Frankrijk is een stap dichter bij een nieuwe (of dezelfde) president. Na de vorige ronde werden de presidentskandidaten die geen 500 handtekeningen – parrainages – konden ophalen bij nationale of lokale gekozen functionarissen geëlimineerd. Nu blijven er nog twaalf kandidaten over.
Centrum
1. Emmanuel Macron
Volgens de peilingen is huidig Frans president Emmanuel Macron de grootste favoriet om zichzelf op te volgen voor nog eens vijf jaar. Macron startte zijn carrière als financieel adviseur bij de Inspectie van Financiën. Daarna ging hij aan de slag bij Rothschild & Cie, een grote investeringsbank en het uithangbord van de gerenommeerde Rothschild-familie.
Zijn ervaring en engagement leverde hem een mooie promotie op, toen Macron in 2014 minister van Economie, Industrie en Digitalisering werd in de regering-Valls II, onder toenmalig president François Hollande. Zijn relatie met beide heren kreeg een knauw toen Macron zich in 2017 presidentskandidaat stelde, voor zijn zelf opgerichte partij En Marche. De rest is geschiedenis.
2. Valérie Pécresse
Pécresse werkte zich, eerst als parlementslid en vervolgens in verschillende ministerrollen, op in de Franse politiek. Ze won de lokale verkiezingen in de Franse regio Île-de-France, waarmee ze de eerste vrouwelijke voorzitter van de regio werd. Binnen de eigen partij, Les Républicains, werd ze met 61 procent van de stemmen verkozen als presidentskandidate.
Rechts
3. Marine Le Pen
De dochter van Jean-Marie, de oud-leider van de extreemrechtse Rassemblement National (toen nog Front National), is voor de derde opeenvolgende keer kandidate als president van Frankrijk. Ook in 2017 haalde ze de tweede ronde, waar ze uiteindelijk de duimen legde voor Emmanuel Macron.
Zij wordt opgeworpen als de voornaamste tegenstander, die Macron de weg naar een herverkiezing kan dwarsbomen. Recent lopen veel volgers van de FN-frontvrouw over naar die andere extreemrechtse kandidaat, Éric Zemmour.
4. Éric Zemmour
Omschreven als “de Franse Trump” en niet vies van enkele controversiële uitspraken; de presidentscampagne van de voormalige journalist zal alvast kleurrijk worden. Zemmour bracht zijn professionele carrière vooral door op de krantenredactie van Le Quotidien de Paris, en later bij het conservatieve Le Figaro, daarna werkte hij nog als opiniemaker voor verschillende Franse tv-zenders.
Vooral toen bekend raakte dat hij zich (wellicht) kandidaat stelde om Macron op te volgen als president, steeg zijn populariteit immens. Ondertussen landt Zemmour in de peilingen net achter Marine Le Pen, van wie hij al verschillende volgers, en ook familieleden, wist af te snoepen om zijn partij Reconquête te versterken.
5. Nicolas Dupont-Aignan
Dupont-Aignan verdiende zijn politieke strepen in de Parijse voorstad Yerres, waar hij tussen 1995 en 2017 onafgebroken burgemeester was. Als lid van verschillende opeenvolgende rechtse en extreemrechtse partijen, wierp hij zich op als een ware aanhanger van het gaullisme. Hij is tevens het enige parlementslid voor de partij Debout la France, de eurosceptische partij die hij in 1999 zelf oprichtte.
Links
6. Anne Hidalgo
Na de gefaalde herverkiezingscampagne van François Hollande in 2017 moest de linkse Parti Socialiste herbronnen. Voor deze editie van de verkiezingen werd Anne Hidalgo naar voren geschoven, een vrouw die al naam en faam maakte als burgemeester van de Franse hoofdstad, en dat sinds 2014. Ze raakte in 2020 vlot herkozen, maar voorlopig kan Hidalgo haar Parijse populariteit niet doortrekken op nationaal niveau. Met 1.318 parrainages kreeg ze wel de op twee na meeste voorkeursstemmen. Enkel Pécresse (2.457) en Macron (1.785) bleven haar voor.
7. Yannick Jadot
De presidentskandidaat voor de Groenen, Yannick Jadot, wil Frankrijk een belangrijkere rol zien spelen in de strijd tegen de klimaatverandering. Hij won binnen de partij nipt van Sandrine Rousseau om presidentskandidaat te mogen zijn. Vijf jaar geleden was Jadot ook kandidaat, maar hoewel hij de drempel van 500 stemmen ruimschoots leek te halen, gaf hij zijn kandidatuur op en steunde de socialistische kandidaat Benoit Hamon. Het duo had op voorhand afgesproken om samen op te trekken, en de eigen kandidatuur te willen opgeven als de ander meer kans maakte.
8. Jean-Luc Mélenchon
Aan de linkerkant van het politieke spectrum leidt Jean-Luc Mélenchon de dans. Als leider van het in 2016 opgerichte La France Insoumise, wat zoveel betekent als “het Frankrijk dat zich niet onderwerpt”, doorzwom de 70-jarige Mélenchon al heel wat politieke wateren. Hij verzet zich tegen de globalisatie en de “elite”, en pleit voor een grondige kapitaalsherverdeling. In de voorkeursstemmen staat Mélenchon momenteel op de vierde plaats.
9. Fabien Roussel
Als voormalig journalist voor L’Humanité, dat vroeger vooral bekend stond als communistenblad, werkte de extreemlinkse Roussel zich in 1997 op tot chef communicatie van Michelle Demessine, staatssecretaris voor Toerisme onder president Jacques Chirac. In 2017 werd Roussel zelf verkozen als parlementslid voor de Communistische Partij, een jaar later werd hij partijleider.
10. Philippe Poutou
Poutou staat op het politiek spectrum nog een tikkeltje linkser van Roussel of Mélenchon. Als voormalig vakbondsman en arbeider bij Ford, is Poutou nu de voortrekker van de Antikapitalistische Partij. In zijn campagne belooft Poutou om de Franse politie te ontwapenen en het openbaar vervoer gratis te maken.
11. Nathalie Arthaud
Als een ware Trotskist werpt de voormalige leerkracht economie zich voor de derde keer op als voorvechter voor de arme Fransman. Haar partij Lutte Ouvrière streeft naar een minimumloon van 2.000 euro en het verlagen van de pensioenleeftijd van 62 naar 60 jaar.
12. Jean Lassalle
Lassalle brengt zijn jarenlange ervaring als burgemeester van het dorpje Lourdios-Ichère in de Pyreneën, waar hij 40 jaar de plak zwaaide, mee naar de presidentsverkiezingen. Hij raakte bekend in de Franse politiek toen hij in 2003 als parlementslid toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Nicolas Sarkozy toezong.
Die had beslist dat een regiment van 23 gendarmes, belast met het bewaken van een grenstunnel met Frankrijk, niet in het dichtstbijzijnde dorpje Urdos zouden verblijven, maar wel in het iets grotere Oloron-Saint-Marie. De reden was “dat hun vrouwen zich zouden vervelen in Urdos”. Lassalle zag dit als laster naar Urdos toe, en begon als protest Se Canta te zingen, het onofficiële volkslied van de regio Occitanië.
In 2006 ging Lassalle in hongerstaking, toen een verffabriek met 150 werknemers zou gesloten worden. Hij verloor 21 kilogram en belandde in het ziekenhuis, waarna alweer Sarkozy zich genoodzaakt voelde de fabriek te laten openblijven. Nu strijdt Lassalle met zijn Résistons!– partij voor het presidentschap.
(jvdh)