De wijn-insider staat voor veel open, zo ook de wijn op een 12-uur durende vlucht. Is dat überhaupt een goed idee? Ja, we vroegen ons dat ook af nog voor we dit plan hadden aangevat. Op grote hoogte verlies je namelijk een deel van het proefvermogen. Maar wij zijn van geen kleintje vervaard en gaan er voor. Neen, wij vliegen (nog niet) in business class. Uiteraard heb je in die categorie wel een degelijke keuze uit een aantal wijnen, terwijl je in economy krijgt wat er aangeboden wordt.
Wie een beetje in wijn geïnteresseerd is, tracht te voorspellen wat de stewardess in de aanbieding heeft. Het gezelschap ging er van uit dat het een typische Chardonnay zou zijn qua witte wijn. Niets was minder waar. Een Chenin Blanc uit Zuid-Afrika werd ons toevertrouwd. Dat was op zijn minst toch al verrassend.
De reispartner en ik gaan elk voor een andere kleur, zo kunnen we samen tasten. Onze onbekende medereizigster op de derde stoel in de rij begrijpt er helemaal niets van. Een tasting organiseren op een vliegtuigstoel, het is en blijft een uitdaging. Gelukkig was het mini-flesje dicht toen dat tegen de grond ging, en hadden we niet noodzakelijk zin in de verloren mozzarellaballetjes.
Tweemaal een mini-flesje van wijnboer “Cape Julien Schaal” uit Zuid-Afrika. Merkwaardig genoeg staat er een houdbaarheidsdatum gemarkeerd op de flesjes, maar was er wel geen alcoholpercentage te vinden. Aan het gezicht van mijn medereizigster te zien gaat de witte Chenin Blanc nergens heen. “Zuur?” “Ja. Duidelijk?” Daar waar er nog speelse zoetjes in de neus zitten en er wat bloemen naar voren komen, is dit echt geen aanrader in de mond. Dit lijkt nergens naar en niet op dronk. Sowieso is dit een eenvoudig gemaakte wijn en erg jong, maar jong is niet noodzakelijk slecht. We laten wit voor wat het is.
Rode Shiraz… uit de koelkast
Over naar rood dan maar. Met de nodige voorzichtigheid openen we dit flesje, want morsen met rood willen we al zeker niet. Deze trui hebben we de volgende weken ook nog nodig op onze reisbestemming. Perfecte Tante Kaat skills hebben we niet.
Een rode Shiraz… uit de koelkast. Hmm, dat is de neus moeilijk. Alles zit gemaskeerd, maar vooral rode bessen ruiken we. Proeven dan maar en o jee… veredeld druivensap met bessensmaak. “Welke zoete brol is dat?”, flapt mijn metgezel er uit. Twee slokken en we geven het op. Flesje aan de kant. Cadeautje voor de buurvrouw die best wel zin heeft in wat druivensap met een stevig alcohol.
Water, water en nog eens water
Je leest op de site van KLM wat alcohol doet met je lichaam. De druk aan boord is lager dan wanneer je gewoon op café of restaurant zit in België. Dat maakt dat je sneller het gevoel zal hebben dat je dronken wordt omdat je lichaam minder zuurstof opneemt. Ook is de lucht in het vliegtuig droger en kan je sneller uitgedroogd raken. Water, water en nog eens water… dat drinken blijft hierbij altijd de oplossing. Maar zou het kunnen dat men opzettelijk niet te drinken bucht geeft omdat mensen niet zo vaak een glaasje extra zouden bestellen?
Het lijkt me eerder niet. Men komt toch niet meer eindeloos langs met alcoholische dranken op lange vliegreizen. Zatte mensen op een vliegtuig wil men al lang niet meer hebben. Ook de stewardess wenste ons een prettige vakantie toen wij wijn bij onze maaltijd vroegen. Dat deed niet onmiddellijk vermoeden dat ze ons opzettelijke slechte wijn zou serveren. We houden het op, goedkoop aanbod, goedkoop gemaakt, goedkoop ingekocht, met veel vriendelijkheid aangeboden en met nog meer vriendelijkheid weggeschonken.
O ja, eens op bestemming aangekomen de perfecte wijnbar gevonden om de avond sfeervol in te zetten met een goed glas Tempranillo uit Spanje. Ook jong, maar boordevol smaak. Het kan.
