Waarom regeringsvorming in '24 anders wordt dan in '19 (en misschien nog moeilijker): N-VA koppelt expliciet Vlaamse formatie aan federale, "we zitten hoog en droog daar"

Nee, de regeringsvorming van 2024 wordt geen herhaling van 2019. Het dreigt deze keer zelfs nog grimmiger te worden. N-VA koppelt immers heel uitdrukkelijk de vorming van een Vlaamse regering aan het federale niveau, wat ze in ‘19 niet deden. Zolang centrumpartijen Open Vld en cd&v, maar ook Vooruit (met wie ze het meest logisch na de verkiezingen een Vlaamse regering kunnen vormen) geen federale afspraken met N-VA maken, komt er dus geen opvolger voor Jambon I. “Ik ga me geen twee keer laten bedriegen, die vlieger gaat niet op”, zo stelde Bart De Wever dit weekend op Radio 1 daarover ferm. Zo maakt N-VA expliciet wat al langer leeft als scenario in de partij. “Men is door het federale geklungel de afgelopen jaren zo gewoon geworden aan lopende zaken, dat wij dat op Vlaams niveau gerust heel lang kunnen rekken. De huidige Vlaamse regering is stevig bemand door ons, laat maar komen dus”, klinkt in die Vlaamse ploeg, bij N-VA. Of hoe het zo wel eens muurvast kan komen te zitten.

In het nieuws: De Wever schetst nu al het scenario voor na de verkiezingen.

De details. “Die ballon zal niet meer opgaan.” Bij de N-VA wil men nu al scherp stellen, met name aan het adres van Open Vld en cd&v. “Als men denkt zomaar terug federaal een Vivaldi te gaan maken, zal dat alles doen vastlopen. Wij gaan niet bewegen dan.”

Dat het een complexe puzzel zal worden, met vermoedelijk de twee extreme partijen die forse winsten boeken, was al langer duidelijk. En nog meer omdat er amper vier maanden later nog eens verkiezingen zijn, voor de steden en gemeenten: wie steekt dan in die tussenperiode zijn nek uit, om coalities te maken?
Die kans op snelle regeringen, zowel op Vlaams als federaal niveau, nog voor oktober en de gemeenteraadsverkiezingen, lijkt vandaag zowat nihil.
Enkel in Franstalig België lijkt men nu al heel duidelijk over het preferente scenario: zowel de PS als Ecolo steken in de eerste debatten nauwelijks onder stoelen of banken dat ze samen verder gaan. “De meest progressieve regeringen mogelijk”, is de strijdkreet van Paul Magnette (PS), een open invitatie voor centrumpartij Les Engagés, die in de peilingen opveert, om straks de plek van de MR over te nemen in de Waalse, Brusselse en Franse Gemeenschapsregering.
Maar aan Vlaamse kant komt zo’n snelle regeringsvorming er niet, integendeel. Want een scenario zoals in 2019 sluit men expliciet uit bij N-VA.

Back to the future: Wat gebeurde er bij de vorige regeringsvorming nu weer?

