Bhutan, Zuid-Azië is het land met het hoogste gelukscoëfficient ter wereld, maar is ook straatarm. En toch: ruim 700.000 zielen, nauwelijks artsen en welgeteld 1 PCR-testmachine. En 1 dode. Welke lessen kunnen we trekken uit het land dat doorzettingsvermogen als nationale slogan lijkt te hebben?
Vergis u niet: Bhutan is doodarm. Dat mag blijken uit het aantal dokters dat het natiestaatje rijk is: 337, voor 760.000 mensen. Een ervan is gespecialiseerd in spoedeisende hulp. Bhutan had ook 1 machine ter beschikking die PCR-tests kon verwerken. Toch heeft het land slechts 1 coronadode opgetekend. Hoe doen ze dat?
Les 1: Voorbereid zijn
Bhutan had een crisiscentrum en een WHO-centrum sinds 2018 en had ook al geïnvesteerd in medische kits. De regering dacht dat die bij natuurrampen konden worden ingezet. Uiteindelijk zijn ze gebruikt als screeningscentra voor Covid-patiënten. Het Centre for Disease Control kreeg een upgrade, waardoor het ook klaar stond voor Sars-Cov-2. Er is zelfs een quarantainetest gedaan op de luchthaven: wat als iemand een besmettelijke ziekte blijkt te hebben. Met andere woorden: Bhutan stond klaar met een rampenplan.
Les 2: Win tijd door snel te reageren
Kort nadat China het nieuwe longvirus aankondigde, ging Bhutan al koorts meten op de luchthaven, zodat het virus er trager toekwam. Toen de WHO een quarantaine van 14 dagen oplegde, maakte Bhutan er 21 dagen van. De contacttracing staat er op punt: na het eerste positieve geval werden de 300 contacten van die persoon op 6 uur tijd opgespoord en in isolatie gezet. Daar kunnen we in België nog een puntje aan zuigen.
Les 3: Scoor met preventie
Bhutan heeft een uitgebreid preventief systeem in de gezondheidszorg. Omdat die gedragen wordt door de gemeenschap, wordt er snel zorg georganiseerd. Het gaat dan ook om gratis gezondheidszorg, waardoor niemand gaat werken als die ziek is, en niemand twijfelt om naar de huisarts te gaan. Dat systeem bestond al: het moest niet massaal geïmplementeerd worden.
Les 4: Zorg dat mensen je maatregelen kunnen volgen.
De overheid van Bhutan zorgde ook voor wie moest isoleren of in quarantaine gaan. Er werden hotels opengesteld, maaltijden rondgedragen en psychologische assistentie voorzien voor wie alleen zat. Dat maakte het veel haalbaarder om maatregelen op te volgen, want er was hulp. Hetzelfde verhaal is trouwens te horen in andere landen die verplichte isolatie oplegden aan inkomende reizigers.
Lees ook:
