PS, Vooruit, Ecolo en Groen, die samen 49 zetels hebben, vormen in principe de dominante kracht binnen de federale coalitie. Maar ze slagen er samen niet in om een echt linkse stempel te drukken. De frustratie daarover is hoog bij de socialisten, die zich in sociaaleconomische dossiers allerminst gesteund voelen. Met de Arbeidsdeal deze week op de tafel van de federale regering, komt er een nieuwe test aan. “Dat gebrek aan bondgenoten vanuit de groene familie op sociale dossiers, is de grootste teleurstelling van deze coalitie”, klinkt de analyse hard vanuit de PS.

In het nieuws: “Groen moet evolueren naar een progressieve volkspartij”, zegt Kristof Calvo (Groen).

De details: Het groene kopstuk wil meer “focussen op de grote gelijkenissen met de socialisten, en minder op de kleine verschillen.”

• De oproep van Calvo komt op een interessant moment in de Wetstraat. In De Zondag houdt het kopstuk van Groen, die een beetje de luwte van GroenLinks in Nederland opzocht, waar hij deeltijds voor de denktank van de partij werkt, een ferm pleidooi van toenadering tussen groenen en socialisten.
• Daarbij speelt zeker mee dat in Nederland GroenLinks en PVDA (de socialisten daar) nu samen oppositie voeren tegen de regering-Rutte IV, en als één blok opereerden tijdens de regeringsonderhandelingen. Calvo pleit niet meteen voor dezelfde soort samenwerking in België, maar “het is wel onze meest logische partner”.
• En meer nog, Calvo, die in eigen partij opzij werd gezet voor het vicepremierschap in 2020, wil “focussen op de grote gelijkenissen en minder op de kleine verschillen. En om te beginnen, mogen we wat hartelijker voor elkaar zijn. Groen moet evolueren naar een progressieve volkspartij: dat is altijd mijn droom geweest.”

De bredere betekenis: De relaties tussen groen en rood zitten niet goed, en dat merkt men binnen de federale regering.

• Het is een publiek geheim dat het niet bepaald botert aan de linkerkant, binnen Vivaldi. En opvallend: die spanningen zitten zowel aan Vlaamse als Franstalige kant.
• Tussen Groen en Vooruit zijn de verhoudingen stevig veranderd op een paar jaar tijd. Onder John Crombez raakte sp.a helemaal in het slop: de socialisten hielden in 2019 Groen amper af bij de verkiezingen, en leken bij momenten echt de junior partner van de groenen te worden. Crombez geloofde daarbij rotsvast in progressieve samenwerking, ook lokaal, wat er onder meer in Gent de facto op neerkwam dat de socialisten totaal uit het beeld verdwenen.
• Met de komst van Conner Rousseau als voorzitter, is een heel andere dynamiek ingezet: Vooruit nam duidelijk afstand van Groen, rechtte de rug, en voerde een eigen koers bij de regeringsonderhandelingen. De socialisten bereiden nu al de lokale verkiezingen voor en kijken daarbij, opnieuw bijvoorbeeld in Gent, naar samenwerkingen met andere partijen, niet met de groenen. Dat Rousseau in Sint-Niklaas vanop de eerste rij het ‘verraad’ van de groenen op lokaal vlak meemaakte, ten opzichte van de socialisten, speelt daarbij zeker een rol.
• Bovendien botert het allerminst tussen Groen-voorzitter Meyrem Almaci en Rousseau, die heel andere persoonlijkheden hebben. Hetzelfde geldt voor een deel voor hun vicepremiers in de federale kern: naast de wat koppige, vaak bijzonder overtuigde en hoogst ervaren Frank Vandenbroucke (Vooruit), zit neofiet Petra De Sutter (Groen), die door collega’s geroemd wordt om haar consensusgerichtheid.
• Aan Franstalige kant eenzelfde situatie. Bij de top van de PS is diepe teleurstelling op te tekenen over hoe de ‘groene vrienden’ zich opstellen in sociaaleconomische dossiers. “Dat gebrek aan bondgenoten vanuit de groene familie op sociale dossiers, is de grootste teleurstelling van deze coalitie”, zo klinkt stellig bij een hoge bron.
• Daarbij speelt de figuur van Georges Gilkinet, vicepremier van Ecolo, ook een rol: diens politieke kracht wordt niet al te hoog ingeschat door de coalitiepartners.
• En dus is er frustratie bij de PS, over de groenen. “Wij krijgen nooit steun van hen, als het er echt toe doet. Ze focussen enkel op hun punten, hun groene dossiers. En eens die binnen zijn, lijken ze niets te geven om de rest, de sociaal gevoelige zaken. En de liberalen spelen daar fors op in”, is de analyse die men maakt over de dynamiek in de federale kern.
• Het is, zeker voor de PS, een verklaring waarom de resultaten van Vivaldi onder de verwachtingen blijven voor hen. Met PVDA-PTB die in hun nek hijgt, willen zij bewijzen dat deze regering echt de cesuur maakt met dat ‘rechtse kabinet’ van Michel, de voorganger. “Maar zonder rood-groene tandem is het veel moeilijker om onze stempel te drukken op sociale dossiers.”

