. En iedereen moet dat gewicht alleen dragen. 

Of we het nu willen of niet, van zodra we onze ogen openen tot we ze weer sluiten maken we keuzes. Of onze keuzes vrij dan wel gedetermineerd zijn, is een andere kwestie. Maar aan de vaststelling dat we elke dag talloze keuzes maken zal zelfs de hardnekkigste determinist niet kunnen ontkomen. Zelfs voor de determinist draait het leven rond keuzes, zoals een draaimolen rond zijn as. Het leven is een keuzecarrousel. Zelfs al draaien we maar rondjes, en is er geen ultiem doel of eindbestemming, ons levenspad ligt met keuzes bezaaid. 

‘De enige troost die filosofie kan bieden is het besef dat er soms geen troost is voor wat ons in het leven overkomt.’

Niet alle keuzes wegen uiteraard even zwaar. We kiezen zowat iedere dag wat we zullen aantrekken of wat we zullen eten, en de volgende dag herinneren we het ons amper nog. Dat is heel anders met morele keuzes. Het kenmerkende aan morele keuzes is dat ze kunnen blijven knagen, zelfs wanneer men het gevoel heeft de juiste keuze te hebben gemaakt. 

Dat bleek ook mooi in de getuigenissen in de radio-aflevering van mensen die zelf in het medische veld staan. Er mogen dan wel richtlijnen van ethische commissies bestaan en draaiboeken; uiteindelijk moet je in het veld zelf de knopen doorhakken, daarnaar handelen en ermee leven. De psychologische belasting daarvan mag niet onderschat worden. Morele keuzes inzake leven en dood galmen lang na in ons geweten. Dat is onaangenaam en soms zelfs ondraaglijk. Maar misschien staat de filosofie toch niet helemaal hulpeloos toe te kijken. Misschien gaat er een klein beetje troost uit van het besef dat enkel een goed mens last kan hebben van een slecht geweten. Het beste bewijs dat je een gewetensvol mens bent, is het knagen van dat geweten. Morele keuzes moeten kwellen. Het feit dat ze dat doen, is het bewijs dat je een moreel wezen bent. 

Alicja Gescinska is een Pools-Belgische filosofe en schrijfster. Zowel op persoonlijk als filosofisch vlak is ze, zo zegt ze zelf, altijd onderweg, altijd zoekend, nergens volledig thuis. 

De dertien werken van Joe Biden

Als de geschiedenis een leidraad vormt voor wat de president elect te wachten staat, dan zijn ‘de dertien werken van Joe Biden’ misschien de beste metafoor.

Hercules is een figuur uit de Griekse mythologie die beroemd werd om de twaalf haast onmogelijke taken die hij uitvoerde in opdracht van koning Eurystheus. Hij was een echte held, die kracht en intelligentie combineerde en zo machtige daden verrichtte. Als de geschiedenis een leidraad vormt voor wat de president elect te wachten staat, dan zijn ‘de dertien werken van Joe Biden’ misschien de beste metafoor.

De Amerikaanse verkiezingen hebben alsnog een verrassing opgeleverd. Amerika gaat altijd terug naar het centrum, maar het heeft daar meestal wat tijd voor nodig. Bill Clinton kwam pas na twaalf jaar Reagan/Bush I, Bush II kwam na acht jaar Clinton, Obama na acht jaar Bush II en Trump na acht jaar Obama. Dat Donald Trump al op 20 januari naar de uitgang van het Witte Huis zal worden begeleid, heeft hij vooral aan zichzelf te danken. Zowat elke ‘normale’ president die een soortgelijk economisch parcours als de vastgoedkoning kan voorleggen, zou met de vingers in de neus eentweede ambtstermijn hebben afgedwongen. Maar zijn mismanagement van de pandemie en een onmiskenbare Trump fatigue maakten al na vier jaar een einde aan zijn ‘always-made-for-television showmanship’.

De verkiezingsoverwinning van Joseph Robinette Biden (78) is niet wat ze op het eerste gezicht lijkt. De voormalige vicepresident behaalt landelijk 5 miljoen (3 procent) meer stemmen dan Donald Trump in de popular vote. Als alles naar wens verloopt, krijgt hij op 14 december in het Kiescollege 306 kiesmannen achter zich. Dat zijn er net zoveel als Trump er in 2016 behaalde. Een aantal waaraan de New Yorker keer op keer zou refereren als een ‘landslide’ en ‘een duidelijk mandaat’. Of Trump die woorden ook over zijn lippen kan krijgen nu Biden won, blijft hoogst twijfelachtig. Maar als deze getallen al één zaak duidelijk maken, is het dat De dertien werken van Joe Biden het bijna middeleeuwse mechanisme van het Kiescollege aan herziening toe is.

Trump won 83 procent van alle Amerikaanse county’s, de benaming voor een administratieve entiteit, die kan worden vergeleken met een gemeente. Maar die 2.497 county’s genereren samen amper 29 procent van alle economische activiteit in het land. De miljardair Donald Trump blijft dus de onbetwiste Zonnekoning van het platteland en het achtergebleven Amerika. ‘Het vreemde aan dit alles is dat de mensen die Trump het meest verafschuwt,het meest van hem houden’, zegt de populaire radiopresentator Howard Stern daarover.

Trump behaalde 10 miljoen meer stemmen dan vier jaar geleden. Hij kreeg zelfs meer stemmen achter zijn naam dan Barack Obama in 2008 en wordt zo de populairste Republikeinse president uit de geschiedenis. De paradox tussen Trump en zijn kiezers zal de wereld nog lang blijven verbazen.

Joe Biden won makkelijk in alle grote steden. Hij haalde amper 477 county’s binnen, maar die vertegenwoordigen wel 71 procent van het Amerikaanse bruto binnenlands product. Bestaat er een getal dat de Amerikaanse tweespalt beter illustreert dan dit? Die tweespalt garandeert nu al decennialang de ononderbroken verdeeldheid en hatelijkheden tussen beide politieke families en zal dat ook de komende vier jaar blijven doen.

De resultaten van de verkiezingen kunnen dus moeilijk andersworden geïnterpreteerd dan wat ze zijn. Aan de ene kant erft Biden een enorme hoeveelheid – in het Amerikaanse binnenland gelegen –county’s, die vallen voor Trumps anti-establishmentdiscours en die weinig voeling hebben met de economische mogol die hun land op wereldniveau wel degelijk is. Aan de andere kant is er stedelijk en progressief Amerika, dat zich verenigde achter de Democratische Partij (DNC). Dat gebeurde meer vanuit hun haat voor Trump dan vanuit enthousiasme of liefde voor Biden. De ‘infighting’ binnen de DNC is ondertussen al begonnen. Black Lives Matter, de fractie Sanders-Warren, de Democratic Socialists of America, de centristen … ze eisen nu allemaal hun deel van het succes op. Ook filantroop-klimaatactivist Michael Bloomberg wil waar voor de honderden miljoenen dollars die hij in een Bidenoverwinning investeerde.

Nieuwe presidenten starten hun ambtstermijn doorgaans vastberaden en met een ambitieuze agenda. Om snel te worden ingehaald door de politieke realiteit. Joe Biden zal daarop zeker geen uitzondering vormen, want de geschiedenis gaat haar eigen weg. Van de door de mainstreammedia gehypete ‘blue wave’ was nooit sprake. Integendeel, de Democraten komen verzwakt uit de strijd om het Huis van Afgevaardigden en behouden een waterkansje op de Senaat.

De met veel fanfare aangekondigde progressieve plannen (Green New Deal, Obamacare, belastingverhogingen voor de rijken …) zullen ook de volgende twee jaar in het vriesvak blijven liggen. Bij gebrek aan steun in het Congres zal Biden – net als Trump – voornamelijk per ‘executive order’ regeren. Dat is een de facto ondemocratisch middel, dat de president toelaat het Congres te omzeilen om zo toch actie te ondernemen.