In de zomer van ‘19 duurde het wel degelijk ook meerdere maanden, zelfs met een korte snuffelronde met Tom Van Grieken (Vlaams Belang) en denkpistes over een minderheidskabinet, maar finaal werd de druk binnen N-VA te groot: op 2 oktober legde Jambon I de eed af, nadat in september de knoop al was doorgehakt.
Veel had toen te maken met Jan Jambon (N-VA) zelf: die was overgekomen van het federale niveau, en droomde van een centrumrechtse coalitie met Open Vld en cd&v. Bij de christendemocraten wilden men veel liever een geel-oranje-rood kabinet, met de socialisten, toen nog de sp.a van John Crombez (Vooruit).
En ook binnen N-VA waren er wel wat tenoren die combinatie genegen, waaronder Ben Weyts (N-VA) en eigenlijk De Wever zelf ook: het zette de deur open om federaal ook met de socialisten en dus de PS akkoorden te maken.
Alleen: Crombez leek intern niet bij machte om orde op zaken te houden (van Conner Rousseau en diens krachtig leiderschap was toen nog geen sprake bij de Vlaamse socialisten). Men vreesde dat onder meer Bruno Tobback (Vooruit) en Kurt De Loor (Vooruit) voor moeilijkheden zouden zorgen in het Vlaams Parlement, waardoor die oranje-geel-rode Vlaamse coalitie onstabiel zou worden.
Het maakte dat Jambon, na maanden van aarzeling bij De Wever, finaal in de herfst van ‘19 doorduwde, en zijn Vlaamse droomcoalitie plus bijbehorend kantoor aan het Martelarenplein kreeg.
Opvallend daarbij: op de persconferentie van de voorstelling van dat Vlaams akkoord, moest De Wever toegeven “dat er geen garanties waren gevraagd of gegeven”, voor het federale niveau. Dat had op het eerste gezicht weinig zin: ook N-VA wist dat ze federaal met de socialisten moest gaan, een nieuwe Zweedse of centrumrechtse ploeg was mathematisch niet meer mogelijk in de Kamer.
Bovendien voelde N-VA zich toen verzekerd van zowel Open Vld als cd&v om samen te blijven federaal, waar tenoren Hilde Crevits (cd&v), Wouter Beke (cd&v) en Koen Geens (cd&v) aan De Wever hadden duidelijk gemaakt absoluut een staatshervorming te willen. En met Open Vld’ers Alexander De Croo (Open Vld) en Vincent Van Quickenborne (Open Vld) waren de banden met De Wever toen uitstekend: zij zouden hun voorzitter Gwendolyn Rutten (Open Vld) wel tegenhouden voor “avonturen” op federaal niveau.
De rest is geschiedenis: na een hele reeks onwaarschijnlijke plotwendingen, geheime en minder geheime toenaderingen en allerlei formules van coalities in de onderhandelingen, onder de context van de coronacrisis, gingen cd&v en Open Vld finaal toch zonder N-VA federaal in zee met de groenen en de PS. De Croo nam zelfs de leiding van die ploeg, het ‘Vivaldi’-kabinet.

Waarom dit ertoe doet: N-VA zegt “geen twee keer”. De kiem voor een lange blokkering ligt open en bloot.

Het is gevaarlijk om al te veel op peilingen af te gaan, de race moet nog gelopen worden. Maar vandaag is N-VA nog steeds de grootste partij, en de kans is groot dat zij net zoals in 2019 mathematisch de kingmaker worden voor de Vlaamse regering: een coalitie zonder hen maken op centrumlinks lijkt onmogelijk, en voor Vlaams Belang zijn ze zowat de enige denkbare partner.
Afgelopen zaterdag maakte De Wever in gesprek met Radio 1 daarbij duidelijk wat de strategie wordt. Dat gesprek viel wat tussen de plooien van het electorale geweld uit de nieuwjaarsspeeches van Tom Van Grieken (Vlaams Belang) en Melissa Depraetere (Vooruit). Maar onbelangrijk is de boodschap allerminst, voor wie een vooruitblik wil op wat er straks staat te gebeuren.
De Wever draaide niet rond de pot:
- “U weet wat er de vorige keer gebeurd is, we hebben samen een centrumrechtse Vlaamse regering gemaakt. Het idee was samen op te trekken tegen de PS en veranderingen af te dwingen.”
- “Ik heb toen met de PS een akkoord gemaakt, en dat ging over confederalisme en dan heeft men mij in de steek gelaten, om een groenlinkse regering te maken.”
- “Daarvan zeg ik u nu, die vlieger gaat niet meer op. Die ballon zal niet meer opgaan. Als wij op Vlaams niveau incontournable zijn en het initiatief kunnen nemen, dan zal er een link gelegd worden met de federale verkiezingen. Ik ga me geen twee keer laten bedriegen.”
Daarbij viseerde hij ook expliciet weer Alexander De Croo (Open Vld) met wie hij al langer de boksmatch zoekt. “Ik vind het onverdraaglijk dat mensen die zeven procent in de peilingen halen, op televisie zeggen: ‘Ik ga een regering maken” en “ik houd geen rekening met de rest”.
De uitleg van een federaal ‘mini-kabinet’, wat De Wever al zo vaak herhaald heeft ondertussen, is daarbij het antwoord, om kritiek over een communautaire ‘blokkering’ af te ketsen. Het is op die nagel dat De Croo nu telkens hamert: ”Is het dat, die blokkering, wat ondernemers willen?”
De Wever maakt er een snel ontslagplan voor De Croo van: “Laat ons, in plaats van een ploeg van meer dan twintig ministers, de grootste regering sinds de jaren ‘70, te laten zitten, meteen federaal aan de slag gaan. Die Vivaldi moet geen dag langer blijven zitten, De Croo mag dan meteen beschikken, wij kunnen een mini-kabinet maken.”
Bovendien komt er daarbij nog eens het argument over “geen Vlaamse meerderheid”, voor de federale regering in de Kamer. De kans is huizenhoog dat een Vivaldi II die ook niet haalt. “Je kan toch de Vlaamse democratie niet blijven negeren? Twaalf jaar al federale regeringen, in deze eeuw, zonder Vlaamse meerderheid. En er willen er nog eens vijf jaar bijdoen? Dat gaat niet.”

