De ruggengraat van het internet ligt in de vorm van internetkabels op de bodem van de oceanen. Die glasvezelkabels kunnen in de toekomst gebruikt worden om aardbevingen te voorspellen en geologische structuren diep onder het oceaanoppervlak in kaart te brengen.
Wetenschappers van de Universiteit van Californië (UC) hebben een experiment uitgevoerd waarbij 20 kilometer onderzeese glasvezelkabel in het equivalent van 10.000 seismische meetstations werd veranderd. Tijdens de vier dagen van het experiment hebben ze een zeebeving met een kracht 3,5 op de schaal van Richter geregistreerd.
Seismische activiteit meten wereldwijd is een belangrijke taak, maar seismologen halen momenteel bijna al hun gegevens van meetinstrumenten op het land. Op twee derde van het aardoppervlak, de zeeën en de oceanen, zijn er dus nauwelijks aardbevingsdetectoren.
‘Er is een grote nood voor zeebodemseismologie’ zegt Nate Lindsey, doctoraatstudent aan de UC en hoofdauteur van het onderzoek in een persbericht. ‘Alle meetinstrumenten die je in de oceaan kan krijgen, zelfs al is het maar 50 kilometer van de kust verwijderd, zullen zeer nuttig zijn.
Het is zeer duur en omslachtig om precisie-instrumenten voor seismisch onderzoek op de oceaanbodem te plaatsen. Daarom kwamen Lindsey en zijn team op het idee om instrumenten te gebruiken die zich daar al bevonden.
De internetkabels transporteren data over lange afstanden door middel van licht. Dat licht wordt vervormd als de kabel beweegt of trilt. Door dat fenoneem zorgvuldig te monitoren kunnen wetenschappers de bron van seismische activiteit met een buitengewone nauwkeurigheid traceren.
Het uiteindelijke doel van het experiment is om het wereldwijde glasvezelkabelnetwerk te gebruiken om bewegingen onder het aardoppervlak te monitoren in regio’s dat geen dure meetstations heeft. ‘Het bestaande seismische meetnetwerk is eerder fragmentarisch. Als dit lukt kunnen we de blinde vlek wegwerken die we momenteel hebben voor aardbeving te voorspellen op het merendeel van het aardoppervlak’, aldus Jonathan Ajo-Franklin, co-auteur van het onderzoek.
