Het Amerikaanse ministerie van Energie noemt de wedloop naar groene waterstof “de nieuwe race naar de maan”. Namibië lijkt, door een perfecte geografische ligging, alvast een streepje voor te hebben op de concurrentie. De Namibische havenstad Lüderitz, in de 19e eeuw gesticht door de Duitse bezetter, lijkt de ideale exportlocatie naar de rest van de wereld.
Groene waterstof wordt gezien als de brandstof van de toekomst. Hierbij wordt waterstof gesplitst door middel van elektrolyse, waarvoor in dit geval duurzame energie wordt gebruikt, afkomstig van wind- of waterkrachtenergie. Ook kernenergie, wat door verschillende landen als groen wordt gezien, wegens een gebrek aan CO2-uitstoot, valt hierbij onder groene energie.
Waarom Namibië?
“De lijst van landen die de mogelijkheid hebben om grote hoeveelheden duurzame energie te produceren is kort, maar Namibië staat er op”, zegt Noel Tomnay, energieconsultant bij Wood MacKenzie. Maar waarom net Namibië?
Het land heeft een kustlijn van 1600 kilometer langs de Atlantische kust, waar de wind welig tiert. Dit, gecombineerd met 300 dagen zon per jaar, zorgt dat Namibië voor veel energie-experten gezien wordt als dé hub voor groene energie. Aangezien dit nodig is voor het fabriceren van groene waterstof, ligt het Afrikaans land voor de hand. Toch is de weg nog lang.
Het land kan rekenen op 40 miljoen euro overheidssteun van Duitsland, de koloniale heerser in de 19e en 20e eeuw. Dit wordt vooral gebruikt om studies en pilootprojecten te financieren naar groene waterstof.
De locatie bij uitstek is het kuststadje Lüderitz, in 1883 gesticht door de Bremense koopman Adolf Lüderitz. Al snel groeide de handelspost uit tot een dorp met een fel Duits karakter (nu nog steeds hebben straten een Duitse naam). In 1907 explodeerde het stadje echter, nadat vlakbij diamanten werden gevonden. Nu wordt een nieuwe explosie in bevolkingsaantal verwacht, eens de groene waterstofproductie op punt staat.
Eerst moet verder worden geïnvesteerd in groene energiebronnen, zoals windmolens en zonne-energie. Daarnaast worden ook ontziltingscentrales op poten gezet, zodat zeewater kan worden gebruikt om waterstof uit te winnen. Ook worden er elektrolysers gebouwd, die het water moeten splitsen in waterstof- en zuurstofatomen. Ten slotte moet al de geproduceerde waterstof uiteraard ook vervoerd worden.
Transport
Ook daarvoor is Lüderitz de ideale plaats. Het is één van de weinige Namibische steden langs de Atlantische kust, en daarmee langs een van de belangrijkste scheepvaartroutes wereldwijd. De schepen die het Afrikaanse continent moeten rondvaren, kunnen zonder te veel omweg een tussenstop maken in Lüderitz, en waterstof kan dus van daaruit eenvoudig getransporteerd worden over de hele wereld.
Om de export van waterstof te vergemakkelijken moet wel een nieuwe diepwaterhaven gebouwd worden, waarvoor de overheid op zoek is naar centen, via een samenwerking met privébedrijven.
Ondertussen kreeg de overheid al verschillende aanbiedingen van privébedrijven om de waterstofindustrie rond Lüderitz uit te bouwen: zes projectontwikkelaars deden al een voorstel, maar het Namibische Hyphen Hydrogen Energy, een onderaanneming van het Duitse Enertrag, heeft het bod uiteindelijk gewonnen.
Het bedrijf schat de totale kost voor de productiefaciliteiten van groene waterstof op zo’n 9,4 miljard dollar. In ruil kunnen de sites jaarlijks zo’n 300.000 ton groene waterstof creëren uit vijf gigawatt aan duurzame energie. Het bedrijf richt op 2030 voor de definitieve start van de productie.
(evb)