The Big Picture: De N-VA maakt de afweging dat een Vlaamse regering met een lange periode van lopende zaken perfect ook kan.

“De schaamteloze manier waarop eerst Michel II, een minderheidskabinet, en daarna Wilmès I en Wilmès II, op het federale niveau zijn blijven zitten in lopende zaken, zonder meerderheid en zonder politieke legitimiteit, heeft alle sluizen opengezet. Als de Vlaamse regering in zo’n context niet meteen vervangen wordt, gaat daar dan iemand verontwaardigd over kraaien?”, zo analyseert men bij de top van N-VA.
Daarbij redeneert men zakelijk, bij de Vlaams-nationalisten: “Federaal bleven mini-partijtjes halsstarrig kabinetten bemannen. De MR, met amper veertien zetels in de Kamer, had een leger aan ministers, twee jaar lang. Wel, dat kunnen wij straks op Vlaams niveau ook gerust doen dus. Wij zitten hoog en droog daar.”
Plus, zo geeft men ook wel toe: de grens van wat allemaal mogelijk is in lopende zaken, werd in het verleden ook uitgerokken. Het is een soort tussenvorm van bestuur geworden, die aanvaard is in het politieke bestel. Eén beleidsdomein is daarbij cruciaal: de begroting. Want die blijft immers ongewijzigd, men werkt telkens met voorlopige twaalfden, gebaseerd op de begroting van het vorige jaar.
En daar verschilt de Vlaamse regering natuurlijk fundamenteel van de federale: bij een lange periode van lopende zaken voor de federale ploeg gaan de overheidsfinanciën razendsnel de dieperik in. De kans dat daar alarmsignalen komen van de ratingbureaus, en de druk van de Europese Commissie en zelfs het IMF groot wordt, om toch snel een regering te maken, is huizenhoog.
Maar op Vlaams niveau komt de begroting bij ongewijzigd beleid automatisch in de zwarte cijfers, uit het rood: tegen 2027 is er normaal een evenwicht, als men niets doet. “Wij hoeven dus niet onder de indruk te raken van de ‘financiële markten’: die kunnen moeilijk Vlaanderen iets verwijten in het Belgische financiële huishouden”, zo is bij N-VA te horen in de Vlaamse regering.
En wat uiteraard ook speelt, zo geeft men schoorvoetend toe: de coalitievorming in Antwerpen-stad, de grootste van Vlaanderen. Daarbij is het een publiek geheim dat De Wever liefst zo homogeen mogelijke allianties maakt: net daarom kwam er de afgelopen jaren zoveel speculatie over een mogelijke coalitie Vlaams, en zelfs federaal, met de Vlaamse socialisten. Daar bestuurt De Wever in de Koekenstad graag mee.
Maar opnieuw: dat houdt in dat er gewacht wordt, minstens tot het stof van de gemeenteraadsverkiezingen is gaan liggen. Houd u dus klaar voor een heel lange electorale campagne, die volop begonnen is, en makkelijk kan duren tot mid-oktober van dit jaar.

