De onnodige geste van van Aert: Superkampioenen geven nooit wedstrijden weg

De twee beste renners die we in België gekend hebben de laatste 50 jaren waren duidelijk. Wout van Aert had Gent-Wevelgem niet mogen weggeven. Hij is met voorsprong de sympathiekste renner die we ooit in het wielergekke België hebben gehad, maar is het wel wijs om die prijzen altijd weg te geven?

Wout van Aert was veruit de beste, dat zag je op de Kemmel. Hij kon geschiedenis schrijven door Harelbeke, Wevelgem én de Ronde van Vlaanderen te winnen.” Dat stelde Eddy Merckx, de grootste aller tijden, onomwonden. Tom Boonen bevestigde dit: “Wout gaat er nog spijt van krijgen”

Ik kan me verder niet voorstellen hoe Christophe Laporte zich voelt. Het is toch ook maar een overwinning met een rare nasmaak. 

Geen cadeautjes 

Een superkampioen geeft dan ook geen wedstrijden weg. Walter Godefroot vertelde al: “Een superkampioen is nooit een ploegspeler. Hij moet per definitie zelfzuchtig zijn. Dat is geen fout. Het is gewoon hoe het moet zijn.”

De kannibaal Merckx zegt zelf daarover: “Een koers behoeft een winnaar. Hoe kan je daarin starten zonder te willen winnen?”

Volgens Lance Armstrong moet je af en toe een wedstrijdje afgeven om politieke redenen, maar dit is eerder een uitspraak waar hij niet echt in gelooft. Hij heeft het zelf één keer gedaan in die beruchte sprint met Pantani op de flanken van de Ventoux in de Tour van 2000. Toen had Armstrong toegelaten dat de Italiaan terug mocht komen nadat hij was gelost. Als je echter vandaag aan Armstrong vraagt wat zijn grootste vergissing was in zijn wielercarrière zal hij antwoorden: “Het weggeven van die overwinning aan de Italiaanse piraat.”

Geen cadeautjes bis

Roger De Vlaeminck was ook een geboren winnaar. Toen Merckx hem vroeg; “Wil je voor Faema aan mijn zijde fietsen?”, antwoordde de Eeklonaar hem: “Geen sprake van. Ik wil niet met jou rijden. Ik wil tegen jou rijden!”

Justine Henin, die eveneens voldoet aan de definitie van superkampioene, verklaarde in 2015 dat ze soms te gefocust was en dat ze innerlijk werd opgegeten door la rage de vaincre, de wil om te winnen.   

Rik Van Looy, de keizer uit Herentals, maakte zich enkele jaren geleden al druk in Het Laatste Nieuws dat Wout af en toe wedstrijden weggeeft. “Je schenkt nooit wedstrijden weg, ook niet aan een ploegmaat”, bulderde hij nog op zijn vergevorderde leeftijd. De drang om te winnen verdwijnt alvast niet met de leeftijd. 

De allerbesten staan er op de allergrootste momenten. Zij hebben geen medelijden met hun concurrenten en geven vooral geen koersen weg.

De tijden zijn veranderd, of toch niet?

Dit gezegd zijnde zijn de tijden veranderd. Vandaag kunnen heel wat toprenners goed hun kost verdienen met sporten en moeten zij geen koersen verkopen. In de tijd van Merckx fietsten veel renners rond om brood op tafel te kunnen zetten. Dat resulteerde soms in een kaduke strategie waar wedstrijden werden verkocht. Dat moet vandaag niet meer.

Zelfs Tom Boonen heeft ook te veel koersen weggegeven. Hij was nog zo goed in zijn laatste seizoen in 2017, vooral tijdens de Ronde van Vlaanderen. Winst hier had hem nog onsterfelijker gemaakt. Hij duwde zichzelf in een helpersrol voor Philippe Gilbert en Niki Terpstra terwijl hij heel goede benen had. Hij zegt zelf daarvan dat hij er spijt van heeft. Hij had dit gedaan om steun te krijgen van zijn ploegmaats in zijn laatste Parijs-Roubaix, waar hij juist iets minder was. Hij blijft een superkampioen, maar zijn palmares had nog straffer kunnen zijn als hij meedogenlozer was geweest met zijn omgeving.

De besten aller tijden zijn meedogenloos

Tiger Woods had liever trofeeën dan vrienden. Opvallend is dat hij in de Ryder Cup, het grootste teamevenement waarin de Verenigde Staten Europa bekampen, er nooit in slaagde maar één degelijke prestatie af te leveren. Woods was in de periode 1999 tot 2003 eigenlijk zo goed als onverslaanbaar in individuele evenementen. Hij won 32 tornooien in die periode. De beste tweede behaalde in een gelijkaardige periode acht zeges. Zo goed was hij. Tussen 1999 en 2002 won hij zeven van de elf Majors, de Grand Slams van het golf. Hij deed er cumulatief 90 slagen onder par over, 64 beter dan zijn dichtstbijzijnde belager.

In de Ryder Cup bakte hij er in die periode echter niets van. Hij slaagde er nooit in om een rol van betekenis te spelen. In totaal won hij maar 44 procent van zijn individuele wedstrijden in vier Ryder Cups, een bedroevend aantal, gegeven de statistieken die hij had van allerbeste speler. De Schot Colin Montgomerie boekte in die periode 100 procent winst voor zijn team.

Hij had er niet de mentaliteit voor. Voor de Ryder Cup van 2002 kwam hij in een mediastorm terecht toen hij zich liet ontvallen dat hij liever zou deelnemen aan een normale golfwedstrijd waarin je niet als team speelt. “Ik kan daarvoor één miljoen redenen bedenken”, riep hij uit. Het weekend voor de beruchte competitie begon, waar de beste Europese spelers het opnemen tegen de beste Amerikaanse, won hij nog een wedstrijd in Thomastown in Ierland. De eerste prijs daar: 1 miljoen dollar.

Geen knechten

Ze kunnen ook moeilijk in dienst rijden. Het was wel heel chic van Remco Evenepoel dat hij voor van Aert wilde rijden in het WK in Leuven, maar alles in hemzelf riep dat hij zelf wou winnen en dat is zeer begrijpelijk. Natuurlijk had Merckx gelijk dat Evenepoel en van Aert in één ploeg plaatsen weinig zin had. Remco sloofde zich uit tijdens het WK in Leuven, maar vele observatoren vonden dat hij dat deed op de verkeerde momenten.

Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de hele hetze omsloeg in een relletje rond ploegtactiek. Remco vroeg zich af of het finaal niet beter was geweest om zijn eigen kans te mogen gaan, zeker omdat bleek dat de kopman niet in goeden doen was. Evenepoel heeft zijn kas alvast tijdens de wedstrijd opgevreten, laat daar geen twijfel over bestaan. Hij zal dit nooit meer doen in de nationale ploeg. Prompt won hij dan ook het WK in 2022.

Knechten of wedstrijden weggeven is een slecht idee. We praten hier over topsport en niet over een vriendschappelijke wedstrijd. Het enige dat telt zijn prijzen. Wout had geschiedenis kunnen schrijven en nu blijft iedereen met een zure nasmaak achter.


Xavier Verellen is auteur en ondernemer. Zijn recente boek ‘Topsporters zijn CEO’s’, dat aantoont dat leiderschap het verschil maakt tussen kampioenen en superkampioenen, is te koop in de Standaard Boekhandel of online via https://topsporterszijnceos.businessam.be/

Meer