Verfrissende lectuur: Kamerlid Kristof Calvo (Groen) lijkt zich helemaal los te maken van de Belgische particratie, in een opiniestuk in De Morgen. Daarbij baseert hij zich op artikel 42 van de Grondwet: “De leden van beide Kamers vertegenwoordigen de Natie en niet enkel degenen die hen hebben verkozen”. Dat wordt volgens Calvo geschonden: “In praktijk zijn onze volksvertegenwoordigers vooral partijvertegenwoordigers, opgesloten in het hokje van een taalgroep, onder curatele van de voorzitters en hun obees partijapparaat.”
- Daarom heeft hij vijf concrete voorstellen klaar, om de macht van partijen in België aan banden te leggen:
- Hij wil stemmingen helemaal geheim maken, zodat partijen niet kunnen controleren wat hun Parlementsleden doen. Die moeten dan ook helemaal vrij zijn te stemmen over alles wat niet in het regeerakkoord staat.
- Hij wil het panacheren laten terugkeren: burgers kunnen dan op meer dan één lijst stemmen bij verkiezingen.
- Enkel verkozen Parlementsleden kunnen nog minister worden: geen witte konijnen of comebacks meer. En “de leidende politieke rol verhuist van partijvoorzitters naar vicepremiers en fractievoorzitters”, zoals in Nederland, zegt hij. Al maakt hij niet duidelijk hoe dat in praktijk zou gaan.
- Kabinetten worden afgeslankt en de ondersteuning van parlementsleden wordt uitgebreid. Calvo wil één statuut, dus hetzelfde loon, voor ministers, parlementsleden en burgemeesters. Daarbij wordt het aantal parlementsleden en gemeenten fors verminderd.
- Alle politieke partijen moeten werken met ledenraadplegingen, burgerberaden en primary’s. En geen partijvoorzitterscampagnes in de periode van regeringsvorming meer.
- De vraag is hoe realistisch al deze voorstellen zijn: het ene is al wat complexer dan het andere. Maar het komt naast zijn stevig pleidooi om de partijfinanciering in België, die wel erg hoog is, fors aan banden te leggen. Over dat laatste is iedereen in de wandelgangen het eens, alleen wil/durft niemand van de grote partijen of de coalitie in praktijk er iets aan te doen.
