De Amerikaanse staat Utah koestert plannen om in het skigebied van Little Cottonwood Canyon in de buurt van Salt Lake City een gondelbaan te bouwen. Er wordt gedacht aan een traject over een afstand van acht mijl, waardoor de constructie de langste kabelbaan van de wereld zou worden. Een definitieve beslissing over de bouw van de gondelbaan zou volgende zomer worden genomen, maar de plannen moeten nog heel wat tegenstand overwinnen.
De skigebieden van de Wasatch Mountain tellen vier belangrijke skistations. Brighton en Solitude liggen in Big Cottonwood Canyon, terwijl Alta en Snowbird in Little Cottonwood Canyon zijn gesitueerd. De vier stations liggen op een korte afstand van Salt Lake.
Elke canyon is bereikbaar langs een tweebaansweg met een lengte tussen acht en tien mijl. De jongste jaren dreigen de gebruikers van deze routes echter steeds vaker in het verkeer geblokkeerd te raken. Bovendien blijkt het ook in toenemende mate een uitdaging om in de skistations een parkeerplaats te vinden.
Sterke groei
De regio heeft de voorbije decennia een sterke groei gekend, waardoor ook de verkeerscongestie aanzienlijk is toegenomen. Bij de eeuwwisseling telde het county Salt Lake iets meer dan 900.000 inwoners, maar eind vorig decennium werd er al een populatie van 1,16 miljoen personen geregistreerd. Bovendien neemt ook elk jaar het aantal toeristen toe.
De problemen waren voor het Utah Department of Transportation (UDOT) een signaal om een onderzoek op te starten waarbij de ecologische impact van een aantal mogelijke oplossingen voor de congestie werd geanalyseerd.
Daarbij werd gekeken naar een eventuele uitbreiding van het huidige openbare vervoer, dat elke dertig minuten een busdienst voorziet, maar daarnaast werden ook bouw van een tandradbaan of een kabelbaan overwogen.
De voorbije zomer kondigde Udot aan dat voor de aanleg van een kabelbaan werd gekozen, vertrekkend vanuit een dalstation met 2.500 parkeerplaatsen. De bouw van de kabelbaan zou een investering vergen van 550 miljoen dollar. Het project zou meteen de langste en duurste gondelbaan van de wereld creëren.
Latijns-Amerika
Kabelbanen zijn vooral op toeristische locaties een populaire attractie. In het openbaar vervoer wordt de techniek daarentegen veel minder snel toegepast. De meest succesvolle stedelijke gondelbanen bevinden zich in Zuid-Amerika.
Daarbij moet vooral worden gewezen naar Medellín in Colombia of La Paz in Bolivia, twee steden die gondels tot een onderdeel van hun openbaar vervoer hebben gemaakt voor de bediening van een uiterst heuvelachtig terrein dat voor traditionele autobusdiensten ongeschikt is.
In de Verenigde Staten zijn er onder meer de Roosevelt Island Tramway (New York) en de Aerial Tram (Portland). Verder werd in Washington melding gemaakt van plannen voor de bouw van een gondelbaan over de Potomac River tussen Arlington en Georgetown. In New York waren er ook voorstellen voor de aanleg van een kabelbaan die Williamsburg en Manhattan zou verbinden.
Die plannen werden tot nu toe echter nog altijd niet gerealiseerd. In Los Angeles wordt inmiddels wel gewerkt aan een milieurapport voor de bouw van een eventuele gondelbaan tussen het Union Station en het Dodger Stadium.
“Er zijn duidelijke redenen waarom de meeste steden geen gondelbanen bouwen”, merken experts op. “De verplaatsingen nemen immers dikwijls slechts enkele minuten in beslag en bedienen meestal een specifieke locatie.”
“Gondels zijn voertuigen met een lage capaciteit, die al snel problemen opleveren wanneer ze moeten worden voorzien om grotere groepen reizigers te verplaatsen. Kabelbanen zijn meestal ook niet bijzonder geschikt om meerdere haltes te bedienen.”
“Daarnaast is er ook de hoge kostprijs, vooral in verhouding tot het aantal reizigers dat kan worden opgevangen. Voor de meeste toepassingen zijn kabelbanen financieel dan ook weinig opportuun. Gondelbanen werken op hun best op een moeilijk terrein en met een beperkt, maar constant aantal gebruikers. Daarom zijn de kabelbanen vooral in skigebieden terug te vinden.”
Uiteenlopende meningen
De Cottonwood Canyon Gondola zou een soort hybride vorm van stedelijk en toeristisch vervoer vertegenwoordigen. Het traject naar Snowbird zou in een tijdsbestek van zevenentwintig minuten worden afgelegd. De reis naar Alta zou tien minuten langer duren. “Een dergelijke reisduur is bij kabelbanen nagenoeg onbekend”, merken de analisten op.
De meningen over het nut en de wenselijkheid van de kabelbaan lopen echter ver uiteen. Voorstanders, die onder meer de uitbaters van de skigebieden omvatten, noemen de gondel de snelste, betrouwbaarste en milieuvriendelijkste optie om het congestieprobleem aan te pakken.
Zij wijzen erop dat elektrische bussen niet voldoende vermogen kunnen ontwikkelen om de steile helling van de route door te canyon te kunnen beklimmen. Bovendien wordt opgemerkt dat elektrische batterijen in koude weersomstandigheden nog niet voldoende betrouwbaar zijn gebleken.
Tegenstanders noemen de gondel daarentegen echter een geschenk, gedragen door de belastingbetaler, aan de toeristische sector. De opposanten voeren aan dat de kabelbaan geen enkel nut heeft voor de plaatselijke bevolking en meer problemen zal veroorzaken dan oplossen. Gevraagd wordt dat alternatieven zoals tolheffing, bijkomende busdiensten en reservatiesystemen voor parkeerplaatsen beter zouden worden onderzocht.
De analisten merken daarbij echter op dat de twee partijen ook verschillende doelstellingen hanteren. Voorstanders van de kabelbaan willen immers grotere groepen bezoekers naar de skigebieden halen. De tegenstanders willen daarentegen een massale toevloed van toeristen afremmen.
