Spannend, dat is het altijd in New York. Nooit moet je je er vervelen. Maar wat als je de stad wil ontvluchten en op zoek bent naar wat verveling? Niet getreurd, in het mondaine The Hamptons op Long Island, schiereiland dat vlakbij New York City ligt, met z’n strandleven en fantastische uitzichten op de Atlantische oceaan, kan je tal van wijndomeinen bezoeken.
Het wordt een feestelijk jaar op Long Island. In 2023 viert de wijnregio zijn 50-jarige bestaan. Noch jong, noch oud, maar zeker sprankelend en verrassend. Vertel dat maar eens aan iedereen die 50 wordt. Ondertussen zitten er al 57 wijnmakers verspreid over deze regio, niet slecht om op zo’n korte tijd de voormalige aardappelvelden te hebben omgebouwd tot wijngaarden waar je kilometers ver de ranken ziet staan.
Hoewel de regio nu 50 wordt, biedt de bodem nog zoveel dat niet werd ontdekt en komen de wijnmakers telkens voor verrassingen te staan. In wijntermen blijft dit dus zeker nog een jong gebied waar nog veel te experimenteren valt, met vallen en opstaan. Dat hebben we geproefd bij enkele bezoeken en tegelijk zijn we wel verrast door de drang om op gelijke voet te willen staan met de Europese trends.
Selfienemende influencers
There’s no place like America to have a good experience. Dat moet je de Amerikanen wel nageven, ze denken na over de presentatie, het plaatje moet kloppen. Immense domeinen met zicht op de oceaan of met zicht op hun wijnranken, immense schuren waar de tastingruimte ook meteen alle gadgets van het domein aanbiedt … Het plaatje oogt alvast mooi. Het plaatje moet ook opbrengen. Naast tastings, worden locaties ook afgehuurd voor recepties, trouwfeesten en noem maar op.
Enkele jaren geleden ben ik hier eerder toevallig beland, net om even weg te zijn van de drukte van de stad. Toen bezocht ik enkel Channing Daughters op de zuidelijke poot van het eiland. Om daar op een zondag een drukte van jewelste mee te maken met selfienemende influencers. Hoe de wijn was deed er minder toe voor die crowd. Veel is me niet bijgebleven van de 5 wijnen die je in een proefpakket kon bestellen behalve dat het allemaal wel erg vlak bleef.
Stop 1: Kontokosta Winery
Deze keer bereiden we ons deftig voor, doen we opzoekingswerk en beslissen we om de noordelijke poot van het eiland op te zoeken helemaal tot op het einde van het eiland. Niet dat er iemand op ons wacht of dat we meetings hebben in New York City, de tijd is deze keer onze bondgenoot.
Kontokosta Winery is het laatst gelegen wijndomein op het eiland en spreekt op foto al tot de verbeelding. Hoe fantastisch moet het zijn om met zicht op de oceaan je glas wijn te degusteren? Waar maak je dat mee? Het domein gaat er prat op dat ze zeer ecologisch te werk gaan, hun eigen energie hebben doordat ze windmolens op het terrein hebben staan. Ok, genoeg randinformatie gekregen, hoe zit dat met de wijn hier?
Wijn proeven in deze regio heeft ook een commerciële inslag. Je koopt een aanbod met vijf proefglazen maar vrijwel zelden doet iemand van het domein het aanbod om met jou mee de tasting te doen. Het voelt meer als een uitje om kleine glaasjes te drinken. Een sommelier vinden op dit domein was niet mogelijk, enkel de verkoopsters achter de toog.
Een sauvignon blanc uit 2021 aan 30 dollar voor een fles, dat is al wel stevig qua prijs. Een frisse neus, appel, groen, heel rechttoe rechtaan… dat wordt een leuke strakke wijn in de zon. En ja, what you smell is what you get. Uiteraad krijgen we zin in oesters, helaas zijn die er niet, en dat voor een locatie met zicht op zee. We zijn te kritisch. Over naar de volgende wijn, een viognier uit 2020 aan dezelfde prijs. Een typische viognier neus met tinten van gerookte kaas. De smaak is wat exotisch en de wijn proeft bijna als een Werther’s original-snoepje met wat gedroogde abrikozen.
