De Belgische federale regering heeft dinsdag in het Antwerpse havenhuis de zogenaamde ‘federale waterstofstrategie’ (opnieuw) gelanceerd.
Premier Alexander De Croo (Open Vld) wil ervoor zorgen dat België een Europees knooppunt wordt voor energie. Dat (groene) waterstof daarbij een sleutelrol moet spelen, staat in zijn regering buiten kijf. Dinsdag kondigde hij, samen met minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) en staatssecretaris voor Relance, Thomas Dermine (PS), dan ook aan dat de federale waterstofstrategie, oorspronkelijk aangenomen in 2021, een makeover zal krijgen.
De regering wil waterstof, die gewonnen wordt uit groene bronnen als windenergie, aanvoeren via drie routes. “We moeten ervoor zorgen dat we onze import van energie kunnen veiligstellen. Daarom hebben we drie verschillende invoerroutes voor waterstof gedefinieerd: langs de Noordzee via pijpleiding, vanuit het Middellandse Zeegebied via pijpleiding, en een scheepvaartroute voor andere delen van de wereld”, zei Van der Straeten dinsdag. Ook in België zelf zullen waterstoffabrieken uit de grond worden gestampt.
In de praktijk zal het grootste gedeelte echter via schepen worden vervoerd, uit onder andere Oman en Namibië, volgens berichtgeving van De Standaard. In die landen is er immers een overvloed aan wind en zon, waarmee behoorlijk wat groene waterstof zou kunnen worden geproduceerd. Of het efficiënt en haalbaar is om het goedje naar Europa te verschepen, is volgens sommige experts echter twijfelachtig.
België als knooppunt
De strategie van de regering moet er hoe dan ook voor zorgen dat België een belangrijk knooppunt wordt voor de import en export van waterstof. Dat de aankondiging dan ook in de haven van Antwerpen gebeurde, is tekenend. Volgens Jacques Vandermeiren, CEO van het Antwerpse havenbedrijf, dat niet lang geleden fuseerde met de haven van Zeebrugge, zal die immers een belangrijke rol spelen bij de waterstofstrategie, staat te lezen in Gazet van Antwerpen.
“Een van de belangrijkste drijfveren voor de fusie met Zeebrugge was ook de energietransitie, om een sleutelrol te spelen in zowel de import als de lokale productie van waterstof”, zegt de CEO tegen de krant. De aardgasinfrastructuur van Zeebrugge zou immers ook kunnen worden ingezet om waterstof te vervoeren, terwijl zich rond Antwerpen zelf een grote industriële afzetmarkt bevindt.
Verder wil de regering investeren in onderzoek naar waterstoftechnologie en wil ze wetten doorvoeren om het makkelijker te maken om van België een waterstofhub te maken. Bovendien komt er een nationale ‘Waterstofraad’, die bedrijven moet helpen met hun waterstofambities in het buitenland. België zal ook infrastructuur voorzien om waterstof naar Europa te sluizen. “Er liggen volop kansen voor België om de waterstofpoort naar Europa te worden”, wordt Van der Straeten geciteerd in De Morgen.
In totaal wil de regering bijna een half miljard euro uitgeven aan waterstofprojecten.
Groene waterstof
Waterstof is een brandbaar gas dat als energiedrager dient en niet zomaar in de natuur voorkomt. Het moet dus door de mens worden geproduceerd. Wanneer dat gebeurt met fossiele brandstoffen, wordt gesproken van ‘grijze waterstof’. Indien de uitstoot van die productie wordt opgevangen, spreekt men van ‘blauwe waterstof’. Ten slotte wordt ‘groene waterstof’ geproduceerd door gebruik te maken van hernieuwbare energiebronnen.
Het goedje wordt vandaag de dag al op grote schaal gebruikt in de Belgische industrie, bijvoorbeeld voor de productie van kunstmeststoffen. Het overgrote merendeel is echter nog ‘grijs’ en stoot dus indirect behoorlijk veel broeikasgassen uit.
Door in te zetten op ‘groene’ waterstof, moeten bepaalde industrieën hun ecologische voetafdruk aanzienlijk verkleinen. Ook voor sommige delen van het vrachtverkeer en de scheepvaart wordt gekeken naar waterstof. Er zijn zelfs autoproducenten die experimenteren met de technologie, hoewel die race volgens sommige experts al lang gewonnen is door elektrische motoren.
(bg)