Waarom het meest gelezen businessartikel ooit niet over business ging

Recent publiceerde het iconische Harvard Business Review dat haar meest gelezen artikel aller tijden ging over de gevoelens van rouw en verdriet tijdens corona. Het is opvallend dat in de permanente stroom van nieuws wat diepgaandere artikels over gevoelens, zoals angst, verdriet en rouw zakelijke lezers aanspreken. Vandaag lijken troost en medelijden een beter tegengif voor de stress die velen ervaren dan de zoveelste beurstip of interview met een succesvolle entrepreneur die zijn schaapjes op het droge heeft.

De niet aflatende mediastroom

De media en sociale media maken het ons vandaag niet altijd gemakkelijk. Elke dag moet er bij velen het gevoel bekruipen dat ze toch niet goed bezig zijn. Een alsmaar grotere stroom van informatie walst over ons heen en het is soms moeilijk om hierin standvastig te blijven. Lezen dat anderen onder ons schatrijk worden door te beleggen in de zoveelste hype zonder enig gevaar of dat anderen zich super in hun nieuwe job voelen en ernaar uitkijken om nieuwe uitdagingen aan te gaan, geeft velen onder ons dikwijls een gevoel van onzekerheid en mislukking.  

Het niet aflatende gevoel van FOMO

De sociale media voegen daar nog een heel persoonlijke dimensie aan toe. Als je Instagram, LinkedIn of Facebook volgt van collega’s, kennissen en vrienden, dan lijkt het soms of het uitstekend gaat met iedereen behalve met jou. De geslaagde familiereünie van die verre vriend, de spannende reis van je buur, de nieuwste, veel zinvollere job van een ex-collega maken het dikwijls allemaal nog wat pijnlijker. ’FOMO’ noemen experten het ook soms: ‘Fear of missing out’, het gevoel dat je bekruipt dat je alles aan het missen bent en dat iedereen rondom jou wel het onderste uit het privéleven of zijn carrière haalt. Anderen slagen erin om zin te geven aan hun leven en hebben hun zaakjes op orde, maar jijzelf hobbelt van de éne crisis op het werk naar een andere in je relaties.

Rouw is een normaal gevoel

Daarom is het niet zo verbazend dat het meest gelezen artikel ooit in de Amerikaanse Harvard Business Review, het meest gelezen managementmagazine in de wereld, niet ging over de zoveelste analyse over competitieve voordelen van de hand van Michael Porter of over het situationeel leiderschap van Kenneth Blanchard, laat staan hoe de blockchainrevolutie ook uw bedrijf zal omverblazen.

Nee, het ging simpelweg om een relatief obscuur interview met ’s werelds meest gerenommeerde expert over rouw, David Kessler. Die sprak troostende woorden voor de zeer hoogopgeleide lezers van het blad. Veelal over de bizarre gevoelens die we allemaal tijdens de hele coronaperiode hebben ervaren. 

Het leven is een permanent afscheid

Rouw is een sentiment dat we vele keren ondergaan in ons leven. Het is ook een van de krachtigste emoties op het brede palet van gevoelens die we als mens ervaren. We rouwen telkens als we afscheid moeten nemen van iets of iemand. Een reis die ten einde komt, een huisdier dat overlijdt of een ontslag dat we moeten verwerken. Ons leven is eigenlijk een permanent afscheid.

De coronablues

Tijdens corona was het een collectief gevoel dat we ons oude zorgenvrije – althans dat voelden we toen zo aan – leventje achter ons moesten laten. Al onze oude gewoonten, gaande van een bezoek aan de lokale gym tot een avondje uit met vrienden naar een concert, moesten we achterlaten om ons in een nieuw canvas te wringen, waar we absoluut niet om gevraagd hadden. Dat was best hard voor velen onder ons, wat zeker te begrijpen is. 

Deze opgedrongen crisis was anderzijds een kans om ons leven een nieuwe draai te geven. Dit rustmoment bood nieuwe kansen om de familie te herontdekken. Of om tijd te maken voor de hobby, waar je altijd van had gedroomd. Alleen bleek dit aanpassingsproces meestal moeilijker dan verwacht, omdat we als mens graag terugvallen in vaste patronen. Die patronen en routines, zelfs onaangename zoals in de file staan, geven ons de houvast die we nodig hebben. Net omdat de wereld ons zo bedreigend lijkt. En de meeste patronen werden de voorbije twee jaar abrupt afgebroken.

Een oproep voor meer empathie

Alain de Botton is een briljant filosoof. Hij doet al jaren een oproep om meer mededogen te tonen voor onszelf en voor onze medemens. Hij suggereert dat we begrip moeten tonen voor die wat verwarrende gevoelens van verdriet, angst en rouw. De krachtigste band creëren we met onze collega’s en vrienden. We trachten ons in te leven in de anderen en trachten meer begrip voor elkaar op te brengen.  

We worden betere medemensen maar ook betere managers en leiders indien we ons bescheidener opstellen en trachten ons in te leven in de gevoelens van anderen, ook al zijn die emoties niet altijd positief. Verder zijn we niet allemaal even succesvol als Elon Musk of Marc Coucke en dat is ook niet zo erg.


De auteur Xavier Verellen is zaakvoerder van QelviQ, een Internet of Things bedrijf in de wijnsector (www.qelviq.com)

Meer