De Chinese Volksrepubliek wil in alles ‘de grootste zijn’ en qua druivenareaal zijn ze dat de voorbije jaren inderdaad (bijna) geworden. In 2016, voorlopig het meest recente vrijgegeven cijfer, telde China immers 858.176 hectare wijngaard, waarmee het vrijwel alle Europese wijngrootmachten overtroeft.

Frankrijk bijvoorbeeld registreerde toen in dezelfde periode rond de 745.000 hectare officiële wijngaard en Italië 690.000 hectare. Alleen Spanje, met circa 975.000 hectare, deed het beter. Ook alle andere niet-Europese wijnproducerende landen worden trouwens al qua geëxploiteerde oppervlakte royaal geklopt door de Chinezen.

Maar terwijl de aanplant op Chinese bodem constant blijft groeien, voorlopig vooral aangezwengeld door de binnenlandse consumptie, is men in de Europese Unie al jaren bezig om flink te snoeien in het wijnareaal. Zo subsidieert Europa al geruime tijd rooicampagnes van tienduizenden hectare, terwijl er voor nieuwe aanplant steeds strengere voorwaarden gelden.

De kloof tussen China en de rest van de wijnproducerende landen zal met andere woorden nog groter worden, zeker als ook het imago en de kwaliteit van Chinese wijn verbetert en de exportmotor ook op dat vlak in gang schiet.

Wel één nuance: zelfs in deze huidige groeisituatie blijven wijndruiven nog een minderheid in het totaal Chinese druivenareaal.

Uit de cijfertaart blijkt immers dat maar liefst 84,1% van de actuele aanplant bestemd is voor tafel-, dus eetdruiven, en niet voor de wijnproductie. Grosso modo blijkt slechts een dikke 10% van het Chinese druivenvolume verwerkt te worden tot wijn.