De laatste poging van Valerie Van Peel (N-VA) om meer geld te krijgen voor asbestslachtoffers, stuitte op een ‘nee’ in de Kamer.
- Het was hét dossier in de Kamer waarop Kamerlid Van Peel haar exit aankondigde: de vergoeding van asbestslachtoffers. Daarvoor had Van Peel al langer voorstellen klaar, maar die sneuvelden telkens, omdat men binnen de meerderheid geen vrije baan gaf aan een lid van de oppositie, hoe nobel de voorstellen ook.
- Het maakte dat Van Peel met veel emotie de deur dichttrok: ze is op 9 juni geen kandidaat meer voor haar partij N-VA, en nam zelfs ontslag als ondervoorzitter van haar partij.
- Vandaag probeerde ze een laatste keer haar wetsvoorstel erdoor te krijgen. Dat zou de oude regeling, waar onder meer asbestproducent Eternit zich achter verschuilt, stevig aanpassen. Nu kan Eternit niet echt voor de rechter gedaagd worden, als het een forfaitaire schadevergoeding uitkeert.
- De kans was hoe dan ook klein dat er deze keer wel genoeg partijen binnen Vivaldi mee zouden gaan in het voorstel. In het verleden was het vooral de fractie van Open Vld die dwars ging liggen. Extra veel media-aandacht leek de zaak te veranderen, maar opnieuw bleek er geen meerderheid voor Van Peel.
- Het dossier doet denken aan dat van de partijfinanciering: dat veroorzaakte veel ongenoegen en commotie in de Vlaamse pers. Daar was het Kamerlid Kristof Calvo (Groen) die met zijn pleidooi om de partijfinanciering fors in te krimpen, telkens vlot de media haalde. Maar ook daar toonde de ongenadige logica van de meerderheid in de Kamer zich: zonder draagvlak bij elke partij, lukt het niet. Voor een N-VA-Kamerlid, die niet in de meerderheid zit, zou het al meer dan een klein wonder moeten worden. Quod non.
