Nergens in de wereld wordt voor de toegang tot breedband een groter bedrag aangerekend dan in Ethiopië. De hoogste tarieven blijken trouwens vooral in het Midden-Oosten en Afrika te moeten worden betaald. Dat blijkt uit een rapport van het platform CompareTheMarket, gebaseerd op een analyse van de breedbandkosten in 110 landen.

Oost-Europa blijkt volgens de onderzoekers daarentegen tegen voordelige prijzen toegang tot breedband aan te bieden. België behoort net niet tot de twintig duurste breedbandlanden van de wereld.

Grote kloof

In Ethiopië moet volgens de studie voor toegang tot breedband een bedrag van 363,99 euro per maand worden voorzien. Daarmee heeft het Afrikaanse land met grote voorsprong het duurste breedband van de wereld.

De Verenigde Arabische Emiraten staan op een tweede plaats met een kost van 84,84 euro, gevolgd door Qatar (76,68 euro), Zimbabwe (68,93 euro) en Oman (65,32 euro).

De rest van de top tien bestaat uit Honduras (65,09 euro), Saoedi Arabië (59,88 euro), IJsland (58,80 euro), de Verenigde Staten (56,79 euro) en Guatemala (55,56 euro).

Helemaal onderaan daarentegen staat Oekraïne met een prijs van 5,22 euro per maand. Het Oost-Europese land wordt in de rangschikking voorafgegaan door India (8,84 euro), Moldavië (8,67 euro), Roemenië (7,46 euro) en Rusland (5,94 euro).

In die lagere regionen blijken tal van landen uit Oost-Europa en Midden-Europa – zoals Hongarije, Polen, Litouwen, Wit-Rusland, Bulgarije of Kazachstan – teruggevonden te worden.

Essentiële services

België staat met een kost van 47,21 euro per maand op een 22ste plaats. Daarmee scoort het land beter dan Luxemburg (52,03 euro), maar slechter dan Nederland (39,61 euro), het Verenigd Koninkrijk (36,65 euro), Duitsland (32,87 euro) en Frankrijk (28,31 euro).

De International Telecommunications Union (ITU) benadrukt dat de kwaliteit van breedband overheden kan helpen om de impact van de coronacrisis op te vangen.

“De kwaliteit en beschikbaarheid van lokaal, nationaal en regionaal breedband vormen immers een cruciale basis die landen kunnen gebruiken om terzake geïnformeerde beslissingen te nemen”, voert de organisatie aan.

“De uitbraak van de coronacrisis heeft immers aangetoond op welke manier informatica en communicatie het dagelijkse leven kunnen verbeteren, terwijl een gebrekkig of onbestaande digitale infrastructuur gemeenschappen essentiële services kunnen onthouden.”