China heeft grote ambities voor zijn nucleaire sector. De Aziatische reus is van plan in de komende jaren tientallen elektriciteitscentrales te bouwen. En ondanks de enorme hoeveelheden uranium die voor deze projecten nodig zullen zijn, maakt China zich geen zorgen. Om dit te bereiken wil het zich namelijk wenden tot een ‘onconventionele’ bron: zeewater.

China heeft momenteel 170.000 ton uraniumreserves. Enorme voorraden die spoedig ontoereikend zullen zijn om zijn ambities te voeden. Volgens een artikel in de South China Morning Post zal het land jaarlijks 35.000 ton uranium nodig hebben om het huidige bouwtempo, namelijk 6 tot 8 nieuwe kerncentrales per jaar, aan te houden.

‘Onconventionele’ hulpbronnen

Momenteel is meer dan 70 procent van China’s aanvoer afkomstig uit het buitenland. Tot de belangrijkste leveranciers behoren landen als Canada en Australië, trouwe bondgenoten van de Verenigde Staten. Na nieuwe spanningen met de Amerikaanse rivaal zou het land besloten hebben zich meer te richten op de zogenaamde ‘onconventionele’ hulpbronnen om zich van uranium te voorzien: steenkoolas, bruinkool, schalie, fosfaten, en dus zeewater.

In feite bevat een kubieke meter zeewater ongeveer 3 mg uranium. Op wereldschaal vertegenwoordigt dit een ‘voorraad’ van meer dan 4,6 miljard ton die binnen handbereik ligt. Dit uranium is echter moeilijker te winnen dan het lijkt.

1.000 dollar per kilo

De lage concentratie en het feit dat uranium zich in een vrij stabiele vorm aan koolstof en zuurstof bindt, maken de winning ervan zeer duur: ongeveer 1.000 dollar per kilo. Dat is tot 10 keer meer dan uranium uit conventionele afzettingen, volgens een studie van de Tsinghua University die door de South China Morning Post wordt geciteerd.

China heeft echter besloten het erop te wagen door de bouw aan te kondigen van een proefinstallatie die ‘binnen een tiental jaren’ operationeel zou moeten zijn.

Volgens een in 2020 gepubliceerde Chinese studie zouden materialen op basis van amidoxime (amineoxiden) een 16 maal grotere absorptiecapaciteit hebben dan de gewoonlijk gebruikte materialen. Dit zou de prijs van de extractie kunnen doen dalen tot 190 dollar per kilo, aldus de auteurs. Misschien kan dit China de middelen geven om zijn ambities te verwezenlijken?

(tb)