Een nieuwsitem zijn is meestal geen goed teken. Het nieuws wordt immers gedomineerd door het onheil van de dag. Een internationaal nieuwsitem zijn, is meestal een heel slecht teken. Aan die gedachte kon ik niet ontkomen toen ik onlangs op een Poolse nieuwszender naar een programma keek dat geheel gewijd is aan het belangrijkste nieuws uit het buitenland. Het betreffende programma duurde een kwartiertje en bestond uit drie blokken: het alsmaar uitdijende protest in Wit-Rusland, de nasleep van de explosie in Beiroet, en … de ‘kopzorgen van koning Filip’.
Het was een heel vreemde en bevreemdende overgang, alsof we van de ene internationale ramp naar de andere gingen. Van de onthutsende beelden van de ravage en ruïnes in de Libanese hoofdstad ging het meteen naar een beeld van onze koning met Bart De Wever en Paul Magnette aan zijn zijde voor het paleis. Dat werd gevolgd door een live-interventie van een correspondent ter plaatse in Brussel. Die liet de Poolse kijker weten dat het helemaal een soep is geworden, daar in dat kleine Belgenlandje. Het lukte de koning maar niet – blijkbaar dichtte de correspondent in kwestie de koning meer politieke macht toe dan hij werkelijk heeft en werd hij medeverantwoordelijk gehouden voor de politieke impasse – om een federale regering op de been te krijgen.
Wat internationale imagoschade betreft heeft ons land de voorbije maanden een pijnlijk brokkenparcours afgelegd. Er was de internationale berichtgeving over de schrijnende toestanden in onze woonzorgcentra. En ook de politieke malaise blijft niet onopgemerkt. Misschien kan het geen kwaad wanneer alle politici even de ogen van de eigen navel willen oprichten om de urgentie van onze regeringsvorming te bevatten. Het is belangrijk om onze blik op het buitenland te richten, net zozeer het belangrijk is om oog te hebben voor de blik waarmee het buitenland naar ons kijkt. De afwezigheid van een federale regering heeft een impact die zich ver voorbij de grenzen van ons landje strekt. Een mens went aan alles, ook aan het meest onwennige. Wanneer je hier woont zou je het bijna vergeten hoe ongewoon en vanuit democratisch oogpunt ongezond de moeizame regeringsvorming is. Maar wanneer je dan met de ogen van het buitenland naar ons kijkt, besef je: misschien liggen we wel degelijk op ramkoers richting rampspoed.
Sommigen beweren dat dit land onbestuurbaar is geworden. Maar misschien ontbreekt het deze generatie politici gewoon aan de nodige stuurmanskunsten. De kunst van het compromis beheersen is daar een onontbeerlijk onderdeel van. In onze tijd lijkt men een compromis echter iets compromitterends te vinden. Misschien is een herwaardering van de nobelheid van het compromis nodig, opdat we verder kunnen met dit land, opdat we weer gewoon dat land van friet en bier en pralines kunnen worden, dat opvalt in zijn onopvallendheid, en dat zelden een hoofditem van het internationale nieuws hoeft te zijn.