Onze Belgische wijnmarkt, zeker langs de Vlaamse kant, wordt gedomineerd door de Heilige Drievuldigheid Frankrijk, Italië en Spanje. En dat geldt in vrijwel alle prijsvorken, kleuren en stijlen. Zelfs in mijn jaarlijkse wijnkoopgids dragen iedere editie ongeveer 6 à 7 op de 10 van de laureaten een etiket uit een van deze drie productielanden. Maar er vallen de laatste jaren ook flinke stijgers te noteren, waaronder Portugal.

Dat komt niet alleen omdat er serieuze kwaliteitssprongen worden gemaakt in veel regio’s en appellaties, maar ook omdat er steeds meer Belgische importeurs – naast de klassieke pioniers – gaan grasduinen, op zoek naar betaalbare én originele flessenalternatieven. De waaier autochtone druivenvariëteiten blijft immers dé commerciële magneet voor veel invoerders.

Die toenemende populariteit merken we ook aan deze grafiek. Verrassend misschien dat bijna de helft van de Portugese wijnexport in volume liters richting Frankrijk vloeit, toch ook een land dat al jaren structureel met overcapaciteit worstelt. Zeker als je dit volume vergelijkt met Spanje, het buurland van Portugal op het Iberische Schiereiland, waarnaar amper een derde van dat volume wordt uitgevoerd.

De vrij hoge posities van ex-kolonies of Portugees sprekende naties zoals Angola of Brazilië lijkt eveneens logisch, maar ook de Belgische markt neemt toch een prominente plaats in, namelijk nummer zeven in de top tien. Een positie waarmee we bijvoorbeeld onze Nederlandse buren voorlopig kloppen.