Waarom dit van belang is: Deze week ligt de arbeidsdeal op tafel.

• Het blijft de ambitie van de federale regering om naar 80 procent werkzaamheidsgraad te gaan voor België. Dat zou het land op Scandinavische en Duitse niveaus brengen, en heel het sociaal apparaat betaalbaar houden. Vrijblijvend is het niet: onder meer de pensioenplannen waar Karine Lalieux (PS) op werkt, gaan uit van die premisse. Wil men de begroting nog min of meer in evenwicht houden, kan men moeilijk anders.
• Dat het nodig zal zijn, bewijst de kost van de indexverhogingen, die er door de recente inflatie versneld aankomen: vier keer werd de spilindex overschreden, wat meteen betekent dat het een verbluffende 4,2 miljard euro extra aan de staat kost om de pensioenen te betalen, zo schrijft De Standaard vandaag.
• Om die 80 procent te bereiken, zijn forse hervormingen van de arbeidsmarkt nodig. Alleen zijn de Vivaldisten het wel eens over het einddoel, niet over de route er naartoe. Dat bewijst de spanning rond de hervormingen die PS-vicepremier Pierre-Yves Dermagne als minister van Werk deze week wil doorvoeren.
• Daarbij focust de PS op de platformwerkers: de Uber- en Deliveroo-medewerkers. Voor hen willen ze bij de PS een “vermoeden van werknemer” invoeren, zodat het aan de platformen is om het tegendeel te bewijzen. Maar dat is de nachtmerrie van de Deliveroo’s van deze wereld en lijkt moeilijk te aanvaarden voor de liberalen. En ook voor de e-commerce is er geen revolutie: men blijft over flexibel nacht- en weekendwerk uiterst voorzichtig. En deze keer rekent men dus expliciet op groene steun.
• Maar voor de liberalen is het hele dossier een oude wonde. Al in de tijd van de regering-Michel was er telkens spanning over die zogenaamde e-commerce jobs. Toen ging Kris Peeters (CD&V) als het “sociaal gezicht” van dat rechtse kabinet op de rem staan. Zijn ‘werkbaar werk’-hervorming werd een sof.
• Nu is het aan de PS om te moeten gaan uitleggen aan de vakbonden dat zij toch avond- en weekendwerk makkelijker zouden maken: een heel gevoelig dossier, dat in een grotere deal moet verpakt worden, die ‘arbeidsdeal’ dus.
• Bij de begrotingscontrole in oktober mislukte dat, nadat Open Vld-vicepremier Vincent Van Quickenborne op de persconferentie stoefend had aangekondigd “dat deze regering eindelijk durfde te hervormen”, en de PS enkele uren later zijn uitspraken tot schroot herleidde, niets toegaf, en het dossier naar de sociale partners werd geëvacueerd. In feite is deze deal dus een heropname van die oude discussie.
• Het wordt uitkijken hoe premier Alexander De Croo (Open Vld) probeert om dat dossier door zijn regering te loodsen. Maar evenzeer dus hoe de ‘frontvorming’ tussen rood en groen zich deze keer manifesteert, over een voor de Franstalige socialisten zo gevoelig dossier.

Meegemaakt: De koning raakt dagje vast in Dubai en Abu Dhabi.

