De wereldwijde modesector heeft een gevaarlijke verslaving ontwikkeld aan synthetische vezels, vervaardigd op basis van fossiele brandstoffen zoals olie en gas. Die producten worden ingezet als de drijvende kracht achter de zogeheten ‘fast fashion’. Dat zegt een rapport van de Changing Markets Foundation over de afhankelijkheid die de productie van fast fashion tegenover fossiele brandstoffen tentoon spreidt.

De onderzoekers waarschuwen dat dringende maatregelen nodig zijn om de sector een duurzamer karakter te bezorgen. Anders dreigt het volgens hen onmogelijk te worden om de doelstellingen rond duurzaamheid te kunnen realiseren.

Polyester

‘Het gebruik van synthetische vezels, vooral polyester, is in de textielsector de voorbije twintig jaar verdubbeld,’ betoogt Urska Trunk, campagne-adviseur van de Changing Markets Foundation. ‘Dat aandeel zal wellicht blijven groeien en zal tegen het einde van dit decennium nagenoeg driekwart van de totale vezelproductie omvatten. Polyester heeft in dat volume een aandeel van 85 procent.’

‘Momenteel kan al in meer dan de helft van alle textiel polyester worden aangetroffen. De productie van dat product vertegenwoordigde in het midden van het voorbije decennium al een uitstoot van 700 miljoen ton koolstofdioxide. Dat komt overeen met de totale jaarlijkse uitstoot van Mexico of honderdtachtig steenkoolcentrales. Dat cijfer zal tegen het einde van dit decennium naar verwachting nog bijna verdubbelen.’

Trunk wijst er daarbij nog op dat de synthetische vezels bovendien steeds meer met vervuilende technologieën – zoals fracking – lijken te worden vervaardigd.

Het rapport zegt tevens een opvallende correlatie te hebben kunnen vaststellen tussen de opkomst van polyester en de explosie van goedkope kleding van lage kwaliteit, die met een toenemende afvalcrisis in verband moet worden gebracht. ‘Consumenten kopen 60 procent meer mode dan vijftien jaar geleden, maar die kleding wordt ook veel sneller opnieuw gedumpt,’ wordt er aangevoerd.

‘In het midden van het voorbije decennium realiseerde mode wereldwijd een productie van 62 miljoen ton. Tegen het einde van dit decennium zal dat volume echter tot 102 miljoen ton zijn opgelopen. Nochtans heeft onderzoek aangetoond dat de Europese consumenten kleding wensen die langer meegaat.’

Afval

De onderzoekers wijzen er ook op dat momenteel 87 procent van alle kleding naar verbrandingsovens of stortplaatsen wordt gebracht of in de natuur wordt gedumpt. ‘Over de hele wereld wordt elke seconde ongeveer één vuilniswagen met kleding op een stortplaats afgeleverd,’ aldus nog de onderzoekers.

‘Bovendien komen tijdens het gebruik van synthetische kleding ook kleine vezels, onzichtbaar voor het oog, vrij. Dergelijke microvezels zijn aanwezig in 80 procent van het leidingwater en worden zelfs aangetroffen in de placenta’s van ongeboren baby’s. Elk jaar komt een half ton microvezels in de oceaan terecht. Dat is het equivalent van meer dan 50 miljard plastic flessen.’

De studie voert ook aan dat de modesector bovendien verantwoordelijk is voor 20 procent van het wereldwijde productie van afvalwater. Verder wordt betoogd dat de textielindustrie meer energie verbruikt dan de scheepvaart en luchtvaart samen. Tegen het midden van deze eeuw zal mode naar verwachting 25 procent van het resterende emissievolume van de wereld vertegenwoordigen.

In het midden van het voorbije decennium gebruikte de textielindustrie jaarlijks 98 miljoen ton grondstoffen die niet in een hernieuwbare productiecyclus konden worden ingepast. Halverwege deze eeuw zou dat volume tot 300 miljoen ton oplopen. ‘Het gaat hier om olie voor synthetische vezels, meststoffen om katoen te verbouwen of chemicaliën voor kleurstoffen,’ benadrukken de onderzoekers.

Het rapport geeft verder nog aan dat een Europese consument gemiddeld 26 kilogram kleding per jaar gebruikt. Tijdens diezelfde periode gooit hij ook gemiddeld 11 kilogram textiel weg. Voor de productie van synthetische vezels zouden jaarlijks ongeveer 350 miljoen vaten olie moeten worden ingezet.