Opvallend, maar niet onverwacht : De Vlaamse coalitie duwt door met het Stikstofdecreet, tegen opnieuw een negatieve evaluatie van de Raad van State in.

Het was al langer duidelijk geworden dat Jambon I er alles aan zou doen om nog een decreet te stemmen over stikstof, en zo het politiek akkoord in de ploeg te honoreren, maar vooral zo een de facto vergunningenstop verder te vermijden.
Eind december nog sneuvelde een manoeuvre van de centrumrechtse coalitie om het dan al te stemmen, omdat de oppositie nog een nieuw advies aan de Raad van State had gevraagd, nadat die weigerden in spoedprocedure erover te oordelen.
Dat die Raad de Vlaamse regering niet veel politieke cadeaus doet, is ondertussen wel duidelijk. In het nieuwste oordeel is men andermaal zeer hard voor het decreet, dat men duidelijk niet ver genoeg ziet gaan. Kort samengevat wil de Raad eigenlijk dat eerst het stikstofbad wat leegloopt, om aan de Europese normen te voldoen, vooraleer de Vlaamse regering al met een nieuw kader opnieuw vergunningen geeft. Maar de Vlaamse regering ziet dat anders: zij willen helemaal niet de stolp erop.
De Raad heeft het andermaal over een “verlaging van het ambitieniveau”, maar ook de impactscore als ‘geen goede parameter’ om het stikstof te meten: “Dat instrument heeft geen relevantie om zekerheid te verkrijgen dat de natuurlijke kenmerken van het gebied niet zullen worden aangetast”, zo schrijft men.
En ook de zogenaamde ‘drempels’, waarbij bedrijven vrijgesteld worden als ze onder een bepaalde score zitten, smaakt de Raad niet: in strijd met de Europese Habitatrichtlijn, zeggen ze. Net zo goed zijn er de vergunningen ‘op krediet’, die volgens de Raad strijdig zijn met die Europese regels.

De politieke consequentie: Cd&v strijdt niet langer tegen de nieuwe regels, minister Jo Brouns (cd&v) verdedigt het decreet zelfs.