Biden staat dus voor een loodzware opdracht en wordt vanaf dag één geconfronteerd met een lijst dringende problemen. Die breidt zich in sneltempo steeds verder uit. COVID-19, de werkloosheid, de nog vaak derdewereldse Amerikaanse infrastructuur, de gezondheidszorg, de inkomensongelijkheid, het kolossale begrotingstekort, het klimaat, de rassenongelijkheid, China, Iran, Noord-Korea, big tech …

Maar zijn grootste taak wordt ongetwijfeld het heropbouwen van de overheidsinstellingen. Die zijn door Trump vier jaar lang met verbale torpedo’s en vaak dubieuze ingrepen bestookt. Amerikanen geloven in democratie, maar ze staan steeds sceptischer tegenover de mensen die deze democratie vertegenwoordigen. Het taalgebruik van Donald Trump, gekenmerkt door de ononderbroken herhaling van korte, duidelijke slogans, heeft op dat vlak meer schade aangericht dan gelijk welk plat populistisch politiek discours. Zo sprak hij over ‘rigged elections’, ‘the Russia hoax’, ‘the deep state’, ‘the Corrupt Washington Swamp’… om er maar een paar te noemen. De demonisering van het staatsapparaat en de mensen die het leiden is de norm geworden. Duizenden wetenschappers en carrièrepolitici – vaak de allerbeste in hun deeldomein – zijn weggepest of gedesillusioneerd vertrokken. Met de rampzalige Amerikaanse respons op de coronacrisis tot gevolg. Volgens een studie van The Brookings Institution zijn onder Trump 91 procent van alle topfuncties in de verschillende departementen en agentschappen door nieuwe mensen ingevuld. Wat tot een kolossaal verlies van kennis en ervaring heeft geleid. Geen van Trumps vijf voorgangers raakte nog maar in de buurt van die aantallen.

Toch is er ook hoop. Want ondanks de mist die Trump over de uitslag van de verkiezingen blijft spuien, heeft Biden zijn entree op het allerhoogste niveau zeker niet gemist. Zijn eerste persconferentie als president elect was een masterclass in efficiëntie. Hij noemde Trumps weigering om zijn nederlaag toe te geven weinig meer dan ‘gênant’. Dat de transitie ondertussen niet kan opstarten, schaadt naast Biden vooral het landsbelang. Het uitstellen van de transitie voor politiek gewin kan grote gevolgen hebben. De 9/11 Commission, die de reactie van de regering-Bush op de aanslagen van 11 september 2001 onderzocht, schreef dat de vertraagde transitie na de verkiezingssoap in 2000 in Florida, de respons van de regering-Bush op de aanslagen ‘wel degelijk had gehinderd’. Biden blijft er kalm en constructief bij en werkt gewoon verder. De informatie die hem wordt onthouden is ‘nuttig, maar niet onmisbaar’, zei hij daarover. Biden spreekt ook als een president, niet als een vlammenwerper.

Als Joseph Biden al iets van Donald Trump kan leren, is het dat vier jaar presidentschap in een flits voorbij zijn. Over twee jaar kondigen zich alweer tussentijdse verkiezingen aan, waarbij zittende presidenten bijna altijd in het kamp van de verliezers terechtkomen. Over een klein jaar begint dus de volgende verkiezingsstrijd, waarbij presidenten veelal worden ingezet om het verlies te beperken. Hercules kreeg van Eurystheus twaalf jaar om zijn parcours succesvol af te werken. Biden zal sneller moeten handelen.

Vanuit de Verenigde Staten volgt Dominique Dewitte als chief foreign affairs dagelijks de internationale politiek voor Newsweek. Met jaren ervaring als ondernemer bekijkt de Antwerpse Amerikaan de zaken vaak door een economische bril. Goede quotes zijn zilver, harde cijfers en data zijn goud in zijn wereld.

L’enfer, c’est les autres (touristes)

Het zijn toevallig altijd zij die de wereld drie keer rondgereisd hebben, die plots meewarig verkondigen: ach al dat gereis, waar is dat toch voor nodig?

’En, hoe was je reis?’ ‘Goed, leuke plek, maar er waren wel veel te veel toeristen.’ Dan moet ik altijd eens goed lachen. In tijden van crisis zijn we eerst heel solidair: we brengen voedselpakketten rond, we klappen luid voor de zorgverleners en hangen de mooiste spreuken op in onze gezellige straat. Maar dan komt er een soort kantelpunt. Het begint allemaal wat lang te duren. We moeten iets te veel opgeven en er is vooral weinig perspectief.

Komt het door het virus, door Trump of het onzekere tijdsgewrichttout court? Ben ik de enige die de verlichtingsgedachte alsmaar belegener zie worden rond mij?

Toeristen in Venetië. Foto: Aurore Marechal/Isopix

Byebye vrijheid, die zijn we even kwijt. Gelijk zijn we nooit geweest, dat wordt helaas steeds duidelijker. En van broederlijkheid, de laatste strohalm, zeg maar, schiet er ook niet veel meer over. Iedereen wijst zo graag met de vinger naar de ander: de wildkampeerders kijken neer op de citytrippers en de citytrippers geven de skiërs de schuld van de hele pandemie. En de thuisblijver, die is superieur.

Het zijn altijd de anderen. L’enfer, c’est les autres. Net zoals rijke mensen neerbuigend mogen verkondigen dat arme mensen niet bij Primark mogen shoppen, vinden ze ook dat mensen geen lowcostvlucht mogen nemen en zeker niet doelloos op een strand in de Balearen mogen gaan liggen. Blijf toch lekker in je eigen tuin, gebieden ze dan zalvend, terwijl ze zich zelfgenoegzaam in hun ligstoel nestelen met een boek en een goed glas wijn.

Weten ze niet of willen ze niet weten dat honderdduizenden Belgen géén tuin hebben om in te luieren? En nee, ook geen terras, balkonnetje of zelfs geen prettig uitzicht.

Lichting nieuwe pastoors

Net nu we eindelijk een beetje verlost zijn van de kerk, staat er langzaamaan een lichting nieuwe pastoors op. Ze zadelen ons zo graag op met een schuldgevoel, preken dat het een lieve lust is en vinden steevast dat wat zij doen, de norm hoort te zijn. Pittig detail: het zijn ook altijd zij die de wereld drie keer rondgevlogen, -gespoord en -gevaren hebben die plots meewarig verkondigen: al dat gereis, waar is dat voor nodig? (Nietwaar, Geert Mak?) Begrijp me niet verkeerd: ik ben fan van jullie werk en oprecht blij voor jullie dat jullie tot inkeer gekomen zijn, en niet nog eens naar Kyoto, Machu Picchu, New York of Vuurland hoeven. Geniet van jullie (ongetwijfeld schitterende) tuin, maar preek er niet over en laat de anderen nog bewegen, of tenminste ervan dromen.

Nee, geef mij maar Ilja Leonard Pfeijffer, die in zijn bestseller Grand Hotel Europa het probleem van massatoerisme meesterlijk aan de kaak stelt en vanuit ongeveer elke hoek bekijkt, luidop oplossingen zoekt en tegelijk ruiterlijk toegeeft dat ook hij ‘een toerist is geweest die vond dat hij geen toerist was’.

De toerismeparadox

Benieuwd hoe we zullen reizen als het weer mag. Zullen we ons blijven laten dicteren door de zelfverklaarde wereldburgers die grappig genoeg willens nillens de paradox van toerisme in stand houden: toerisme vernietigt datgene waardoor het wordt aangetrokken (dixit Pfeijffer in Grand Hotel Europa)? Welke faux pas zullen we nu weer maken? Logeren via Airbnb was tot voor kort een verplicht nummertje, maar nu mag het ab-so-luut niet meer, wegens een ramp voor de plaatselijke bevolking. In grote hotelketens durven we ons ook al niet meer te vertonen, omdat we dan niets bijdragen aan de lokale economie. Allemaal dan naar dat ene kleine, dure ecoherbergje dus, met stip goedgekeurd in het Rode Boekje van de Correcte Reiziger! Leuke plek, maar helaas: véél te veel toeristen …

Sophie Matthys is journalist en eindredacteur van Newsweek

Ex-raadgever van Obama: ‘Kan Biden de VS genezen als Trump en zijn bondgenoten dat niet willen?’