• Zelfs een koning raakt niet altijd waar hij zijn moet. Op zijn rondreis in het Midden-Oosten raakten koning Filip en koningin Mathilde een dagje gestrand, omdat het koninklijk vliegtuig zonder piloten zat.
• De crew had immers bij aankomst in Abu Dhabi, de hoofdstad van de Verenigde Arabische Emiraten een ongeval gehad: het busje met piloten en bemanning werd stevig aangereden langs achter door een andere bus. Een paar leden van de crew moesten naar het hospitaal voor lichte verwondingen, maar die behandeling en de pijnstillers maakten dat de crew pas de volgende dag kon uitrukken.
• En zo bracht het koningspaar dus nog een extra nacht door in het Midden-Oosten en was hun zondag eraan. Anderzijds: zo konden ze in alle rust hun bezoek aan Dubai afwerken, waar ze de Wereldtentoonstelling bezochten, en wat langer de ‘Belgische dag’ bijwoonden.

Opvallend: Het paviljoen in Dubai moet alweer kritiek slikken.

• Die Wereldtentoonstelling is in feite niet veel meer dan een soort pretpark voor volwassenen, overgoten met de klassieke blingbling van de golfstaten: het mag allemaal iets kosten, zolang het er maar goed uitziet. De inhoud? Wat minder van belang, als er maar modewoorden als ‘duurzaam’ en ‘innovatie’ en ‘samenwerking’ vallen.
• Die Belgische dag leverde overig een heuse ‘Ommeganck’-stoet op: Brussel wordt de hele week gevierd in het Belgische Paviljoen, de Brusselse minister Pascal Smet (Vooruit) nam de honneurs waar, met als hoogtepunt dus die stoet. Een bonte verzameling opgedirkte figuranten in breugeliaanse klederdracht, inclusief steltlopers en vendelzwaaiers, onder de woestijnzon die zelfs in februari ongenadig hamert: het had iets zeer Belgisch in al zijn surrealisme.
• Op het dak van het paviljoen vloeide de Stella rijkelijk, al dronk het genodigde volk, geheel in lijn met de sfeer van Dubai, toch liever bubbels in afwachting van het koningspaar. Een crooner in hagelwitte smokingsvest zong waanzinnig luid en weinig toonvast Belgische hits, maar voegde bij gebrek aan een passend repertoire chansons dan maar Charles Aznavour toe aan zijn playlist. Ondertussen brachten obers uit Pakistan en Bangladesh hapjes van tomaat-garnaal en américain préparé.
• Toen even later zowaar ook vergane glorie Jean-Marie Pfaff opdook in het paviljoen, waarna die zich uiteraard meteen naast het vorstenpaar wurmde, waarbij hij het nodige volk opzij duwde om toch maar voor de lenzen van de meegereisde fotografen te kunnen verschijnen, bereikte de absurditeit zelfs in het excessieve Dubai een hoogtepunt: veel gekker kon het echt niet worden.
• De Arabische en Aziatische toeristen stonden ernaar te kijken als konijnen naar een lichtbak, al hoopten ze vooral op een glimp van het vorstenpaar, om hun collectie selfies aan te vullen. Die verschenen uiteindelijk, tot enthousiasme van de menigte, die niet iedere dag gekroonde hoofden van dichtbij te zien krijgt. Ze maakten bovendien tijd voor een praatje. Een enkele Belgische bezoeker testte ondertussen de frituur onderaan het gebouw. De frieten waren best te pruimen, alleen ook hier een krasje op de Belgische ziel: de andalousesaus bleek niet voorradig.
• Dat alles sloot onverbiddelijk aan bij de sfeer en aanpak waarin het Belgische paviljoen (prijskaartje: 13,5 miljoen euro belastinggeld) op die Wereldtentoonstelling lijkt te baden: een wat infantiele hang naar een vermeend glorieus verleden, doorspekt met stripfiguren, terwijl de geur van frieten en wafels uit het kraam op het gelijkvloers van het paviljoen de échte lokroep vormt.
• Nieuw was die vaststelling niet: nadat eerder al onder meer een vlammend stuk van opiniemaker Jan Callebaut was verschenen, had Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) de Belgische bijdrage bij zijn bezoek met de grond gelijk gemaakt: “oubollig en vol met cliché”. Niet geheel verrassend stelde hij vervolgens voor in de toekomst elk gewest haar eigen ruimte wil laten inrichten. Het is maar de vraag of de koning daar enthousiast van zou worden.
• Maar ook Filip ‘zijn’ ministers, die van de federale regering die in het kielzog van de koning en koningin waren meegereisd, spaarden hun kritiek niet. Pierre-Yves Dermagne (PS), de vicepremier van de Franstalige socialisten in de regering, vond het gebouw zelf wel nog dik oké, maar sloot zich vervolgens aan bij de kritiek: ”Dit kan inhoudelijk beter, dit zijn echt veel clichés, we zijn te veel naar het verleden gekeerd. We hebben echt wel meer te bieden dan chocola, wafels en friet”, zo stelde Dermagne aan de verzamelde pers.
• “Dit paviljoen is bedoeld als ontmoetingsplek. Het staat symbool voor onze gemeenschappelijke roeping om bruggen tussen culturen te bouwen, dialoog te promoten en innovatie te koesteren”, zo trok de koning ondertussen in zijn speech een blik clichés open. Maar kijk, de stelling van de politici werd in kringen rond de koning ook niet ontkracht, “de volgende keer moet het beter”, zo was daar affirmatief te horen.

