Geschreven met input van Suitable
De hedendaagse zakenman heeft tegenwoordig veel meer vrijheid. Vaak is het niet langer nodig om helemaal strak in pak en met stropdas voor de dag te komen, maar ook qua patronen en kleuren is het tegenwoordig vrijheid troef. Desondanks blijft de zakenman zweren bij blauw. En dat is geen toeval.
Psychologisch worden er aan kleuren namelijk allerlei betekenissen gegeven. Deze betekenissen verschillen per cultuur en land en soms zelfs per regio. Er is dus geen duidelijke formule van welke kleuren je wanneer moet dragen. Bovendien verschillen kleuren ook per voorwerp. Zo wordt het dragen van een rode roos geassocieerd met vurige liefde en passie, terwijl een rode das eerder energie en kracht, maar tegelijkertijd ook koppigheid en dominantie uitstraalt. Maak de rode das echter wat donkerder en de associaties neigen naar klassiek, rijkdom en luxe, maar ook naar negativiteit.
Rood is een van de redelijk veilige keuzes. Het gaat om kleuren die vrij gangbaar zijn en die voor het merendeel gewenste associaties hebben, maar die mogelijk ook negatieve associaties kunnen oproepen. Hetzelfde zien we ook bij kleuren als zwart (zakelijk en autoritair versus rusteloosheid), groen (betrouwbaarheid en eerlijkheid versus jeugdigheid) en bruin (degelijkheid en mannelijkheid versus passiviteit). Ook wit behoort tot het lijstje met redelijk veilige keuzes. Het straalt bijvoorbeeld betrouwbaarheid en oprechtheid uit, maar tegelijkertijd ook maagdelijkheid en een gebrek aan ervaring. Daarom wordt wit vaak gecombineerd met een nog veiligere keuze, zoals een wit hemd met een grijs pak.
Blauw als politiek veiligste keuze
De meest veilige keuzes zijn nog steeds grijs, donkergrijs, blauw, donkerblauw en lichtblauw. Deze kleuren roepen vrijwel enkel positieve associaties op. Donkergrijs wordt bijvoorbeeld geassocieerd met zakelijkheid en autoriteit, terwijl lichtblauw eerder kalmte, rust, vriendelijkheid en toegankelijkheid uitstraalt. Of het nu gaat om de blauwe Alexander De Croo, de gele Bart De Wever, de inktzwarte Dries Van Langenhove of de afgeserveerde Kristof Calvo: blauw is de kleur waarin zij het liefst verschijnen. En ze weten natuurlijk waarom.
Een blauw pak straalt ernst en betrouwbaarheid uit en heeft vrijwel geen negatieve associaties. De enige variëteit die er is, is vaak de blauwschakering. Zo is Theo Francken ooit begonnen met het dragen van felblauw, wat door een aantal politici is overgenomen. Zo’n fellere kleur helpt om zich van anderen te distantiëren en een vernieuwende uitstraling te hebben, maar het is ook gewaagder. Een andere uitzondering is dan weer Conner Rousseau. Hij komt vaak casual voor de dag, alsof hij enkel bij Suitable herenkledij koopt. De nieuwe generatie politici doet het anders en wil een nieuwe stijl uitstralen. Voor hen is het te riskant om overdressed te zijn, want dan staan ze te ver van het volk. Geheel zonder risico is het echter niet, want onderzoeken tonen aan dat ook linkse kiezers politici geloofwaardiger en betrouwbaarder vinden wanneer ze een (blauw) pak dragen.
Over het algemeen is het wel zo dat donkere kleuren betrouwbaarder overkomen. Dit werd bijvoorbeeld ook vastgesteld tijdens een tv-debat bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 1960. John F. Kennedy droeg toen een blauw pak en Richard Nixon een lichtgrijs pak. Het verschil werd verder versterkt door de beelden in zwart-wit. De vestimentaire keuze was niet onbelangrijk want Kennedy, die later ook president werd, begon meteen met een vertrouwensvoorsprong aan het debat. Merk dan ook op dat Paul Magnette boven zijn witte formateurssneakers een donkere outfit droeg en dat ook Conner Rousseau vaak wordt gezien met zwarte, blauwe en grijze kleuren. En als Conner Rousseau al eens met een wit hemd verschijnt, zorgt een zwarte rugzak voor het contrasterende effect. Ook linkse politici gaan dus slim om met de kleuren die ze dragen.