Door zijn nederlaag niet te accepteren, maken Donald Trump en zijn bondgenoten duidelijk dat ze niet willen dat de Verenigde Staten genezen, schrijft professor Robert Reich, de ex-raadgever van Obama en gewezen minister van Arbeid onder Bill Clinton. ‘Het is tijd dat andere Republikeinse leiders het voortouw nemen en de natie vragen zich te verenigen achter Biden.’

Mocht je het gemist hebben, Joe Biden is verkozen tot de 46ste president van de Verenigde Staten. Bijna alle stembiljetten zijn nu geteld: Biden haalde meer dan 75 miljoen stemmen binnen en Trump zo’n 71 miljoen. Maar Trump heeft zijn nederlaag nog steeds niet geaccepteerd – met de steun van sommige vooraanstaande Republikeinen.

Senator Lindsey Graham waarschuwde zondag dat Trump niet zou moeten toegeven omdat ‘als de Republikeinen het Amerikaanse verkiezingssysteem niet uitdagen en veranderen, er nooit een andere Republikeinse president zal zijn die opnieuw wordt verkozen’. Met andere woorden, ondanks nul bewijs van kiezersfraude, zou de Republikeinse partij het resultaat van de verkiezing moeten betwisten gewoon omdat een Democraat werd verkozen tot president.

Senator Lindsey Graham. Foto: Tracy Glanzt/The State via AP

De natie was al verdeeld toen Trump president werd. Maar Trump maakte gebruik van die verdeeldheid om aan de macht te komen en te proberen de macht te behouden. Hij strooide niet alleen zout in onze wonden. Hij plantte er granaten in. En nu lijken hij en zijn facilitators de pinnen eruit te willen trekken.

Verkiezingen eindigen meestal met felicitaties van de verliezers, die hun nederlaag accepteren. Daarmee tonen ze hun geloof aan in het democratische systeem, boven de specifieke uitkomst van de verkiezingen. Blijkbaar moeten we van Trump en zijn bondgenoten geen hoffelijkheid verwachten.

‘Het is een bijna verraderlijke daad: het vertrouwen in het systeem vernietigen om de macht te behouden’

Ze willen niet dat Amerika geneest. Ze willen niet dat Amerikanen samenkomen. Ze geven blijkbaar de voorkeur aan voortdurende oorlogsvoering omdat ze denken dat ze alleen op die manier kunnen winnen. Het is een bijna verraderlijke daad: het vertrouwen in het systeem vernietigen om de macht te behouden.

Hoewel de Amerikanen het sterk oneens zijn over wat ze willen dat de regering doet, zijn ze het er wel over eens dat ze gebonden zijn aan de resultaten van deze verkiezingen. Deze meta-overeenkomst vergt genoeg vertrouwen om de standpunten en belangen van degenen met wie we het oneens zijn, net zo goed te accepteren.

Maar Trump en zijn bondgenoten hebben dat vertrouwen voortdurend opgeofferd voor partijgebonden doeleinden. En het ziet er naar uit dat ze niet zullen stoppen totdat ze dat vertrouwen tot het laatste greintje hebben vernietigd.

Trump zal nog drie maanden president zijn. Hij heeft al juridische stappen genomen en vraagt hertellingen, handelingen die kunnen voorkomen dat staten de wettelijke termijn van 8 december halen voor het oplossen van betwiste uitslagen. 

Als dit doorgaat, zou Amerika zich in een situatie kunnen terechtkomen die vergelijkbaar is met wat het land in 1876 onder ogen zag. Toen dwongen eisen over verkiezingsfraude een speciale kiescommissie om de winnaar te kiezen, slechts twee dagen voor de inauguratie.

Het zou me niet verbazen als Trump en zijn Republikeinse bondgenoten weigeren om de inhuldiging van Biden bij te wonen. Wie weet zal Trump in plaats daarvan een gigantische rally voor zichzelf organiseren waar senator Lindsey Graham hem uitroept tot de ‘echte’ president.

Trump stuurt golven van gekrenkte berichten naar zijn volgelingen – die de legitimiteit van Biden als president in twijfel trekken en erop aandringen dat ze weigeren zijn presidentschap te erkennen. Daarbij komt een resem tweets met nog meer bizarre beschuldigingen: van complotten door Biden tegen hem en de Verenigde Staten tot tweets over Nancy Pelosi, ‘deep-state’ bureaucraten, ‘socialisten’, immigranten, moslims of andere vijanden.

Het kan nog jaren zo doorgaan. Trump houdt daarmee de aandacht van de natie op zichzelf gericht, blijft het centrum van de controverse en verdeeldheid, en maakt het moeilijker voor Biden om de natie te genezen.

Ondertussen houden Graham en co. miljoenen Republikeinse kiezers in een staat van eeuwige woede in de aanloop naar de tussentijdse verkiezingen van 2022 en de presidentsverkiezingen in 2024.

Nu is de tijd gekomen voor andere Republikeinse leiders om echt leiderschap uit te oefenen en de natie te vragen zich achter Biden te verenigen.

Voormalig president George W. Bush zette de eerste stap. Op hetzelfde moment dat Graham Trump waarschuwde om zijn nederlaag niet te aanvaarden, belde Bush Biden om hem te feliciteren, en zei dat de race ‘fundamenteel eerlijk’ was en dat ‘het resultaat duidelijk is’. In een verklaring liet Bush het volgende optekenen: ‘Ik weet dat Joe Biden een goede man is, die de kans heeft gewonnen om ons land te leiden en te verenigen.’

Een pluim voor Bush.

De media (waaronder Twitter, Facebook en zelfs Fox News) kunnen ook helpen. Ze zijn al begonnen met Trumps leugens in real time te ontkrachten en ze snijden zijn persconferenties af, dingen die al jaren geleden hadden moeten gebeuren. Ze moeten zijn leugens en die van zijn bondgenoten blijven labelen en hun ongegronde beweringen negeren.

Het zou een passend einde zijn voor een reality-tv-president die heeft geprobeerd om van Amerika een echt oorlogsgebied te maken.

Robert Reich, is een ex-raadgever van Obama, de gewezen minister van Arbeid onder Bill Clinton en nu professor aan de universiteit van Berkeley.

OPINIE. Michael Pregent: ‘Arizona zal Trump de overwinning geven’

Michael Pregent is een senior fellow bij het Hudson Institute en voormalig Amerikaans inlichtingenofficier in het Midden-Oosten. 

Als Arizona terug in het spel is en president Donald Trump zijn voorsprong in Pennsylvania, North Carolina en Georgia behoudt, wint hij. Dat is wat er waarschijnlijk zal gebeuren, ondanks de druk van een conformistische media om het te ontkennen – ik heb het over de berichtgeving van Fox News, CNN en MSNBC tot nu toe. Overdag lijken de ankers meer te geven om wat Anderson Cooper en Wolf Blitzer van hen denken dan om objectief te kijken naar de stemmen.

Amerikanen – wij allemaal – zijn zich ervan bewust dat we een verhaal kregen dat niet waar was, dat vooringenomen was, dat zo verkeerd was dat beide partijen zich bedrogen zullen voelen als de andere partij wint. Als je in het Biden-kamp bent, werd je door CNN, MSNBC, Twitter, Facebook en Google verteld dat Biden met een enorme voorsprong zou winnen. Als je tot het Trump-kamp behoort, werd je door Fox News, Twitter, Facebook en Google verteld dat Biden zou winnen met een enorme voorsprong.

De Amerikaanse president Donald Trump in Arizona. Foto: AP Photo/Evan Vucci

De grootste verliezers in deze verkiezing zijn, afgezien van het Amerikaanse volk, degenen die hun geloofwaardigheid hebben verloren met hun minder dan eerlijke voorspellingen. Deze cheerleaders duwden hun vooroordelen door de strot van de kiezers en zeiden dat ze uit hun fouten van 2016 hadden geleerd. Dat hebben ze niet gedaan – ze hebben hun fouten verdubbeld.

De Amerikanen zijn nu wantrouwend dat als Trump de verkiezing wint het van Biden gestolen zal zijn en dat als Biden wint, het van Trump gestolen zal zijn. De cheerleaders voorspelden geen nek-aan-nek race en bereidden de Amerikanen voor op de chaos van krappe verkiezingen. Ze zeiden dat er weinig kans was dat Trump kon winnen, maar hier zijn we dan.

