In bepaalde wijnkringen bestaat al langer de (officieuze) ABC-club: Anything But Chardonnay. Wijnliefhebbers die stilaan hoofd en buik vol hebben van deze razend populaire en globetrottende druivensoort. Hun verwijt: deze variëteit is vaak voorspelbaar en ‘zwaar’, mist soms spanning en verdringt bovendien dikwijls autochtone soorten.
In nieuw opkomende wijnstreken of appellaties kiezen producenten immers te frequent voor deze druif waarmee ze makkelijker de internationale (massa)consument kunnen charmeren, liever dan te experimenteren met moeilijker te positioneren variëteiten.
Een nogal enge visie, want primo, is Chardonnay een onvoorstelbare kameleon die zich vlotjes kan aanpassen aan terroir, microklimaat of vatlagering. En secundo, blazen sommige cuvées ons kwalitatief uit de sokken. Bovendien zijn er tegenwoordig ook veel ‘New Skool’-versies op de markt, die bewust ‘unoaked’ (dus zonder houtopvoeding) werden gevinifieerd en manifest mikken op directer fruit en vooral fraîcheur.
Vandaar dat we op elk wijnproducerend continent nog steeds massa’s Chardonnay-aanplant registeren. Toch lijkt er stilaan een eind te komen aan dit ongebreideld globetrotten en vooral de quasiconstante groei van dit specifieke druivenareaal in alle wijnstreken.
Amper nog aanwas
Te oordelen naar de tabel, die de vijftien belangrijkste Chardonnay-wijnlanden in kaart brengt, hebben we globaal genomen stilaan een saturatiepunt bereikt.
Waar de totale aanplant van deze ‘G15’ in 2000 samen 145.543 hectare bedroeg en tien jaar later (2010) reeds was aangedikt tot 199.743 hectare, was er bij de meest recente telling amper sprake van groei en werd er afgevlagd op 201.649 hectare (2016). Een toename van amper 0,95%, daar waar in de periode 2000-2010 de aangroei ruim 27% bedroeg.
Opvallend aan deze hitparade is verder ook dat deze minimalistische aanwas vrijwel uitsluitend op conto van Frankrijk en de VS kan geschreven worden en een aantal ‘nieuwe’ spelers die de voorbije jaren in deze ranking opdoken of stegen, zoals Rusland, China en Bulgarije.
In landen zoals Italië, Zuid-Afrika of Argentinië daarentegen is er sprake van een surplace, terwijl vooral in Australië Chardonnay duidelijk minder populair is geworden. Ook de Chilenen, die tussen 2000 en 2010 hun Chardonnay-areaal bijna verdubbelden, hebben duidelijk vele percelen gerooid.
Maar in totaliteit staat er blijkbaar volgens ‘de markt’ voldoende Chardonnay aangeplant.