Dat Tinne Rombouts (cd&v), exponent van de Boerenbond binnen de Vlaamse fractie van cd&v, finaal paste voor het lijsttrekkerschap van haar partij in Antwerpen, was al een teken aan de wand, dat nu bevestigd lijkt te worden. De christendemocraten hebben duidelijk hun koers aangepast over stikstof, en varen nu honderd procent voor een compromis én een decreet. Ook al gaat dat in tegen de Boerenbond.
Die machtige zuil binnen cd&v was nochtans opnieuw niet te spreken over het nieuwe decreet, en de kritiek van de Raad van State. De Boerenbond heeft het over een “wankel kaartenhuisje” en kondigde al aan naar het Grondwettelijk Hof te gaan, tegen het decreet.
Dat is opvallend, omdat heel lang het leek alsof Lode Ceyssens, de baas van de Boerenbond en cd&v-minister van Landbouw Jo Brouns twee handen op één buik waren. Maar Brouns en cd&v hebben zich dus losgemaakt van Ceyssens.
Morgen stemt de ploeg al over het decreet, in het Vlaams Parlement. “Het kader dat nu voorligt, zal morgen een meerderheid vinden”, zo stelde Brouns vanmorgen op Radio 1. Zijn fractie moet dus volgen, inclusief hardliners als Rombouts en Bart Dochy (cd&v).
Daarbij nam Brouns stevig de verdediging van het decreet op zich: “Als je het goed leest, is het een zeer streng advies van de Raad. Maar wat wij doen is ook al zeer streng. De inspanningen zijn heel groot voor iedereen die onderneemt in Vlaanderen; we brengen de stikstofuitstoot terug van 37.000 ton naar 18.000 ton.”
“Maar we kunnen niet meegaan in wat de Raad van State vraagt: als we hen volgen, heb je jaren van stilstand. En je moet kunnen vernieuwen, om vooruit te gaan. Je moet een nieuwe kraker kunnen bouwen, voor de verduurzaming van de energiecluster. je moet een nieuwe stal kunnen bouwen, om betere emissies te bekomen”, zo stelde Brouns.
Dat hij daarbij expliciet de ‘kraker’ vermeldde is geen toeval: het gaat om de nieuwe ethaankraker van Ineos in de Antwerpse haven. Die kreeg al begin dit jaar een vergunning, gebaseerd op een juridisch wankeler ministerieel besluit. Een nieuwe vergunning voor Ineos zal nu volgen, op basis van het stevigere decreet.
Vraag blijft of dat decreet op termijn overeind blijft. De kans is groot dat het Grondwettelijk Hof het toch onderuit haalt, zo is de analyse van de oppositie. “Broddelwerk” en “kaartenhuisjesbeleid”, noemde co-voorzitter Jeremie Vaneeckhout (Groen) het al.
Het kritische advies van de Raad van State is daarbij alvast munitie: daarin vindt het Grondwettelijk Hof doorgaans juridische argumenten om een wet of decreet later te vernietigen. Maar dat is dan een probleem voor de volgende Vlaamse regering.

Ten gronde, de onvermijdelijke vraag: Zijn er niet te veel (kleinere) natuurgebieden in Vlaanderen?

Destijds zijn in deze dichtbevolkte regio een heel pak gebieden als dusdanig in de ruimtelijke ordening afgebakend in Vlaanderen. Maar toen waren de regels in Europa duidelijk minder streng.
Vandaag komen er steeds meer consequenties die verbonden zijn aan het instandhouden van de natuur bij kijken. In verstedelijkte gebieden met intensieve industrialisering in Europa, zoals Vlaanderen en Nederland, botst men dan heel snel op de (juridische) grenzen van wat nog mogelijk is, waardoor zowel de landbouw als de industrie telkens bij vergunningen in de problemen (zullen blijven) komen.
Alles wijst erop dat een volgende Vlaamse regering dat debat fundamenteel zal moeten voeren, of het hele probleem zal nooit echt opgelost raken.

Gelezen: Een pleidooi voor participatie aan verkiezingen.