Het Amerikaanse volk kreeg een vals verhaal voorgeschoteld. We moeten de pers, de deskundigen en de opiniepeilingen met een ongezien scepticisme bekijken. Het wantrouwen tegenover de pers en de opiniepeilingen is niet voor niets torenhoog. Deze verkiezing zal de opvatting versterken dat de opiniepeilingen niet te vertrouwen zijn, dat de media de uitkomsten van de opiniepeilingen toejuichen en dat de deskundigen moeten worden ontslagen.

‘Biden-aanhangers zouden net zo overstuur moeten zijn als Trump-aanhangers met het verhaal dat ze gevoed werden door de pers’

Als de pers, de deskundigen en de opiniepeilingen verkeerd waren, waarom dan veronderstellen dat de Associated Press gelijk had over Arizona – een staat die veel te vroeg uitgeroepen werd tot een Democratische staat en eruit ziet alsof het nog naar Trump gaat? Arizona zou uit het Biden-kamp moeten worden getrokken en in de onbesliste kolom worden gezet. Arizona moet terug in het spel worden verklaard. De Trump-campagne gelooft dat de president het met 30 tot 40 duizend stemmen zal winnen. Arizona zal Trump de overwinning geven.

De media zullen er alles aan doen om Arizona in het Biden-kamp te houden, Nevada blauw te kleuren en de verkiezing voor beëindigd te verklaren. Pennsylvania, North Carolina en Georgia, waar de Trump-campagne zegt dat het onoverkomelijke voorsprongen heeft, hadden al uitgeroepen moeten worden tot Republikeinse staten.

Ik heb honderden anti-Trump Republikeinse, Democratische en onafhankelijke vrouwen in verschillende staten geïnterviewd, waarvan de meerderheid (60 procent) Latino en Afro-Amerikaans is. Waarom vrouwen? Omdat ze weten op wie hun familie stemt. Ik heb in mijn reizen naar de swingstates herhaaldelijk drie vragen gesteld: ‘Wie wil je dat er wint?’, ‘Wie denk je dat er zal winnen?’ en ‘Waarom?’

Zes van de tien vrouwen die ik interviewde wilde dat Biden zou winnen, maar geloofde dat Trump zou winnen. Ze geloofden het vanwege de economie en het verlangen van de Amerikanen naar ‘law and order’. Ze geloofden de cheerleaders in de media niet, ze vertrouwden de peilingen niet en ze herinnerden zich 2016.

Biden-aanhangers zouden net zo overstuur moeten zijn als Trump-aanhangers met het verhaal dat ze gevoed werden door de pers, de experts en de opiniepeilingen. Als Trump wint, moeten ze de cheerleaders de schuld geven van de peprally’s van 2020.

Michael Pregent is een senior fellow bij het Hudson Institute en voormalig Amerikaans inlichtingenofficier in het Midden-Oosten. 

De standpunten in deze opinie zijn die van de auteur zelf.

Burgemeesters van Boston en Atlanta: ‘Onze steden hebben Joe Biden nodig’

Voor de Amerikaanse burgemeesters Keisha Lance (Atlanta) en Martin J. Walsh (Boston) is het duidelijk wie de Amerikaanse presidentsverkiezingen moet winnen: ‘We hebben een partner nodig in het Witte Huis die steden ziet als een aanwinst, niet als een vijand’, schrijven ze in dit opiniestuk. 

Steden zijn de motoren van de Amerikaanse economie. Ze zijn levendige centra voor technologische innovatie, wereldwijde handel, investeringen en culturele diversiteit. Vandaag de dag leeft 80 procent van de Amerikaanse bevolking in stedelijke gebieden en 85 procent van het Amerikaanse bruto binnenlands product (bbp) wordt gegenereerd door grote steden.

Maar de laatste vier jaar zijn veel steden in direct conflict geweest met president Donald Trump. Zijn antagonistische visie en zijn moedwillige wanbeleid ten aanzien van grote crises – van COVID-19 tot klimaatverandering – berooft burgemeesters van de middelen die we nodig hebben om te groeien en om voor onze inwoners te zorgen. En zijn gebrek aan moreel leiderschap en steun om een einde te maken aan institutioneel racisme heeft onze job moeilijker gemaakt.

Joe Biden. Foto: Shutterstock

Als burgemeesters hebben we een president nodig die in het Witte Huis een partner is: iemand die steden ziet als een aanwinst voor dit land, niet als een vijand. We hebben Joe Biden en Kamala Harris nodig omdat we weten dat ze met ons zullen samenwerken om onze zwaarste uitdagingen aan te pakken en het leven van miljoenen mensen die in steden van kust tot kust leven, te verbeteren.

De meest urgente uitdaging voor onze steden is COVID-19, en Trump heeft nog steeds geen nationaal plan om het virus te verslaan. Wij tweeën kunnen getuigen: het is ongelooflijk moeilijk geweest om de COVID-19-pandemie aan te pakken zonder leiderschap in het Witte Huis. De federale overheid heeft deze volksgezondheidscrisis volledig verkeerd aangepakt en steden als Atlanta en Boston zijn grotendeels aan zichzelf overgelaten. Het is ongelooflijk moeilijk om een schooljaar te plannen, begeleiding te geven aan bedrijven en toezicht te houden op volksgezondheidsmaatregelen wanneer federale gezondheidsambtenaren afwezig zijn.

Biden heeft een concreet plan om het aantal testen uit te breiden, meer persoonlijke beschermingsmiddelen beschikbaar te maken, de door de pandemie verergerde rassenongelijkheid aan te pakken en een vaccin uit te rollen dat veilig, effectief en betaalbaar is. Hij heeft ook beloofd dat hij, als hij wordt verkozen, niet zal wachten tot de dag van zijn inauguratie om met de gouverneurs samen te werken. Dit is het soort leiderschap dat ons kan helpen om eindelijk vooruitgang te boeken bij het terugdringen van deze ziekte.

De moord op George Floyd deze zomer toont aan dat het dringend tijd is om het institutioneel racisme dat ons land teistert aan te pakken. Maar door te weigeren ‘white supremacists’ te veroordelen en door te dreigen met een bezuiniging op de federale financiering van steden waarvan hij zegt dat ze ‘anarchie, geweld en vernietiging’ toestaan, maakt Trump een moeilijke uitdaging nog erger.

Terwijl Trump maandenlang heeft geprobeerd om burgemeesters de schuld in de schoenen te schuiven, begrijpt Biden dat wat onze gemeenschappen het meest nodig hebben een investering is waaraan mensen zich kunnen optrekken. Hij heeft een plan klaar om de raciale welvaartskloof aan te pakken door kapitaal en krediet voor bedrijven van minderheden toegankelijker te maken en iets te doen aan de schuldencrisis bij studenten. Een Biden-Harris-administratie zal ook aanzienlijke investeringen doen in productie, infrastructuur, de zorg en het onderwijs – en we hebben er alle vertrouwen in dat dit plan zal werken, want steden in het hele land hebben het al gedaan.

Het Boston Resiliency Fund coördineert filantropische inspanningen voor bewoners van wie de gezondheid en het welzijn het meest door de pandemie werden beïnvloed. Tot op heden heeft het fonds meer dan 33 miljoen dollar opgehaald, en meer dan 28 miljoen dollar verdeeld over 351 organisaties die de meest kwetsbaren in Boston voeden, kleden en verzorgen. 

‘We kunnen ons niet nog eens vier jaar veroorloven met een klimaatontkenner aan het roer’

In Atlanta vaardigde de stad decreten uit om gezinnen te helpen, met inbegrip van een noodprogramma van 22 miljoen dollar om bijna 7.000 inwoners te helpen met hun huisvestingskosten en het creëren van een hulpfonds om mensen in de creatieve sector te helpen. Als burgemeesters hebben we veel behoefte aan een echte leider in het Witte Huis die soortgelijke zaken kan doen en hen op een nationaal niveau kan laten werken.

Het feit dat onze huidige president weigert de klimaatverandering te erkennen, zou elke Amerikaan bezorgd moeten maken. We kunnen ons niet nog eens vier jaar veroorloven met een klimaatontkenner aan het roer. De recordwarmte van onze planeet en de komst van nieuwe, uitdagende weersomstandigheden zouden nieuwe plannen en voorbereidingen moeten aanwakkeren, niet tegenhouden.

