In dit stuk gaan we het hebben over ‘de garnaalkroket’. Ok, dat is inderdaad geen wijn, maar we zullen u niet teleur stellen, er werd gedronken. Weinig mensen lusten geen garnaalkroket. Vergelijkende studies, met onderbouwde stellingen, zijn er over te vinden! En laat ons nu net dát graag doen, onderbouwd een stelling innemen. Wij zijn ook fan van het woord ‘doeners’. Het valt al wel eens voor dat wij een hele avond wijn drinken, maar als wij daar iets bij ‘doen’, voelen wij ons daar altijd beter bij.

Dus wat gaan we doen? Die garnaalkroket maken, zelf! Is het een plezier om garnaalkroketten te maken of niet? Genieten: is dat het proces van het maken, of is dat het resultaat opeten. Eén ding is zeker, garnaalkroketten maken duurt lang, heel lang. Voel je ons al komen? Laat die wijn maar aanrukken, want lange processen verdienen goede wijnen.

Onze gastheer van de avond, is een gentleman. “Glaasje champagne?” Eerst pruttelden we nog wat tegen maar de gastheer had door dat het slechts voor de show was. Sneller dan we konden vermoeden hadden we een ‘coupke’ in de hand.

De Blanc de Blancs van Lopez Martin is geraffineerd. De subtiele bubbels strelen de tong en blijven een paar seconden zinnenprikkelend. Sorry, we moeten ons excuseren, we dronken eerst en bedachten dan pas, oei, niet naar de neus gepolst. Foutje, kan gebeuren. Een frisse neus, met heel veel groene appel. Kortom, fris. De wijnbouwer zelf geeft aan dat er naast de frisheid van de Chardonnay er in de smaak atypisch veel fruit zou moeten opvallen door de ligging van hun percelen. Dat hebben we zelf niet echt vastgesteld. Een correcte, weinig moeilijke champagne voor 23 euro.

Laat ons beginnen. De basis van de garnaalkroket: dat is garnalen pellen. Behendigheid in de vingers, daar herken je snelle pellers aan. Pellen duurt ook wel even. Pellen is voor de zen-zoekers onder ons. Pellen geeft rust en vergt concentratie. Pellen vraagt een wijn waar je bij kan stilstaan.

Vulkanische ondergrond

De Portugese witte Eruptio uit de D.O. Pico van 2019 maakt dat laatste helemaal waar. Het vulkanisch en Atlantisch gebied waar de druivenrassen groeien, smaken door in de wijn. Dit is geen allemansvriend, de vulkanische ondergrond geeft zeer specifieke smaken af. Iets waar je lang genoeg kan over doorpraten, zeker als een kilo garnalen gepeld moet worden.

Pico is één van de negen eilanden die de Azoren rijk is en ligt in de Atlantische oceaan. Hier heerst een zacht zeeklimaat met veel regen en een hoge luchtvochtigheid. De wijnstokken staan geplant in de spleten van het gesteente aan de voet van de vulkaan en naast de zee. Een mix van zeewater en regen valt uit over de wijnranken en ze krijgen ook heel wat wind te verduren. Rond de wijnstokken bouwt men stenen vierkanten perken. Zo worden de druiven beschermd tegen de hardere weersomstandigheden.

De Euruptio bestaat uit een blend van Arinto, Verdelho, Terrantez. Het alcoholgehalte is gemiddeld, 12,5% en de wijn heeft een atypische kleur, geel met wat troebele tinten in.

Zodra je je neus naar je glas brengt weet je onmiddellijk dat dit een wijn is die op vulkaansteen staat. Typische petroleumgeur komt naar boven in het glas. Daaronder hangt er wat citrus, maar de petroleum blijft heel lang hangen. Onze gastheer is alvast geen fan van de neus. Laat ons dan maar proeven. Bloemen, vol, filmend, honing, neen, niets van dat en dat is ook niet wat we zochten. Hoewel dit een rondheid in de mond heeft komt dit eerder door de lange afdronk die ziltig is. De mix van regen en zeewater doet duidelijk haar ding.

Een aardse smaak primeert en uiteraard is er veel mineraliteit afkomstig van de vulkanische ondergrond waar de druiven op groeien. Tijdens het rijpingsproces wordt de temperatuur bewust laag gehouden om een fris karakter aan de wijn te geven. Eruptie komt wel met een prijskaartje. Voor deze fles moet je 30 euro neertellen. Je krijgt er een unieke beleving voor in de plaats. Voor onze gastheer moet dat niet een volgende keer, maar wij zijn wel overtuigd en fan. Gelukkig mogen smaken verschillen.