Morgen in ‘De Studio’ in Antwerpen lanceert VRT-journalist Ivan De Vadder zijn nieuwste boek “Vertrouwen in verkiezingen”, met een debat tussen hem en professor Carl Devos, burgemeester Bart Somers (Open Vld) en filosofe Tinneke Beeckman.
Na het eerdere donkere “Wanhoop in de Wetstraat” nu een ander geluid bij De Vadder, die eigenlijk een pleidooi pro democratie en pro verkiezingen houdt.
Daarbij schetst hij de zeer boeiende geschiedenis van democratie en de Belgische Grondwet (die destijds behoorlijk vooruitstrevend was) en de evolutie in het stemrecht in België. Die was woelig in de negentiende eeuw, maar evengoed in een recent verleden bij het migrantenstemrecht (en het drama binnen de toenmalige VLD daarover).
Daarbij ook de pijnlijke vaststelling hoeveel mensen afhaken en gewoon niet meedoen aan verkiezingen. “In ons systeem van opkomstplicht is het opvallend dat die groep bij de verkiezingen 1,3 miljoen mensen groot is, en daardoor virtueel de grootste partij van het land vertegenwoordigt. Heel wat andere mensen stellen zich de vraag wat een individuele stem oplevert, wat de invloed van hun stem kan zijn, en waarom ze hun stemgedrag niet vertegenwoordigd zien in het beleid”, zo tekent hij de centrale vraag.
Interessant daarbij is dat De Vadder ingaat op een essay van Grondwetspecialist Paul Van Orshoven in 2023, “Red de democratie, schaf het algemeen stemrecht af!”, waarbij de eminente jurist eigenlijk pleitte voor een soort terugkeer naar het algemeen meervoudig stemrecht.
“Waar betrokken kiezers meer te zeggen krijgen in een gewogen stemrecht: ‘Iedereen mag nog steeds stemmen, maar een kiezer die (méér) weet, minstens (beter) begrijpt waarover het gaat en/of anderszins meer betrokken is, moet méér in de pap te brokken krijgen. En zo reduceren we het marktaandeel van de populisten”, zo stelde die voor.
Dat wijst De Vadder ten gronde helemaal af: “Daarmee is de cirkel rond, want op het einde van een langdurig proces waarin zoveel mogelijk mensen worden betrokken in het proces van medezeggenschap, wordt, vooral bij de elite, opnieuw gepleit om dat aantal mensen te beperken.”
Zijn remedie om meer mensen te laten participeren is even eenvoudig als complex in de praktijk: “Het politieke vertrouwen én de interesse in politiek zijn erg belangrijk in de keuze van de Belgische kiezer. (…) Het is via vertrouwen in de politiek dat de kiezer misschien weer bij de politiek kan worden betrokken, en niet meer via de ideologische boodschappen van elke partij afzonderlijk.”

Om te volgen: Premier De Croo vraagt een ‘prijs’ aan de paus voor diens bezoek aan België.

Premier De Croo heeft begin oktober een gesprek gehad met de pauselijke nuntius over het misbruik in de Kerk. Ook gisteren zag hij de man opnieuw. Tijdens het gesprek drong De Croo erop aan om de bisschopstitel van Roger Vangheluwe af te nemen, dat maakte hij gisteren via Instagram bekend.
Zo’n geste van de kerk zou het geplande bezoek aan de paus, ter ere van het jubileum van de Katholieke Universiteit in Leuven kunnen vergemakkelijken: zonder ‘actie’ vanuit het Vaticaan over misbruik in de kerk verklaarden een pak politici, onder meer Gwendolyn Rutten van de eigen Open Vld, al dat paus Franciscus “niet welkom zou zijn”.
Eerder had Johan Bonny, de bisschop van Antwerpen, al aan paus Franciscus gevraagd om Vangheluwes titel te ontnemen, na diens bekentenissen over het misbruiken van zijn minderjarige neef. Vangheluwe, die nu in Frankrijk woont, stuurde daarop een brief met onbekende inhoud naar de paus.

On the campaign trail: Vlaams Belang houdt voet bij stuk over ‘omvolking’, maar tegelijk predikt uitgerekend Sam Van Rooy (Vlaams Belang) de ‘vermildering’. Al is dat wel dan na de verkiezingen.