Opgemerkt: Terwijl de koning de ‘glitz’ van de Golf opsnoof, belichtten zijn ministers de donkere kantjes van het woestijnwonder.

• Een koninklijk bezoek aan Abu Dhabi en Dubai, waar emirs en petrodollars de plak zwaaien, dat levert de nodige grandeur op: de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) houden als geen ander van alles wat royaal kan afstralen op hen. En dus kregen Filip en Mathilde wat verwacht kon worden: een overtal aan rode lopers en erehagen, nadat ze in Oman al met alle mogelijke egards ontvangen waren.
• Tegelijk namen de meegereisde ministers dan maar de rol op de keerzijde van de medaille in deze regio van de wereld te belichten. PS’er Dermagne legde daarbij de vinger op de wonde van de penibele arbeidsomstandigheden van het overgrote deel van de arbeiders in de Golf, terwijl minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) zonder veel reserve erop wees dat de VAE ook een thuishaven van Europese (drugs)criminelen en hun zwart geld is.
• Verlinden kwam in Dubai een protocolakkoord ondertekenen, om de politiesamenwerking rond georganiseerde misdaad te versterken. Dat is nodig, want de VAE zijn de nummer één bestemming voor verdachte geldstromen vanuit België, zo draaide Verlinden niet rond de pot, met de cijfers van haar Financial Information Processing Unit, de cel die crimineel geld probeert op te sporen, in de hand. Liefst 11 procent van die transacties vanuit België gaan naar Dubai en Abu Dhabi, de twee belangrijkste stadstaten van de federatie.
• Het is een publiek geheim dat een hele reeks criminelen uit de Antwerpse, Amsterdamse en Rotterdamse drugsmilieus, verkast is naar Dubai, om daar hun crimineel geld om te zetten in de luxe en de blingbling van de Golf. Verlinden kon dus in het kielzog van de koning alvast proberen wat meer coöperatie te krijgen van de politie- en justitiediensten ter plaatse. Rechtbanken in Dubai weigerden tot drie keer om Nordin El Hajjioui, alias ‘Dikke Nordin van den Dam’ uit te leveren aan België.
• Dermagne trok op zijn beurt dan weer naar een gigantische bouwwerf in Dubai, met de vakbonden in zijn kielzog: onder meer Gianni De Vlaminck van het ABVV en Pierre Cuppens van het ACV dook op, als onderdeel van een internationale vakbondsdelegatie. Dermagne voelde zich duidelijk goed omringd, en nam er hartelijk lachend bij dat gespreksonderwerp nummer één toch meteen de voor de vakbonden infame wet van ’96 was (die de Belgische loononderhandelingen regelt), toen ze een Belgische journalist opmerkten.
• Bijna elke arbeider in de VAE komt niet van dat land: met honderdduizenden komen ze werken vanuit de arme landen in Azië. Pakistani, Indiërs en Bangladeshi leveren werkvolk, maar net zo goed zijn er massa’s Filipijnen actief. Hun arbeidsomstandigheden zijn meer dan penibel: ze werken voor minimumlonen van iets meer dan 1.000 euro, maar moeten grote delen daarvan afstaan voor verplichte bewoning bij en eten en medische zorgen van hun werkgever. Vakbonden zijn overigens gewoon doodleuk verboden in Dubai.
• Alleen: een pak bouwbedrijven, zoals het Belgische Besix dat erg actief is in het Midden-Oosten (en onder meer ook het Belgische paviljoen in Dubai bouwde), hebben internationale akkoorden over arbeidsvoorwaarden getekend. En zo zakte Dermagne en het ABVV af naar een ‘Belgische’ werf, waar ze werden rondgeleid, tot op de hoogste, nog onafgewerkte verdiepen, van de wolkenkrabber in aanbouw.
• “Hier is een echt systeem ingesteld om de juiste voorwaarden te creëren voor de werknemers. De goede omstandigheden hier zijn een gevolg van de kracht van de samenwerking tussen Belgische bedrijven en hun werknemers thuis. Dit is het sociale model van België en het werk van de vakbonden en Besix”, zo verklaarde Dermagne voor de camera’s van de RTBF, netjes daarbij het juiste verhaal verkopend voor de achterban in België.
• Voor Besix duidelijk een triomf: een goedkeuring van minister en syndicaten. Maar de echte test wacht voor hen straks in Qatar, dat soortgelijke arbeidsomstandigheden kent, en nu de spotlight op zich heeft omwille van het WK dat eraan komt. Daarvoor bouwde Besix twee stadia. Maar de tol van het WK is om ziek van te worden, voor de arbeiders ter plaatse: zo’n 6.500 arbeiders stierven al bij die werven, zo onthulde The Guardian.
• Heel de polemiek rond het WK maakte dat de Vlaamse regering nu al besliste om een ‘diplomatieke boycot’ af te roepen over de wereldbeker: er zullen geen politici of diplomaten uit Vlaanderen gaan. Natuurlijkerwijze is het enthousiasme bij Besix bijzonder klein voor die beslissing: het zet grote druk op het federale niveau én het Paleis. Trekken zij straks dan wél naar Qatar, wanneer de Rode Duivels goed presteren op dat tornooi? Af te wachten, hoe dat afloopt.