Boston voert een klimaatactieplan uit en werkt eraan om tegen 2050 koolstofneutraal te zijn. Atlanta heeft een programma op poten gezet  waarbij mensen een stedelijke tuin of boerderij kunnen beginnen. Maar steden kunnen maar zoveel doen om de impact van de klimaatverandering te verminderen. Onder een Biden-administratie zou ons land een plan voor klimaatverandering hebben dat niet alleen ons milieu beschermt, maar ook miljoenen goedbetaalde banen creëert.

In tijden van nood staan de burgemeesters in de frontlinie, bieden ze cruciale steun aan hun bewoners, en sporen ze bedrijven en stichtingen aan om een stap vooruit te zetten. Maar om de existentiële uitdagingen die voor ons liggen – van de pandemie tot de klimaatverandering – echt aan te pakken, hebben we een Witte Huis nodig dat met ons samenwerkt, niet tegen ons. Samen met Biden kunnen we buitengewone dingen doen die de mensen in onze steden weer op weg helpen.

Keisha Lance Bottoms is de 60ste burgemeester van Atlanta. Martin J. Walsh is de 54ste burgemeester van Boston.

Alicja Gescinska: ‘Waarom vogelen goed voor je is’

Het was een nieuwsbericht dat vast de meesten ontgaan zal zijn. In volle COVID-tijden, betrof het dan ook een eerder triviaal te noemen kwestie. Maar het zijn de triviale dingen die het leven kruiden. Het zijn de kleinigheden die het leven smaak verschaffen. Ik heb het over het feit dat prince William in oktober het roer heeft overgenomen van zijn grootvader, Prince Philip, als beschermheer van de BTO: The British Trust for Ornithology. Prins Philip is zelf een verwoed vogelaar, en met de opvolging door William wordt de ornithologische traditie in het Britse koningshuis alvast verder gezet.

Vogelen kan hooguit een hobby lijken, maar in het VK spelen de zogenaamde conservation trusts een belangrijke rol in het natuurbehoud. En zo ook de BTO, die op jaarbasis vele honderdduizenden ponden spendeert aan natuurbehoud ter bescherming van de plaatselijke vogelpopulaties. En daarmee doet men meer dan enkel voor de vogels zorgen. Men zorgt ook voor de burger. Ook dat is een van de uitgangspunten en doelstellingen van de BTO: het besef cultiveren dat ornithologie en het contact met de natuur een positieve invloed hebben op ons geestelijk en lichamelijk welzijn.

Ik zal alvast bekennen dat de liefde voor de ornithologie bij mij eerder een prille liefde is. Tijdens de eerste lockdown, in maart 2020, spendeerde ik zoveel tijd in mijn tuin, dat ik op den duur als vanzelf een toegenomen interesse in onze gevederde en gevleugelde metgezellen op aarde kreeg. Ik ervoer het observeren van vogels en het luisteren naar het roepen en het fluiten van koolmezen, pimpelmezen, Vlaamse gaaien, kauwen, bonte spechten, groene spechten, buizerds, en allerhande zelf als een heilzame bezigheid. Vogelen is heel nuttig tijdverlies. Enerzijds is het een oefening in observatie, het scherpt de zintuigen. Anderzijds is het niet enkel een bron van inspanning, maar ook van ontspanning. Het doet de grotemensenzorgen in je hoofd naar de achtergrond verdwijnen.

Nu we met een tweede lockdown zitten, zou ik het oprecht iedereen gunnen: toegang tot de wondere wereld van de heel dagdagelijkse vogels die ons omringen.

Het is een plezier dat ik ook met subtiele dwang aan mijn kinderen probeer bij te brengen. Zo heb ik hen onlangs De slimste vogelgids Junior cadeau gedaan: de variant voor kinderen van het succesboek van Jan Rodts, waarvan vorig jaar meer dan 15.000 exemplaren de deur uitgingen. Maar daarbij stelt zich vooralsnog het merkwaardige gegeven dat ze bijzonder enthousiaste lezers van het boek zijn, maar tegelijk hun schouders ophalen wanneer ze de vogels op papier in levende lijve kunnen zien voorbijvliegen in de tuin.

Er wordt vaak gezegd dat filosofie begint bij verwondering, en dat kinderen eerder dan volwassenen excelleren in verwondering. Maar de kunst om verwonderd te zijn, is niet louter een spontane, aangeboren eigenschap van de mens. Die kunst moet geoefend en onderhouden worden. Zintuigen moet je net als je geest leren openzetten. En daartoe is de ornithologie een bruikbaar hulpmiddel: je leert de wereld meer, voller te ervaren. Of toch een stukje van de wereld; een stukje dat niet zo door coronazorgen en ziekte overheerst wordt. Met de vogels neem je dus ook even een vlucht.

FAQ met ex-raadgever van Obama: ‘Als Trump wint, verkeren de VS en de rest van de wereld in ernstig gevaar’

Professor Robert Reich, de ex-raadgever van Obama en gewezen minister van Arbeid onder Bill Clinton, beantwoordt enkele veelgestelde vragen over Donald Trump, Joe Biden en de Amerikaanse presidentsverkiezingen. 

President Donald Trump en Mike Pence. Foto: AP Photo/Evan Vucci

Je zit al meer dan 50 jaar in de politiek. Hoe voel je je over de verkiezing van 3 november?

Ik ben banger voor mijn land dan ik ooit ben geweest. Nog vier jaar Donald Trump zou verwoestend zijn. Toch vermoed ik dat Joe Biden zal winnen.

Maar in 2016 zaten de meeste peilingen ernaast.

De peilingen zijn nu beter, en Bidens voorsprong is groter dan die van Hillary Clinton.

Hoe zit het met het kiescollege?

Biden leidt ook in de zogenaamde ‘swing states’, die Trump in 2016 een overwinning gaven door een meerderheid in het kiescollege.

Zal Trump de verkiezing aanvechten?

Ja. Hij zal beweren dat de per post uitgebrachte stembiljetten in elke swingstaat met een Republikeinse gouverneur of wetgevende macht frauduleus zijn.

Wat is zijn doel?

Biden een meerderheid van de kiezers ontzeggen en om het Huis van Afgevaardigden te laten beslissen, waar Republikeinen waarschijnlijk een meerderheid van de staatsdelegaties hebben.

Zal het werken?

Nee, want technisch gezien heeft Biden alleen een meerderheid van de kiezers nodig die al benoemd zijn. Zelfs als betwiste personen worden uitgesloten, verwacht ik dat hij nog steeds een meerderheid krijgt.

Wat met late stemmingen?

Trump heeft geëist dat alle stembiljetten worden geteld voor middernacht op verkiezingsdag. Dat kan hij niet bepalen. Dat kunnen alleen de individuele staatswetgevers en staatsrechtbanken. De meeste staten zullen de stembiljetten tellen zolang ze niet later dan de verkiezingsdag zijn afgestempeld.

‘De Republikeinse partij is niet meer wat het was. Het heeft nu een veel conservatievere, Trump-achtige basis’

Zullen deze kwesties in het Hooggerechtshof terechtkomen?

Sommige misschien, maar de rechters weten dat ze onpartijdig moeten lijken. Vorige week wezen ze een verzoek af om de termijn voor het ontvangen van stemmingen per post in Wisconsin te verlengen, maar ze stonden ook toe om verlengingen te behouden in Pennsylvania en Noord-Carolina. 

Maar het Hooggerechtshof koos in de verkiezingen van 2000 voor George W. Bush.

Het laatste wat opperrechter John Roberts wil is een nieuwe Bush vs. Gore. Met zes Republikeinse aangestelden weet hij dat de legitimiteit van het hof in het gedrang komt.

Veronderstel dat je gelijk hebt en Biden wint. Zal Trump wijken?

Ik betwijfel het. Hij kan er niet tegen om te verliezen. Hij zal blijven beweren dat de verkiezing van hem gestolen zijn.

Zullen de Democraten de Senaat heroveren?

Dat kan ik nog niet zeggen. 

Zo niet, kan Biden dan iets doen?