De harde campagnespeech van voorzitter Tom Van Grieken zindert na: “Er voltrekt zich een heuse omvolking. Beste vrienden, beste journalisten in de zaal, dat is helemaal geen theorie of één groot duister plan, het is de keiharde realiteit.”
Van Griekens expliciet gebruik van de term ‘omvolking’, was gisteren voer voor debat op Terzake, tussen socioloog Mark Elchardus (VUB) en Christophe Busch, de directeur van het Hannah Arendt Instituut. Vandaag volgden opnieuw analyses in de kranten: het Vlaams Belang zwakt z’n taal alvast niet af, zoals Geert Wilders en zijn PVV in Nederland wel deden in hun kiescampagne.
Op X gaat Van Grieken zelf nog eens in de aanval. De quote uit zijn speech wordt volgens hem niet juist weergegeven in De Morgen. “Waarom je linkse journalisten nooit zo maar mag geloven Ze citeren bewust foutief.” De tekst van zijn speech die in de krant staat, klopt inderdaad niet met de video van de speech.
Tegenover die ‘harde lijn’ staat een opvallend interview dat Sam Van Rooy (Vlaams Belang), Vlaams Parlementslid en hardliner van de partij, gaf aan de Nederlandse radio NPO. Daar interviewde men hem over de periode toen Geert Wilders in 2010 steun gaf aan een minderheidskabinet van Mark Rutte, en Wilders “zijn anti-islampunten liet vallen in de formatie”.
“Als je wil meeregeren of meebesturen, moet je natuurlijk soms water bij de wijn doen. Dat is niet altijd fijn, maar je moet als partij, en ook wij zullen dat in Vlaanderen doen na de verkiezingen, de afweging maken ‘wat is nu voor mij van het allergrootste belang?’ En wat ‘willen we binnenhalen’? En daarbij dan ook wat we tijdelijk of misschien voor langere periode voor opgeven.”
Van Rooy verdedigt ook voluit de keuze van Wilders om nu een veel zachtere toon aan te slaan, en te milderen tot ‘Geert Milders’. “Het is opvallend dat alleen bij Geert Wilders dat soort kritische analyses wordt gemaakt. Het is bij elke politicus zo dat, als men wil meeregeren, men water in de wijn wil doen. Hopelijk niet te veel, maar het is wel zo.”

On the campaign trail (2): 500 miljoen euro extra aan federaal geld, willen Paul Magnette (PS) en Nicolas Martin (PS), voor de grote steden in Wallonië.

Verkiezingen, en niet alleen federaal, maar in oktober dus ook voor het lokale niveau. En dus doet de PS beloften, of formuleert ze eisen, zoals u het wil lezen. In een gesprek met Le Soir leggen de burgemeester van Bergen en die van Charleroi, die eerste een PS’er, die laatste toevallig zijn partijvoorzitter, nieuwe verzuchtingen op tafel.
Ze willen dat het federale niveau “haar beloften nakomt” en een herfinanciering van het beleid voor de grote steden uitwerkt. En ook het Waalse gewest moet over de brug komen.
Ze spreken over een bedrag van 500 miljoen dat er extra zou moeten komen, voor de lokale niveaus in het zuiden van het land, “niets minder dan dat”, zo zeggen Magnette en Martin samen.
“Met Willy Demeyer (PS) maar ook met Maxime Prévot (handig genoeg de baas van Les Engagés én burgemeester van Namen, red.) spreken wij hier vaak over. We willen er nu nog over praten, voor de verkiezingen van 9 juni. Want de problemen waar wij mee geconfronteerd worden wegen niet alleen door op het lokale, maar zijn ook echt federale thema’s. Dat moet gefinancierd worden vanuit het federale.” Daarbij heeft Magnette het onder meer over het sociaal-economisch beleid en de ondersteuning van OCMW’s.
Vanuit de MR werd quasi meteen afwijzend gereageerd: ook Georges-Louis Bouchez (MR) is immers in campagnemodus. “In het koninkrijk van het gratis geld vraagt de PS nu aan alle Belgen van het land om hun desastreus beleid, met torenhoge werkloosheid, te komen betalen. Sinds ik als schepen van Begroting in Bergen mijn job heb achtergelaten, is het tekort verdriedubbeld. Dit soort onverantwoord volk rijdt ons collectief tegen de muur.”
Een beleid dat meer afgestemd is op de grote steden was niet toevallig alvast wél een groot punt van overeenstemming tussen Magnette en Antwerpenaar Bart De Wever, toen beiden in 2020 een regeerakkoord onderhandelden. Helemaal weg is het dus niet, als er straks federaal over centen gepraat moet worden, bij een nieuwe regering. (cv/ddw)