De regering bespreekt in het kader van de begrotingsopmaak om het aantal werkuren voor jobstudenten op te trekken van 475 naar 600 uur. Maar het optrekken van die werkuren heeft weinig zin als de fiscale wetgeving niet volgt. Als een student meer dan ongeveer 583 uren zou werken dreigt deze niet meer ten laste te zijn en zullen de ouders meer belastingen betalen.
475 uren, maar dat is niet alles
De meest gekende regel is deze van 475 uur per jaar. Echter, deze regel is enkel relevant voor de sociale wetgeving. Je kan maar 475 uur werken met verminderde sociale bijdragen (2,71% i.p.v. 13,07%). Die 475 uur zijn een politiek compromis. Vakbonden vrezen dat studenten reguliere jobs zouden inpikken. Nochtans schreeuwen bepaalde sectoren, waaronder de horeca, nog steeds om personeel.
België zou echter België niet zijn als er naast deze sociaalrechtelijke regel van 475 uur ook nog een fiscale grens bestaat. Die fiscale grens bepaalt of de jobstudent nog steeds ten laste kan blijven van de ouders. Een kind ten laste zorgt namelijk voor een fiscaal voordeel bij de ouder(s).
De achterliggende logica van die extra fiscale begrenzing is als volgt: als een student enorm veel zou verdienen, dan is het niet rechtvaardig om nog een fiscaal voordeel aan de ouders toe te kennen en moet de student belastingen betalen.
‘Nettobestaansmiddel’ ?
Op fiscaal vlak wordt gekeken naar de zgn. ‘nettobestaansmiddelen’ van de jobstudent. Weinig jobstudenten of hun ouders zullen ooit al de term in de mond genomen hebben in het dagelijkse leven.
Samengevat en sterk vereenvoudigd komt het hierop neer:
- Je neemt het brutobedrag dat je verdient als student
- Daarvan mag je een bepaalde vrijgestelde som aftrekken
- Vervolgens mag je nog eens kosten aftrekken
- Het bedrag waarop je vervolgens uitkomt is het ‘nettobestaansmiddel’ en mag niet hoger zijn dan een bepaalde fiscale grens
- Die fiscale grens is ook nog eens afhankelijk is van het feit of je ouders gescheiden of getrouwd zijn.
Veel succes aan de jobstudent bij de berekening!
Het Rekenhof raamde dat als een student meer dan circa 583 uur werkt hij de geldende grens kan overschrijden. Als blijkt dat de student één eurocent te veel heeft verdiend zal hij niet meer ten laste van zijn ouders zijn, waardoor zij achteraf meer belastingen zullen moeten betalen.
Door de complexe berekening hebben noch de student, noch zijn ouders controle op de bovenstaande ‘nettobestaansmiddelen’. De jobstudent gaat beter nog gauw enkele dagen werken om zijn fiscaal adviseur of boekhouder te betalen.
Sommige professoren twitterden dat ‘studenten moeten studeren, niet werken’. Wel, geen enkele student gaat veel werken voor zijn plezier. De enkele studenten die niet anders kunnen dan (veel) werken, doen dat uit pure noodzaak om hun studies te financieren of omdat ze er grotendeels alleen voor staan.
Vooruit geraken in het leven, door te werken, door geld te verdienen, wordt afgestraft in België. De oplossing is nochtans eenvoudig. Er bestaat al een sociale grens, waarom is dan nog eens een ontzettend complexe fiscale beperking nodig? Schaf deze af, vereenvoudig de fiscaliteit en laat mensen werken als ze dat willen.
De auteur Wesley De Visscher is adviseur fiscale zaken op de studiedienst van N-VA en schrijft in eigen naam.