Biden was 36 jaar lang senator en heeft met veel van de huidige Republikeinen gewerkt. Hij gelooft dat hij ze kan overhalen om met hem te werken.

Heeft hij gelijk?

Ik ben bang dat hij te optimistisch is. De Republikeinse partij is niet meer wat het was. Het heeft nu een veel conservatievere, Trump-achtige basis.

Als Republikeinen de Senaat behouden, wat kunnen we dan verwachten van een Biden-administratie?

Omkeringen van Trumps presidentiële besluiten en verordeningen, die milieu- en arbeidsbescherming zullen herstellen en de Affordable Care Act zullen versterken. Biden zal ook de uitvoerende macht vullen met bekwame mensen, die een groot verschil zullen maken. En hij zal een einde maken aan Trumps isolationistische buitenlandse politiek.

En als Democraten de Senaat heroveren?

Hou je verwachtingen laag. Zowel Clinton als Obama hadden Democratische Congressen tijdens hun eerste twee jaar, maar ze zetten al hun politiek kapitaal in op de economische puinhoop die hun Republikeinse voorgangers hadden achtergelaten. Biden zal een nog grotere economische puinhoop erven, én een pandemie. Met geluk, zal hij een groot stimuluspakket aankondigen, de belastingverlaging voor de rijken omkeren, en een COVID-19-vaccin verdelen. Allemaal belangrijk, maar niets wereldschokkend.

Als Biden wint, zal hij de oudste man zijn die ooit president is geweest. Zou dit een probleem vormen?

Ik zie niet in waarom. Hij is gezond. Maar ik betwijfel of hij een tweede termijn wil, wat invloed zal hebben op de manier waarop hij regeert.

Wat bedoel je?

Hij wordt eerder een overgangspresident. Hij zal de onderliggende structuur van de macht in de samenleving niet veranderen. Hij zal geen beweging leiden. Hij zegt dat hij een ‘brug’ zal zijn naar de volgende generatie leiders. Ik denk dat hij daarmee bedoelt dat hij zal proberen het land te stabiliseren, misschien enkele wonden van de natie te helen, zodat hij de sleutels kan overdragen aan de visionairen en bouwers van de toekomst.

Zal Trump gewoon van het toneel verdwijnen?

Nauwelijks. Hij en Fox News zullen de machtigste krachten in de Republikeinse partij blijven, in ieder geval voor de komende vier jaar.

En wat gebeurt er als je hele uitgangspunt verkeerd is en Trump een tweede termijn wint?

Dan verkeren Amerika en de rest van de wereld in ernstig gevaar. Ik denk er liever niet aan.

Robert Reich, is een ex-raadgever van Obama, de gewezen minister van Arbeid onder Bill Clinton en nu professor aan de universiteit van Berkeley.

‘Geen enkele partij blijft eeuwig aan de macht. Politieke empathie is de sleutel tot Amerika’s overleven’

Overdreven partijgeest en impasses hebben altijd deel uitgemaakt van het Amerikaanse politieke leven, maar de disfunctionaliteit was zelden zo uitgesproken als nu – en de consequenties ervan waren zelden zo ingrijpend. Zoals ex-CIA directeur Leon Panetta zegt in de nieuwe documentaire: ‘In mijn meer dan 50 jaar openbare dienstverlening vierde de perfide partijgeest van Washington D.C. nooit eerder zulke hoge toppen.’ Hoe is het zover kunnen komen, vragen James Baker III (voormalig Amerikaans minister van buitenlandse zaken) en David Smick (financiële strateeg en auteur).

Een deel van het probleem is dat beide politieke partijen een illusie van zichzelf verkopen: dat ze groots zullen winnen, de andere kant zullen verpletteren en voor altijd de politieke richting zullen bepalen. De geschiedenis en tientallen jaren ervaring op het hoogste niveau van overheidsdienst leren ons dat dit onwaarschijnlijk is.

Het land is gelijk verdeeld en kiezers vertrouwen geen van beide partijen voor lang. De laatste halve eeuw veranderde de meerderheid in de senaat elke vier tot zes jaar. Zeven van de laatste 14 presidenten waren democratisch en zeven republikeins. Presidenten Trump, Obama en Clinton kwamen aan de macht met beide kamers van het Amerikaans congres aan hun zijde. Iedere keer kozen de kiezers na slechts twee jaar voor een verdeelde regering. 11 september stelde hetzelfde lot even uit voor George W. Bush, maar kon het uiteindelijk ook niet voorkomen.

Procedurele veranderingen om de macht van de minderheidspartij te verminderen, zoals het verbieden van het filibusteren in de senaat, zouden de legislatieve macht van de meerderheid vergroten. In een verdeeld land, kan de andere partij zo’n beslissing echter snel ongedaan maken. We kunnen niet zomaar uitgaan van verpletterende overwinningen die het de oppositie onmogelijk maken om ingrijpende aanpassingen te doen. Om de weg te plaveien voor blijvende grootschalige oplossingen, noodzakelijk vanwege de schaal van de problemen, moeten we het gezond verstand van het centrum van het land verenigen en mobiliseren.

‘Het probleem is dat politici niet langer naar Washington komen voor een breedgedragen consensus over ideeën. Ze gaan ernaartoe om zich te verzetten tegen de andere kant’

In de Verenigde Staten spruiten monumentale veranderingen altijd voort uit het compromis. Zo ontwierpen de bedenkers onze constitutionele republiek nu eenmaal. Hervormingen die gedragen worden door centrumlinks en centrumrechts – zoals de Civil Rights Act van 1964 – blijken het meest ingrijpend en duurzaam.

Het probleem is dat politici niet langer naar Washington komen voor een breedgedragen consensus over ideeën. Ze gaan ernaartoe om zich te verzetten tegen de andere kant. Ze laven zich al snel aan de ontluikende haatindustrie die rijk en machtig werd door verachting en verdeeldheid te promoten. Deze haatpolitiek maakt het onmogelijk om oplossingen op basis van wederzijdse overeenstemming te vinden. Zelfs beleidsmaatregelen die ruime steun genieten van het publiek, leiden niet meer tot een stemming.

De haatindustrie heeft de drijfveren om coalities te zoeken tenietgedaan. In plaats van zich te concentreren op de belangen van de hele bevolking, leggen verkozen bestuurders enkel nog maar verantwoording af bij de meest geradicaliseerde elementen van hun kiezerspubliek.

Voorverkiezingen drijven kandidaten naar de extremen van beleidsvorming. Dit jaar kwalificeerde het Cook Political Report slechts 26 van 435 verkiezingen voor het Huis van Afgevaardigden als ‘spannend’. In tussentijd leidt onvoldoende haat voor de andere kant tot verlies in een voorverkiezing. Denver Riggleman, een republikeins congreslid in het stevig door ‘gerrymandering’ gedwarsboomde vijfde district van Virginia, stemde 94 % van de tijd mee met Trump. Toch verloor hij in juni zijn partijnominatie nadat hij een huwelijk voltrok tussen twee van zijn campagnevrijwilligers van hetzelfde geslacht.

Republikeines congreslid Denver Riggleman. Foto: Michael Brochstein/Sipa USA

Een dergelijk klimaat leidt ertoe dat verkozen bestuurders de partijbelangen laten voorgaan op het land. Ze behalen electoraal (en vaak ook financieel) voordeel uit hatelijk populisme, maar niet uit het compromis en de vooruitgang. En de praktijk van sociale media om winstgevende kliks te belonen voor hun negatieve inslag, verergerde dit proces en bracht waarschijnlijk voorgoed schade toe aan de journalistiek.

We hebben nood aan hervormingen die kandidaten voortbrengen met de breedst mogelijke basis van steun. Daar zouden onpartijdige voorverkiezingen voor kunnen zorgen, net als beperkingen op de stroom ‘duister geld’ die de haatindustrie van brandstof voorziet.

Uiteindelijk draait het om empathie: het begrijpen van de noden, de hoop en de angsten van redelijke mensen aan de andere kant. Empathie die tot een compromis leidt, ligt aan de basis van het Amerikaanse experiment. En wanneer de empathie blijft uitdoven tot het compromis onmogelijk wordt, zullen werkende Amerikanen daar het grootste slachtoffer van zijn.

