Jonas Vingegaard, de Deense ‘robot’, heeft het pleit gewonnen in de Tour de France van 2023, en dit zo overtuigend dat deze overwinning de belangrijkste verandering zal teweegbrengen in het moderne wielrennen. Wielercommentatoren hebben een hele tijd geloofd dat specialisatie niet meer moest: Dat ronderenners ook klassiekers konden winnen en dat klassieke renners ook konden mountainbiken en veldrijden. Dit zal vanaf 2024 veranderen.

Toppers combineren alles

Wielrennen was, volgens alle commentatoren, nog nooit zo mooi geweest. Dat is vooral te danken aan vier renners die het mooie weer maken door overal aan de start te staan en die maar één ambitie hebben: koers maken. Het gaat om Tadej Pogačar, Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Remco Evenepoel. Die andere twee toppers Primož Roglič en Jonas Vingegaard zijn veel zuiniger-gieriger zou je kunnen zeggen. Zij waren protagonisten van het oude wielrennen die zich op één discipline concentreerden, met name het grote rondewerk, en daarom ook minder geliefd waren.

De andere vier stonden omzeggens overal aan de start met maar één doel: winnen. Géén enkele koers reden zij als voorbereiding voor een ander doel. Een banale rit in de BinckBank Tour, een overgangsetappe in de Ronde van Slovenië of een Ardennenrit in de Tour van België. Onze publiekslievelingen gingen altijd ‘all-in’. Sparen en opbouwen stond niet in hun woordenboek.

Pogi terug naar af

Jonas Vingegaard verpletterde letterlijk de concurrentie en vooral Tadej Pogačar – Pogi voor de fans – die nu al de tweede keer terug naar huis moet met een kater. Er was telkens een goede uitleg – vorig jaar was hij naïef wanneer hij op elke versnelling reageerde en dit jaar had hij te weinig voorbereiding gehad – maar de realiteit blijft dezelfde. Hij was tweede en niet eerste. De nieuwe ‘Merckx’ heeft dit jaar alles gewonnen, maar de belangrijkste koers van het jaar ontglipte hem weer.

De sjeiks in de Emiraten zullen nu zeker van zich laten horen en zullen hem aanmanen om keuzes te maken. Het is allemaal goed en wel om de concurrentie te onthoofden in de Ronde van Vlaanderen maar hij zit daarvoor in de verkeerde. Hij moet dit doen in de Ronde waar de hele wereld naar kijkt en niet die waar enkel de liefhebbers naar kijken.

Geen Ronde Van Vlaanderen

Vergeet dan ook dat hij overal aan de start zal staan in het voorjaar. Zijn Tour dit jaar kwam in gevaar omdat rijden in de Lage Landen nu gewoon gevaarlijk is. Je dokkert op de kasseien of slingert door de vluchtheuvels van de Ardennen aan een razend tempo. De kans dat er iets misloopt is veel groter dan dat je op hoogtestage trekt om je aërobe basis te vergroten, iets waar Jonas Vingegaard consequent aan werkte.

Hetzelfde voor van Aert en van der Poel

Maar hij is niet alleen die met scha en schande moet realiseren dat de mooiste koersen van de wereld combineren onmogelijk is.

Wout van Aert blijft na het voorjaar en de Tour achter met omzeggens niets. Geen Ronde van Vlaanderen en geen Parijs-Roubaix en geen ritzege in de Tour. Hij zit vast in een ploeg- het Nederlandse Jumbo-Visma – die eigenlijk alleen maar de Tour wil winnen. Zij gunnen Wout zeker zijn pleziertjes in het voorjaar maar op voorwaarde dat hij zich dubbel plooit voor de nieuwe kopman in de Tour. Dat hypothekeert het hele voor- en najaar en zal ervoor zorgen dat hij helemaal niet dicht bij het palmares van Tom Boonen zal geraken, hoewel hij intrinsiek beter is.

Mathieu van der Poel heeft gelukkig nog een goed voorjaar achter de rug maar bakte er dan weer niets van in de Tour, behalve als gangmaker voor een sprinter. Je kan je afvragen wat zijn deelnames aan de Giro vorig jaar en de Tour recent hebben gebracht. Hij is zonder twijfel potentieel de allersterkste klassieke renner die er ooit heeft rondgereden maar zijn palmares straalt dit nog niet uit. Hij kan vijf keer Roubaix of Vlaanderen winnen, maar de teller staat op één en twee.

En dan heb je Remco Evenepoel. Hij is voorzichtiger geworden en begint ook te beseffen dat uitjes in andere koersen zijn mogelijkheden hypothekeren in de grote rondes. Hij zal vanaf nu ook twee keer nadenken om te grote risico’s te lopen in andere ééndagskoersen.

Het einde van het moderne wielrennen

Het moderne wielrennen predikte dat je én de beste mountainbiker kon zijn, de allerbeste klassieke renner en dat je ook nog even de Tour kon meepakken. Jonas Vingegaard heeft al die verhalen naar de prullenmand verwezen. Evenepoel en Pogačar kunnen zonder twijfel de Deen verslaan maar dan moet dit hun obsessie worden. Alle andere koersen worden bijzaak. Vooral Pogi, de ‘mooiste’ renner van de laatste vijftig jaar, zal op zijn tanden moeten bijten. De vraag is of hij dit mentaal kan.

Xavier Verellen is auteur en ondernemer ( www.qelviq.com)