Er blijkt veel meer water op de maan te vinden dan we dachten. En dat is goed nieuws voor iedereen die naar de maan wil om er meer te doen dan een vlag te planten. Want van water kun je raketbrandstof maken.

In 2017 liet de NASA een satelliet neerstorten in de Cabeuskrater op de zuidpool van de maan, om de impact ervan te onderzoeken. De knal op de bodem van de krater leverde niet alleen een enorme stofwolk op, maar ook veel spectaculaire data. De inslag toonde aan dat er ijs in de krater lag: de onderzoekers berekenden dat er daar genoeg water was om 1500 olympische zwembaden mee te vullen.

Inslag van kosmische sneeuwbal

De NASA had speciaal op de Cabeuskrater gemikt omdat de zon daar nooit schijnt. Het is er zo koud dat het ijs er miljarden jaren onveranderd kan blijven. Toen wetenschappers de resultaten van de inslag onderzochten, stond hen nog een prettige verrassing te wachten: in de Cabeuskrater is de concentratie van het ijs zó groot dat het om de restanten zou kunnen gaan van een komeet, een kosmische sneeuwbal die miljarden jaren geleden precies daar op de maan inbeukte.

Kometen en asteroïden zijn verantwoordelijk voor alle inslagkraters op de maan. Die van koHet goud van de maan meten zijn bijzonder interessant omdat geweten is dat ze voornamelijk uit ijs bestaan. Kometen zouden zo ook verantwoordelijk zijn voor een groot deel van het water op aarde. Op de maan gebeurde bij het ontstaan van het zonnestelsel net hetzelfde kosmische bombardement als op aarde, zodat in de begindagen van de maan het water over het maanoppervlak verspreid raakte. Het grootste deel ervan verdween weer, maar een stuk bleef als diepvriesijs bewaard in de kraters waar de zon nooit schijnt.

Exploratie van ons zonnestelsel

De ontdekking van grote hoeveelheden water op de maan zet de deur wijd open voor de exploitatie van de maan én voor verdere stappen in het verkennen van ons zonnestelsel, met de maan als basis.

‘De vondst van redelijk goed bereikbaar water op de maan kun je vergelijken met de vondst van een petroleumbron of een olieraffinaderij op aarde. Het zorgt namelijk voor een brandstofstation op de maan’, zegt ruimtevaartspecialist Dave Brody van Space.com. ‘Je kunt het water splitsen om er raketbrandstof van te maken, energie op te wekken, er zuurstof van te maken om te ademen … Het kan de kosten voor de exploratie van de maan en de ruimte dramatisch doen dalen. Een halve liter water naar de maan brengen, kost zowat 20.000 dollar. Nu je water op de maan zelf vindt, hoef je het niet mee te nemen. Dat zet de deur wijd open om met de waterstof raketbrandstof te maken en maankolonies op te zetten om van daaruit de rest van ons zonnestelsel te verkennen voor heel wat minder kosten. Voor de commerciële exploitatie van de maan en de rest van de ruimte biedt het perspectieven.’

Water ook gevonden in maangesteente

Het allerlaatste onderzoek naar water in de maanbodem geeft de zaak nog een bijkomende boost: nieuwe analyses wijzen uit dat het water op de maan zich niet alleen nabij de polen bevindt maar overal in het maangesteente aanwezig is. Wetenschappers kwamen daarachter door te kijken naar het zonlicht dat vanaf de maan weerkaatst wordt.

Dit jongste onderzoek bevestigt de sterke aanwijzingen voor de aanwezigheid van water in maanstenen die met het Apolloprogramma mee naar de aarde genomen zijn.

Dat ontdekten wetenschappers al eerder, maar het probleem was dat niet met honderd procent zekerheid vastgesteld kon worden of de astronauten het water niet per ongeluk aan de maanstenen toegevoegd hadden.

Sinds een tijdje is die onzekerheid definitief van de baan.

Conclusie: het water in de stenen is buitenaards. Het gaat daarbij overigens niet om kleine hoeveelheden. De onderzoekers denken dat er op die manier wel 600 miljoen ton water (!) verborgen kan liggen onder het maanoppervlak.