De risico’s verbonden aan disfunctionaliteit zijn enorm, zowel voor onze democratie als voor onze economie. We zijn een land met schulden en de dollar is aan het verzwakken – ook ten opzichte van de euro. Dat kan gedeeltelijk verklaard worden doordat de wereld het naoorlogse geloof in het Amerikaanse exceptionalisme afkeurt; de notie dat Amerikanen, ondanks hun verschillen, elkaar altijd weer zullen vinden om moeilijke problemen aan te pakken.

Wij geloven dat de Verenigde Staten een land van probleemoplossers kan blijven, maar alleen als we lering trekken uit de geschiedenis. Het is tijd om de burgeroorlog van de partijen een halt toe te roepen.

James Baker III is een voormalige minister van buitenlandse zaken, minister van financiën en stafchef van het Witte Huis. David Smick is een wereldwijde financiële strateeg en auteur van de bestseller ‘The World is Curved’. Hij schreef en regisseerde Stars and Strife, een nieuwe film over haat, verdeeldheid en empathie, waarin ook James Baker III verschijnt. De uitgedrukte meningen in dit artikel zijn die van de auteur.

Alicja Gescinska: ‘De kroniek van aangekondigde doden’

Retrospectief kan iedereen de toekomst voorspellen. Zoals Kierkegaard het ooit zei: het leven kan alleen voorwaarts geleefd, maar slechts terugblikkend begrepen worden. Toch kan niemand bij zijn volle verstand, in eer en geweten beweren dat de buitensporige omvang van de tweede coronagolf in ons land niet te voorzien was, én niet te vermijden.

Terwijl ik dit schrijf, heeft België juist Tsjechië ingehaald als Europees land met het hoogste aantal besmettingen per 100.000 inwoners. En dit is de kroniek van een aangekondigde malaise.

Al maandenlang is verkondigd dat het een zware herfst en een donkere winter zouden worden. Al wekenlang hebben virologen gewaarschuwd dat er zich begin november dramatische toestanden zullen voordoen indien de maatregelen en vooral ons gedrag niet drastisch veranderen. Het minste wat je daarover kan zeggen: het had anders gekund en beter gemoeten.

‘In een pandemie dreig je voortdurend achter de feiten aan te lopen, maar je moet niet bewust willen slenteren of de feiten zo lang mogelijk ontkennen’

Terugblikkend is het altijd makkelijk om aan te wijzen waar het fout is gelopen. Maar het is belangrijk om op twee denkfouten te wijzen, omdat mensen vaak hardleers zijn. Het betreft hier twee zienswijzen die ook nu nog volop gedeeld worden. Een eerste is de overtuiging dat we in de strijd tegen corona – wanneer we moeten beslissen over het al dan niet verstrengen van maatregelen – in hoofdzaak moeten kijken naar het aantal ziekenhuisopnames, of zelfs de bedbezetting op intensive care, en niet zozeer naar het aantal besmettingen. In een pandemie dreig je voortdurend achter de feiten aan te lopen, maar je moet niet bewust willen slenteren of de feiten zo lang mogelijk ontkennen. Je moet de vroegste indicatoren als eerste maatstaf voor beslissingen nemen. Doe je dat niet en wacht je tot het moment dat mensen naar het ziekenhuis trekken, geef je het virus tien dagen en meer vrij spel om zich te verspreiden.

Een tweede fatale overtuiging berust op een valse dichotomie: de tegenstelling tussen geestelijke en lichamelijke gezondheid. Zij die het meest weigerachtig zijn om stringente maatregelen te nemen, roepen daarbij steevast de mentale last in die door al te strikte maatregelen wordt veroorzaakt. Een terechte, belangrijke bekommernis. Maar hoewel de psychologische last van sociaal isolement moeilijk overschat kan worden, mag ook de psychologische last van een virus dat we door de samenleving laten razen niet uit het oog verloren worden. Dat geldt in het bijzonder voor de meest kwetsbaren onder ons, voor de alledaagse helden die iedere dag in de frontlinie staan: in de ziekenhuizen, in de bedrijven, in de scholen. En het geldt ook voor onze jongeren.

Het openhouden van de scholen wordt terecht als prioriteit beschouwd voor het welzijn van de jongsten onder ons. Maar ik merk bij mijn eigen kinderen en vele anderen dat er ook een psychologische last is – een bezorgdheid en zelfs een angst – wanneer men het principe dat de scholen te allen tijde open moeten blijven te ver doordrijft. Het is een algemene regel: wanneer men er als een dogma en een onwrikbaar geloof aan vasthangt, kan zelfs het nobelste doel perverteren.

Al sinds het uitbreken van de coronacrisis hebben beleidsmakers en virologen benadrukt dat er één groot doel voorop staat bij verstrengingsmaatregelen: de zorg voor de zorg. Ziekenhuizen en zorgpersoneel mogen niet overrompeld raken. Dat dit nu wel volop gaande is, is een falen van het beleid én een falen van ons als burger. Laten we dit niet vergeten, zodat we in latere retrospectieve profetieën niet weer moeten zeggen: het had heel anders gekund en veel beter gemoeten.

‘Waarom corona voor het mooiste wielerseizoen ooit zorgde’

Het is verbazend wat je dit jaar als wielerliefhebber voorgeschoteld kreeg. We waren nog niet bekomen van de beste Tour uit de naoorlogse geschiedenis of we mochten smullen van een schitterend najaar met een bloedstollende Ronde van Vlaanderen als apotheose.

En toch kondigde het zich slecht aan. De eerste koers die er toe deed vond slechts plaats op 1 augustus 2020, de laatste op 8 november 2020 met de laatste etappe van de Vuelta – als alles mag doorgaan. Dat is dus 99 koersdagen in totaal. In een normaal jaar mag je bijna op 300 dagen rekenen als je de koersen in de andere hemisfeer meerekent.

Slechts 79 dagen tot vandaag en toch waren ze nu al van de beste ooit in de geschiedenis, zeker voor zij die Merckx nooit van dichtbij hebben meegemaakt.

Het weinige aantal koersdagen heeft er zeker toe geleid dat de renners weinig kansen hadden en dat ze vol voor elke prijs gingen. De stijl van de nieuwe generatie renners draagt ook bij tot het opvallende aanvallende karakter van de koersen. Van Aert, van der Poel, Hirschi, Pogacar, Alaphilippe kunnen hun benen niet stilhouden en willen altijd koersen, wat de ploegleiders ook in hun oren fluisteren. 

Mathieu van der Poel
Mathieu van der Poel. Foto: Isopix

Verder was het opvallend dat er geen drie blokken waren dit jaar. In een normaal seizoen heb je een klassiek voorseizoen, de rondes en dan nog een aantal najaarskoersen met het WK als hoogtepunt. Eigenlijk hebben we sinds Merckx niemand meer gehad die in alle drie seizoenen kon uitblinken … tot dit jaar. Wout van Aert vertelde in een recent interview dat zijn benen en wattages eigenlijk niet verzwakt waren tussen de Strade Bianche en de Ronde van Vlaanderen.

De sterke benen van de Tourrijders zorgden ook voor extra vuurwerk. Geen nacriteriums maar allemaal koersen die ertoe deden. Enige uitzondering? Mathieu van der Poel – die toch weer zijn uitzonderlijke klasse bewijst. Je kan je afvragen wat er was gebeurd in de najaarskoersen als hij de Tour had mogen rijden.

Deze top 10 alvast

1. Pogacar verplettert de concurrentie op La Planche des Belles Filles

Hoe meer je naar de beelden van die dag kijkt, hoe onwaarschijnlijker de prestatie wordt. Het was de perfecte tijdrit van een knaap die ijskoud als een killer over iedereen heen reed. De fietswissel bewees eens te meer hoe koelbloedig de man is en geeft aan dat Pogacar de enige is die Evenepoel van een Merckxiaanse carrière kan houden. Het beeld van het verstijfde duo Dumoulin en van Aert en de troostende streling van de twee toppers over het hoofd van hun kopman Roglič, die wezenloos voor zich uitkijkt, blijven beklijven.

2. Van der Poel verslaat van Aert met een bandlengte

Vijftien centimeter maken het verschil tussen een klasbak die met hernieuwde energie 2021 zal aanvatten of een renner die – twijfelend aan zichzelf – op zoek moet gaan naar nieuwe inspiratie gedurende de winter. Michel Wuyts had het script op voorhand geschreven maar had nooit kunnen bedenken dat Alaphilippe zo ongelukkig zou uitvallen. Een absolute droomkoers met een winnaar voor de annalen.

3. Remco Evenepoel solt met het peloton

Je kan veel van Remco zeggen – hij doet soms zeer gedurfde uitspraken – maar niet dat hij berekend koerst. Zijn indrukwekkende solo in de vierde rit van Polen moet pijn hebben gedaan bij de concurrentie. Nog lastiger voor hen is het feit dat hoe langer de etappe duurde, hoe meer hij voorsprong nam. Er zijn duidelijk weinig grenzen aan de jongeman.

https://www.youtube.com/watch?v=WoZt3SW1q8o&t=23s

4. De indrukwekkende solo(s) van Marc Hirschi

Eigenlijk was zijn solo in de 9de rit – die hij niet won – nog straffer dan deze in de 12de rit, die hij wel zegevierend afsloot. Het was de ontdekking van een nieuwe superster met een prachtige stijl.

5. Van Aert vliegt over de witte zandwegen

Strade Bianche staat niet zo hoog aangeschreven als Milan San Remo maar de prestatie was echter bovenaards. In 2018 verzuurde hij volledig in de laatste klim en in 2019 viel hij zeer ongelukkig van zijn fiets wat het ergste deed vermoeden. Van Aert vocht terug en kwam terug op een onwaarschijnlijke manier. We hadden een vermoeden na de Container Cup – ook dit was corona – dat hij sterk was maar dit kwam toch als een verrassing. Door vanaf de eerste koersdag de puntjes op de i te zetten, gaf van Aert aan dat hij dit jaar niets zou laten liggen.

En verder nog

6. Sagan in de Giro met winst na een jaar zonder overwinningen

7. Van Aert wint van superster Alaphilippe in Milan San Remo

8. Van der Poel’s solonummer in de Binckbank Tour

9. Weer van Aert met spurtoverwinning in de waaierrit in Lavaur

10. Filippo Ganna foutloos als wereldkampioen tijdrijden

Xavier Verellen is Managing Director van MediaNation

Robert Reich (ex-raadgever van Obama): ‘Dit is Trumps laatste slag’

Trump verkondigde ooit dat hij nog geen kiezers zou verliezen als hij iemand zou neerschieten op 5th Avenue in New York. De pandemie stelt deze straffe uitspraak op de proef, schrijft Robert Reich, gewezen minister van Arbeid onder Bill Clinton en nu professor aan de universiteit van Berkeley. 

‘Ik zou in het midden van 5th Avenue kunnen staan en iemand neerschieten en ik zou geen kiezers verliezen’, pochte Trump in 2016.

Trumps ‘5th Avenue’-principe wordt nu zwaar op de proef gesteld. Zowat 40 procent van de kiezers bleven hem trouw, hoewel meer dan 214.000 Amerikanen zijn gestorven aan COVID-19, één van de hoogste sterftecijfers ter wereld. Dat is deels te wijten aan Trump die aanvankelijk de gevaren van het virus bagatelliseerde, dan zijn verantwoordelijkheid niet opnam, valse geneesmiddelen promootte, experten muilkorfde, staten aanspoorde te heropenen, en mensen ontmoedigde om maskers te dragen.  

Donald Trump. Foto: Isopix

Ze bleven hem trouw zelfs nadat hij het Witte Huis in een hotspot voor het virus had veranderd, zelfs nadat hij zelf positief testte, en zelfs nadat hij enkele dagen geleden beweerde dat het minder dodelijk is dan de griep. Een recente niet-partijgebonden studie concludeerde dat Trump de grootste verspreider van de ‘infodemie’ is geweest. 

Ze bleven hem trouw terwijl meer dan 11 miljoen Amerikanen hun banen hebben verloren, 40 miljoen mensen uit hun huis dreigen gezet te worden, en bijna een op vijf Amerikanen met kinderen amper voldoende middelen hebben om hun kroost te voeden. 

Ze bleven hem trouw zelfs toen meer Amerikanen naar werkloosheidsuitkeringen streefden dan dat er voor hem hebben gestemd in 2016, zelfs terwijl hij aandringt bij het Hooggerechtshof om de Affordable Care Act te herroepen, waardoor 20 miljoen mensen hun gezondheidsverzekering dreigen te verliezen. 

‘De belangrijkste test van Trumps 5th Avenue-principe moet nog komen, wanneer hij de Amerikaanse democratie probeert te gronde te richten’

Robert Reich

Trump bevindt zich vandaag in feite temidden van 5th Avenue; al doodt hij misschien geen Amerikanen met zijn eigen handen, hij laat ze sterven in aantallen die andere naoorlogse massaslachtoffergebeurtenissen overschaduwen, van 9/11 tot de oorlogen in Korea en Vietnam. Toch zijn we tot dit punt gekomen, slechts een paar weken voor de verkiezingen, en zijn aanhangers zijn nog niet geplooid. Volgens de laatste peilingen heeft hij 40 tot 43 procent van de kiezers, terwijl Joe Biden een naakte meerderheid heeft.

De belangrijkste test van Trumps 5th Avenue-principe moet nog komen, wanneer hij de Amerikaanse democratie probeert te gronde te richten. Hij rekent op zijn aanhangers om hem aan de macht te houden, zelfs nadat hij de volksstemming heeft verloren.

Hij is bereid om te beweren dat de stembiljetten per post, die door de pandemie noodzakelijk zijn, geplaagd zijn met ‘fraude zoals je nooit hebt gezien’, zoals hij tijdens zijn debat met Biden beweerde – hoewel men heeft aangetoond dat Amerikanen eerder door de bliksem zouden kunnen worden getroffen dan kiezersfraude te begaan.

Op grond van de bewering dat er sprake is van fraude zal hij waarschijnlijk de verkiezingsresultaten betwisten in elke pro-Republikeinse staat waar hij verliest met een kleine marge, zoals Arizona, Florida, Michigan, North Carolina, Pennsylvania, of Wisconsin.

Dan zal hij beroep doen op het Huis van Afgevaardigden om hem over de streep te trekken.

‘We gaan de komende twee jaar stembiljetten tellen’, waarschuwde Trump tijdens een recente bijeenkomst in Pennsylvania.

Hij verwees naar het Twelfth Amendment, dat bepaalt dat als de kiesmannen in een impasse raken of het niet eens kunnen worden over een president, de beslissing naar het Huis gaat. Daar krijgt elk van de 50 staten één stem. Dat betekent dat kleine Republikeinse staten als Alaska, North Dakota, South Dakota en Wyoming dezelfde invloed zouden hebben als grote Democratische staten als Californië.

Trump heeft nu wel het voordeel: 26 ‘state congressional delegations’ in het Huis worden nu gecontroleerd door Republikeinen, en 22 door Democraten.

Maar hij zal dat voordeel niet noodzakelijkerwijs behouden. Het besluit zou door wetgevers worden genomen die in november worden verkozen en die op 3 januari worden ingezworen, drie dagen voordat ze bijeenkomen om de winnaar van de verkiezing aan te duiden. 

Dat is de reden waarom voorzitter Nancy Pelosi zich concentreert op de races die het evenwicht van de ‘state delegations’ kunnen kantelen. ‘Het is triest dat we op deze manier moeten plannen’, zei ze vorige week, ‘maar het is wat we moeten doen om ervoor te zorgen dat de verkiezingen niet gestolen worden.’

Trumps 5th Avenue-principe heeft hem aan de macht gehouden, ondanks ontberingen, wanhoop en sterfte die andere presidentschappen al lang zouden hebben verdoemd. Maar als voormalig New Yorker zou hij moeten weten dat 5th Avenue eindigt bij de Harlem River in 142nd Street, en het einde is nabij.

Ontvang de Business AM nieuwsbrieven

De wereld verandert snel en voor je het weet, hol je achter de feiten aan. Wees mee met verandering, wees mee met Business AM. Schrijf je in op onze nieuwsbrieven en houd de vinger aan de pols.