Een goede deal

Na het pellen komt het inkoken van de garnaalkoppen en het maken van de roux. Dat laatste is een uitputtende karwei. Blijven kloppen tot je een stijf mengsel krijgt terwijl er steeds meer bloem aan het mengsel wordt toegevoegd. Garnalen erbij en dan moet dit een nacht de koelkast in. Na al dat werk is het tijd voor een glas rood.

We hebben een excellente gastheer, die graag verrassende keuzes maakt hoewel hij niet altijd de onze apprecieert, dus stelt hij voor om een Roemeense wijn te openen. Niet meteen iets wat we standaard in onze wijnkelder hebben liggen. Voor de volledigheid nemen we helemaal over wat er op het etiket staat: Balla Geza, Classic, DOC CMD, DOP Minis, Szaraz Vorosbor van 2021.

Qua alcoholgraad zit deze rode wijn met haar 14% eerder aan de hogere kant. In de neus is dat ook merkbaar. De Roemenen omschrijven de druif waaruit deze wijn bestaat, feteasca neagra, als ‘Black Maiden’ omwille van de dieprode kleur. Deze monocépage heeft zeker fruit in de neus maar ook iets geroosterd.

In de mond vinden wij dit opmerkelijk fris in tegenstelling tot wat de geur doet vermoeden. De hogere alcoholgraad speelt ons wat parten, maar het wordt nooit storend. Tannines trekken in de mond naar achter en geven aan dat de wijn nog kan evolueren. Prijs-kwaliteit is dit een heel goeie deal, je moet er slechts 12 euro voor neertellen. De wijn is correct, maar wij dronken al interessantere wijn en voelen niet meteen de behoefte om dit zelf aan te schaffen.

Vanillegeur

Nu gaan we slapen, de roux is in de ijskast aan het stijven. Fase één van onze missie is succesvol afgerond. Althans dat hopen we, uiteindelijk is het morgen de dag des oordeels eens we onze eigen bereide kroket in het frituurvet zullen zien pruttelen.

Fris en monter staan we de volgende dag op, er wordt gejogd, er wordt koffie gedronken, er wordt gewacht tot de roux stijf genoeg is. Zeiden we al dat garnaalkroketten maken een lang proces is? Na al dat geduldig zijn en wachten gaan we over tot de laatste fase. Rollen en paneren.

Klassiek moet je 3 schalen klaarzetten naast elkaar, eentje met bloem, eentje met eigeel en eentje met fijngemalen panko. Wees voorbereid, dat wordt een plakkerig goedje. Zo ben je gewaarschuwd dat je glas niet proper blijft.

Omdat onze gastheer ons graag iets uit Argentinië wil laten proeven, starten wij het middagwerk met een fles La Posta van het domein Pizella. Een Argentijnse Malbec ook uit 2021. Zo kunnen we de ideale vergelijking maken met de vorige wijn die van hetzelfde jaar was.

Hier is absoluut meer fruit in de neus aanwezig dan in de Roemeense wijn. Zoetere tinten, een beetje cassis en zelfs een beetje vanillegeur herkennen we. Een mooie ronde complexloze geur. Malbec geeft veel kleur en dat is er aan te zien, een bijna paarse wijn walst is ons glas.

Pizalla heeft wijngaarden op 1100 meter en dat zorgt voor en koeler klimaat. Dit drinkt zeer makkelijk weg en is net als in de geur complexloos in de mond. Een volle en ronde smaak met een beetje hout, maar heel zacht glijdend op de tong. Op het einde heb je ook een beetje chocola. Zelfs de prijs is complexloos: 16 euro.

De ideale kroket

Na zoveel lekkers waren wij voldaan, een wijn om bij de kroketten te pairen lieten we achterwege, soms heeft een mens ook behoefte aan water. Eindigen willen we doen met een hoogst belangrijke discussie: Welke vorm heeft de ideale kroket?

Mag je die in ballen rollen? Of moeten het toch eerder langwerpige dikke rollen zijn, of nog erger, vierkanten? Is dat mogelijk? Menig discussie is gevolgd. Al willen wij het wel eens vergelijken met een wijnfles. Uit liefde voor de traditie durven wij ook nog al eens teruggrijpen naar flessen met kurk. Dat maakt het spannender, want je weet nooit of de fles gekurkt zal zijn of niet. Een draaidop blijft ook maar een draaidop. Geef ons dus ook maar een normale garnaalkroket! Allen aan de slag.