Ook gespot: Sophie Wilmès (MR) in haar nopjes.

• Naast Dermagne en Verlinden was ook MR-vicepremier Sophie Wilmès mee in de Verenigde Arabische Emiraten, nadat ze de koning ook vergezelde in Oman. Ook zij kwam met een eigen agenda, waarbij ze zowel in Oman als in de VAE haar stokpaardje op tafel legde: de vrouwenrechten. “Men kent mij ondertussen én mijn reputatie daarover. Dus men verwacht eigenlijk wel dat het daarover zal gaan”, zo lichtte Wilmès daarover toe.
• De voormalige premier voelt zich overigens duidelijk goed in haar vel: als minister van Buitenlandse Zaken is ze een heel ander persoon dan de verkrampte eerste minister die destijds de coronacrisis moest managen, onder haast onmogelijke omstandigheden, met een minderheidskabinet.
• Komt daarbij dat haar naam circuleert als opvolger voor Jens Stoltenberg, de Noorse NAVO-baas die in september afzwaait. Ze heeft als oud-premier en huidig minister van Buitenlandse Zaken de juiste adelbrieven, en is bovendien vrouw: in een nieuwsstukje van Bloomberg dook haar naam eind januari op, vanuit de wandelgangen van de defensieorganisatie. De Belgische pers ontdekte dat afgelopen weekend.
• “Geen enkele commentaar”, zegt met zelf met een grote smile, net als haar entourage, die handig rond de vraag heen danst. Geen ontkenning dus: het kan immers nooit kwaad om genoemd te worden voor stevige posten.
• Of het echt realistisch is, is een andere vraag: met Charles Michel (MR) heeft België al een erg hoge internationale functie, van dezelfde politieke familie bovendien. En zoals gezegd: de dada van Wilmès zijn vrouwenrechten, niet meteen militaire vraagstukken. Maar, never say never. Al is het nog een heel brede zoektocht: zelfs de naam van Michel zelf circuleert.

Genoteerd: Zuhal Demir (N-VA) gaat 1,2 miljard aan groenestroomcertificaten schrappen, maar neemt een juridisch risico.

