De opvang en opslag van koolstofdioxide is voor veel overheden een belangrijk instrument om de emissies van broeikasgassen te beperken. Toch blijkt de praktijk uit te wijzen dat deze operaties geen klimaatoplossing zijn. Dat is de conclusie van een rapport van wetenschappers aan het Institute for Energy Economics and Financial Analysis (IEEFA), gebaseerd op een analyse van dertien projecten die inmiddels rond de opslag van koolstofdioxide zijn opgestart.

De onderzoekers stelden vast dat de projecten, die samen ongeveer 55 procent van de actuele wereldwijde operationele capaciteit vertegenwoordigen, niet aan de verwachtingen voldoen. “Zeven installaties boekten ondermaatse prestaties, terwijl twee andere initiatieven met een mislukking werden geconfronteerd en één project vroegtijdig werd stilgelegd”, verduidelijkt onderzoeksleider Bruce Robertson.

Winning olie en gas

“Veel internationale instanties en nationale regeringen vertrouwen op de opslag van koolstofdioxide om hun ecologische voetafdruk te kunnen verminderen”, werpt Robertson op. “Maar uit de studie blijkt dat deze pogingen niet zullen werken.”

“De opslag van koolstofdioxide is een technologie die eigenlijk al vijftig jaar bestaat, maar de resultaten zijn op zijn minst gevarieerd”, stipt Robertson nog aan. “De meeste projecten die werden opgezet, hebben het opgevangen gas gebruikt om onder hoge druk de laatste voorraden uit verouderende olievelden te kunnen halen.”

“Die activiteit was de bestemming van ongeveer 73 procent van de koolstofdioxide die de voorbije jaren wereldwijd werd opgevangen. Deze activiteit leidt echter zowel direct als indirect tot een bijkomende uitstoot van koolstofdioxide.”

“De directe impact heeft te maken met de uitstoot die veroorzaakt wordt door het gebruik van energie om de koolstofdioxide diep in de ondergrond te persen”, merkt Robertson op. “De indirecte impact is gelinkt van de uitstoot van de verbranding van de bijkomende voorraden fossiele brandstoffen die door de injectie van het gas in de ondergrond kunnen worden ontgonnen.”

Volgende generaties

“Verder moet worden vastgesteld dat de ondergrondse opslag van koolstofdioxide eeuwenlang zal moeten gecontroleerd om te beletten dat het product in de atmosfeer zou kunnen lekken”, merkt Bruce Robertson op.

“Hierdoor dreigt de aansprakelijkheid en de risico’s te worden overgedragen op volgende generaties, lange tijd nadat de huidige industriële belanghebbenden hun winsten uit de activiteiten hebben gehaald. Tenslotte moet worden gevreesd dat de opslag van koolstofdioxide zal worden gebruikt als een argument om de ontginning van fossiele brandstoffen te verlengen.” 

“Er zijn indicaties dat de opslag van koolstofdioxide een oplossing zou kunnen helpen aanreiken om de ecologische voetafdruk van een aantal sectoren die moeilijk duurzame alternatieven vinden – zoals producenten van cement, meststoffen of staal – te verkleinen”, erkent Robertson.

“In het algemeen moet echter wordt vastgesteld dat de economische, ecologische en technische mogelijkheden van de technologie worden overschat. De opslag van koolstofdioxide kan dan ook moeilijk als een oplossing worden beschouwd om de stijgende emissies van broeikasgassen op te vangen.”

Een woordvoerder van het Britse ministerie voor Economie, Energie en Industriële Strategie stelde in een reactie de stellingen van het rapport te moeten weerleggen. Daarbij werd gewezen naar de initiatieven Sleipner en Snøhvit in Noorwegen. “Hier kan duidelijk over een succesvolle opslag van koolstofdioxide worden gesproken”, merkte de woordvoerder aan.

(as)