Voor de rode wijnen kozen wij een cabernet Franc van 30 dollar en een Anemometer uit 2017 waar ze 50 dollar voor aanrekenen. De eerste ging richting een pinot noir-achtige stijl maar sorry dit was echt bijna niet te drinken. Te jong, te wrang, niet geraffineerd, ook niet fris. De volgende is al wat ouder dus we hoopten daar meer body en fluweel in terug te vinden. Niets van dat, alles zat naast elkaar in de smaak. Ik heb zelfden zoiets gedronken dat zo weinig met elkaar in verbinding stond. Als dit zou moeten kunnen concurreren met een Bordeaux, dan is dit alvast geen enkele uitdaging voor de Bordeaux in de competitie.
Stop 2: RG|NY winery
We zetten onze tocht, waarbij we terug richting de stad gaan rijden, verder. In Riverhead kan je bij RG|NY winery een blending ervaring beleven. Je kan er je eigen wijn samenstellen nadat je eerst apart de wijnsoort als monocépage hebt geproefd. Ik heb mijn twijfels over dit concept. Net een goede blend of monocépage maken is wat een wijn zo uitzonderlijk goed maakt of net niet … Het feit dat de wijnmaker keuzes heeft gemaakt. De ervaring hier doet je nadenken over hoe moeilijk dat is en dat er heel wat tijd, wijsheid en kennis mee gepaard gaat om tot een resultaat te komen. Maar misschien kijk ik te veel op een oude, conservatieve wijze van naar de dingen kijken en is het net leuk om deel te zijn van het wijnmakingsproces. Ik ben er nog niet over uit …
Uiteraard heb je geen goede blend de eerste keer en eigenlijk ook niet de tweede of de derde keer. Maar het is de ervaring die telt en mensen worden hier wel getriggerd om wijn te beleven. Je moet er moeite voor doen. Alleen lijkt het wel of er te veel kan, er te weinig kader is, en dat experiment voorop staat, boven de smaak. Op het eind krijg je je eigen blend in een fles mee naar huis. Voor mij hoeft het niet per se en we rijden gauw verder naar een van de grootste domeinen op het eiland.
Stop 3: Pindar Winery
Pindar Winery bestaat uit meer dan 500 are wijngaard. Hier groeien meer dan 17 verschillende soorten druiven en zo maken ze maar liefst 23 verschillende wijnsoorten. Als dat maar goed komt is mijn eerste gedacht. Het is dan ook niet moeilijk dat dit de grootste producent van het eiland is. Door hun overvloed aan wijnsoorten moet je zelf een gedegen keuze maken welke je wil proeven. Zes soorten is hun aanbod en hoewel ik zelf de wijnen had gerangschikt naar keuze van hoe ik ze wilde tasten deed de verkoopster een suggestie van droog naar zoet. Viognier voor de schuimwijn en de riesling erna? Nu heb ik ook wel al zoetere riesling gedronken maar Viognier voor een schuimwijn. Nee, dat was het niet.
Pindar Winery heeft geen zicht op zee maar is een heel fijn domein waar je tussen de wijnranken in gaat zitten. Groots opgevat maar wij hadden geluk: er was bijna niemand. De kwaliteit van de wijnen ligt hier een stuk hoger. Een correcte schuimwijn voor 30 dollar, zuurtjes en feestelijk, meer moet dat soms niet zijn. Ook de riesling was correct. Daar betaal je 21 dollar voor. Op het einde wel degelijk een zoetje maar geen wijn die tegen je tanden plakt, integendeel. Dit zou je schenken op een feestje. De viognier was nog beter voor dat soort doeleinden, die kan veel mensen bekoren. Een allemansvriend en dat opnieuw voor 21 dollar. Bij Pindar zijn ze niet op zoek naar heel specifieke kwaliteit en complexiteit maar wel naar het bekoren van veel mensen.
De harde conclusie
Niettegenstaande dat er nog veel meer domeinen te bezoeken zijn hebben we er toen de brui aan gegeven. De harde conclusie: alle wijnen die we op dit uitje hebben geproefd, zijn in niets te vergelijken met de wijnen die we in Europa gewoon zijn om te drinken. Niet qua prijs en ook niet qua smaak. Heel af en toe komt er eentje in de buurt, maar dan heb je toch al snel het gevoel dat je veel te veel aan het betalen bent voor wat je uitgeschonken krijgt. Maar al bij al was het de beleving en de tocht wel waard.