• Alle spotlights op minister van Omgeving Zuhal Demir, die vandaag opnieuw voor de PFOS-Onderzoekscommissie moet verschijnen. Daar moet uitgeklaard worden wie nu de waarheid spreekt, zij of OVAM, de Vlaamse afvalstoffenmaatschappij. De vraag is of de commissie in het Vlaams Parlement zo toch een spanningsboog krijgt, of het weer op een sisser uitdraait.
• Tegelijk lanceerde Demir dit weekend een interessant dossier, waar de Vlaamse regering vrijdag het licht voor op groen zette: ze gaat de subsidies voor de grote groenestroomproducten in Vlaanderen knippen, voor zo’n 1,2 miljard in totaal, zo kondigde ze vrijdag aan. Het gaat om subsidies die voor 2013 zijn toegekend, en dus om industriële zonnepanelen die al lang rendabel zijn. “De oversubsidiëring gaat op de schop in het belang van de mensen”, zo stelde ze. Het gaat om meer dan 1.000 installaties van zo’n 200 grote investeerders.
• Maar er zijn grote vragen over de juridische haalbaarheid: Demir gaat de zaak voorleggen aan de Raad van State. En ze schermt zelf met advies dat het wel degelijk kan, op basis van twee externe specialisten. In het verleden botste het terugdraaien van die steun op juridische bezwaren: de rechtsonzekerheid voor bedrijven zou zo te groot worden. Afwachten dus of dat advies standhoudt, eens de verwachte rechtszaken worden aangespannen.
• Opvallend was dat Demir er in De Zevende Dag toch ook een beetje een sociale strijd van maakte: “Ik vind het niet normaal dat ieder Vlaams gezin elke maand moet betalen voor de overcompensatie van de happy few, die al lang hun buit binnen hebben. Wie zoiets verdedigt is wereldvreemd”, zo stelde ze. Daarmee dekt ze netjes de linkerflank van N-VA af, als sociale partij.
• Het was immers PVDA die vanuit de oppositie al jaren het systeem wilde afschaffen. De meest gekende investeerder in het mechanisme is dan weer Antwerps ondernemer Fernand Huts, die nauwe banden met N-VA onderhoudt. Maar Huts, en andere investeerders, kregen van Demir nog een oproep in hun bak, om namelijk niet te procederen: “Het zou hen sieren in deze maatschappelijk moeilijke tijden.”

Opvallend: Macron neemt enorm politiek risico, en reist vandaag op eigen houtje naar Poetin

• Terwijl de Amerikanen en Britten in Oost-Europa hun militaire aanwezigheid verder aan het opbouwen zijn, net als de Russen aan de grens met Oekraïne, komt er een opvallend diplomatiek offensief. Dat bericht Reuters.
• De Franse president Emmanuel Macron vliegt vandaag immers naar Moskou, om daar te gaan overleggen met zijn Russische tegenhanger Vladimir Poetin. Dat doet Macron nadat hij heel het weekend aan de telefoon hing met onder meer diezelfde Poetin, maar ook de westerse bondgenoten en de Oekraïners. Alleen is het niet duidelijk of hij daarbij concrete resultaten heeft bereikt. Na Moskou vandaag volgt morgen Kiev.
• De vraag is of Macron daar met iets concreet zal kunnen aankomen: hij legt zijn lot wat in de handen van de Russische president. Want als Poetin hem met niets concreets wegstuurt, moet hij de vernedering ondergaan van als ‘softe gezicht van het Westen’ in Oekraïne te arriveren. Anderzijds: ook Poetin speelt hoog spel. Zijn troepenopbouw kost handenvol geld, en moet toch iets opleveren, anders verliest hij het blufpoker.
• Frankrijk en Duitsland staan binnen de EU fors onder druk: heel Oost-Europa, de Baltische staten op kop, kijkt met argusogen hoe de grote twee van Europa een bemiddelende koers varen, en proberen Rusland te sussen. De VS en ook de Britten zijn ondertussen veel hardere taal aan het spreken, om de Russische beer terug in zijn kot te krijgen.
• Rusland heeft ondertussen bijna 100.000 troepen verzameld aan de grens, en zou midden februari, als de weersomstandigheden goed zijn, een offensief kunnen inzetten om Oekraïne te overrompelen. Ze eisen dat de NAVO garanties geeft dat het nooit Oekraïne zal toelaten als lid.
• Duitsland lijkt ook, na weken van stilte rond de nieuwe kanselier Olaf Scholz, eindelijk in beweging te komen: de kanselier trekt naar Joe Biden in Washington DC voor overleg, en stuurt tegelijk ook 300 Duitse soldaten naar de oostgrens van de EU. Ook Scholz wordt vroeg of laat in Moskou verwacht.
• Maar het politiek risico is voorlopig geheel voor Macron. Die heeft een presidentsverkiezing in Frankrijk op de agenda staan, in april. Hij kan dus een profilering als ‘wereldleider’ en ‘vredesstichter’ best gebruiken. Maar tegelijk heeft hij met Poetin toch een appeltje te schillen: in de Franse achtertuin, de Westelijke Sahara, duiken de Russen nadrukkelijk op: in Mali lijkt het regime te opteren voor de Russische huurlingen van Wagner, eerder dan Franse troepen, om islamisten te bekampen.