In tegenstelling tot alle ‘in memoriams’ die er al verschenen zijn over de ‘klassieke media’, met name televisie, radio en kranten, hebben deze media én de columnisten nog nooit zoveel invloed gehad. De New York Times is de officiële oppositiepartij geworden, de shock jocks op de radio zoals Rush Limbaugh en Howard Stern zijn rocksterren en de Washington Post heeft met geld van Jeff Bezos, eigenaar van Amazon, opnieuw aan relevantie gewonnen. Maar geen enkel medium weegt zo zwaar op de Amerikaanse maatschappij als Fox News, ‘the station that liberals love to hate’.
Fox News, eigendom van Rupert Murdoch, is onder het bewind van Roger Ailes – die het station oprichtte en leidde tot 2016 – uitgegroeid tot een bastion van het Amerikaans conservatisme en meer en meer het populisme waar Donald Trump een proponent van is. Ailes was adviseur van alle Republikeinse presidenten waaronder Reagan, Bush en natuurlijk Trump, en voerde een editoriaal beleid gebaseerd op zijn eigen overtuigingen – hij was bijvoorbeeld de grootste tegenstander van de ‘zwarte’ president Obama en voerde gedurende acht jaar een echte guerrillaoorlog tegen hem.
Niets kon hem stoppen – zelfs Murdoch niet – maar hij groef finaal zijn eigen graf door zijn ontoelaatbaar seksueel gedrag op het werk. Hij was een van de grote ‘slachtoffers’ – het woord is wat ongelukkig gekozen – van de #MeToo-beweging en zou een jaar later door een slepende ziekte sterven. Over zijn bewind is een schitterende documentaire gemaakt op Netflix voor ieder die houdt van intriges in de media en politiek met een verdiende accolade voor Russell Crowe in de hoofdrol.
Fox News leeft vooral van haar zeer geopinieerde ankers – er lopen ook nog echte journalisten bij Fox rond waaronder de alom gerespecteerde Chris Wallace – die wars van eender welke redactionele lijn hun eigen opinie verkondigen. Sean Hannity en Laura Ingraham zijn hiervan twee schoolvoorbeelden. Zelfs adverteerders die afhaken hebben geen invloed op deze sterren omdat het grote geld komt van de kabelboeren die grof geld betalen om de zender in hun betaalpakket te behouden. Dit maakt hen eigenlijk untouchable.
En dat brengt ons finaal tot de grootste tv-ster in de Verenigde Staten vandaag: Tucker Carlson, die sinds juni 2020 de hoogste ratings haalt van alle programma’s op Fox en haar concurrenten. Tucker is een getalenteerd journalist die opgroeide in het nu zo verachte politieke moeras in Washington, waar zijn vader hoofd was van ‘The Voice of America’. Hij volgde een perfecte journalistieke carrière met periodes bij een aantal printpublicaties zoals Esquire en New York Times Magazine om vervolgens een tv-carrière te lanceren als columnist – ‘pundit’ in het jargon – op mainstream kanalen als CNN en MSNBC om finaal in 2009 terecht te komen bij Fox. Zijn grote doorbraak kwam toen Bill O’ Reilly werd buitengegooid – ook al voor ongeoorloofd gedrag – en hij zijn eigen prime time-programma kreeg in 2016.
Zijn standpunten zijn zeer duidelijk en verstaanbaar en zijn een zuivere versie van het Trumpisme. Hij is anti-immigratie, voor protectionisme, tegen China, voor Midden-Amerika, tegen de liberale linkse elite, tegen de hebzucht van de superrijken – dit laatste is wat geloofwaardiger als het uit zijn mond komt. De manier waarop hij zijn boodschap brengt is briljante tv-drama. Hij lijkt altijd een beetje verbaasd en wat naïef uit de hoek te komen in interviews én in zijn dagelijkse monoloog, alsof hij juist leert over een of ander onrecht dat zijn kijkers werd aangedaan. In de realiteit is zijn tv-show elke avond perfect georkestreerd is om zijn ‘eigen’ boodschap te verkondigen.
Tucker Carlson is absoluut geen doetje. In tegenstelling tot Sean Hannity – de papegaai van de president – is Carlson consequent in zijn overtuigingen en houdt hij niet van het willekeurige gedrag dat de president soms vertoont. ‘Tucker’, zoals hij gekend is bij een groot deel van Midden-Amerika durft zelfs de president publiekelijk aanvallen, onder andere over zijn aanpak tijdens de Black Lives Matter-rellen. Hij reisde zelfs op aanraden van een staflid van de president en zijn vrouw naar Mar-a-Lago op 7 maart 2020 – vlak voor de grote explosie van het virus – om de president persoonlijk én in gesloten kring te overtuigen om dit virus serieus te nemen. Twee dagen later zou hij in een historische monoloog het Witte Huis oproepen om hier werk van te maken waarna de president enigszins van toon veranderde en minder lacherig begon te doen over het gevaar dat COVID-19 met zich meebracht voor de gezondheid van de Amerikaanse bevolking.
Het gerucht dat hij presidentsambities zou hebben is hardnekkig. Heel wat Republikeinen uit het establishment zouden hem ondersteunen in 2024 indien Joe Biden de nieuwe president wordt.
Wat zeker is, is dat we niet aan het einde zijn van de woordelijke burgeroorlog tussen de twee kampen in de Amerikaanse maatschappij. Voor zij die wensen dat het Trumpisme zal verdwijnen – ‘it will disappear like a miracle’ zoals de president plachtte te zeggen over COVID-19 – zal bedrogen uitkomen. Tucker Carlson is geen Trump-man maar hij zou zeker kunnen rekenen op zijn aanhang indien hij zich kandidaat zou stellen. Maar misschien hebben Donald Jr. of Eric Trump hierover andere ideeën.
