Grote bedrijven halen stilaan maar zeker hun toeleveringsketen weg uit China om hem naar andere landen in de regio te verplaatsen. Andere keren huiswaarts, naar Europa of de VS. Voorlopig lijken Vietnam en Mexico de grote winnaars. Het einde van de globalisering zal onvermijdelijk tot een regionalisering leiden, met naar alle waarschijnlijkheid drie belangrijke regio’s: Noord- en Zuid-Amerika, Europa en Azië. Dat wordt vooral voordelig voor Azië en nadelig voor Europa en de Verenigde Staten.
In een geregionaliseerde economie, doet men investeringen binnen een bepaalde regio met de groeimogelijkheden in die regio in het achterhoofd. Eerder dan met de focus op export naar andere regio’s. Dit handhaaft de zwakke groei binnen regio’s waar de groei al zwak is. Daarnaast vergroot het de groei binnen regio’s die al een groot groeipotentieel hebben. De kloof tussen deze verschillende regio’s wordt dus nog eens versterkt. Vooral Azië met zijn gigantische opkomende middenklasse zal hiervan profiteren, terwijl het nadelig zal blijken voor Europa en de Verenigde Staten.
Uit een recent rapport van het Brookings Institution blijkt dat 90 procent van de nieuwe middenklasse in Azië leeft. De Afrikaanse middenklasse kent daarentegen slechts een trage groei. Dat is het gevolg van het feit dat in een aantal grote Afrikaanse landen, zoals Nigeria of de Democratische Republiek Congo, de bevolking sneller aangroeit dan de capaciteit van de nationale economie.
Regionalisering focust op groeipotentieel binnen regio’s
De voorbije decennia zijn de productiekosten in China enkel gestegen. Voeg daar nu de protectionistische maatregelen aan toe die zowel de VS als China nemen en de conclusie ligt voor de hand. Globale toeleveringsketens worden stilaan maar zeker vervangen door regionale alternatieven, waarbij de nabijheid van de eindgebruikers van de te produceren goederen cruciaal wordt bij de keuze van de locatie.
Op onderstaande grafiek is te zien hoe de productiekosten in de eurozone daalden na de crisis van 2008, terwijl ze in China stegen en in de opkomende economieën (excl. China) opnieuw op het niveau van 1998 staan.
3 grote machtsblokken
Er is daarom sprake van de regionalisering van de globale economie, handel en productie. Deze gaan zich nu voornamelijk op regionaal niveau ontwikkelen. Op onderstaande grafiek is te zien hoe dit leidt tot 3 grote, immer groeiende machtsblokken, met name Noord- en Zuid-Amerika (Canada, VS, Mexico en Latijns-Amerika), Europa en Azië.
Verwacht wordt dat de handel tussen deze machtsblokken verder gaat krimpen. Op onderstaande grafieken is te zien hoe de crisis van 2008 – 2009 reeds voor een groeivertraging zorgde.
Wanneer bedrijven gaan regionaliseren, doen ze dat met focus op de eindgebruiker. Regio’s waar het groeipotentieel klein is worden dan vermeden, terwijl regio’s waar het groeipotentieel groot is de voorkeur krijgen. Men concentreert met andere woorden productiecapaciteit in regio’s waar men de goederen en diensten die men produceert makkelijk kan verkopen.
Vroeger produceerde men in Europa, met focus op de uitvoer naar Azië. Regionalisering zorgt er nu voor dat men in Europa produceert met focus op de verkoop binnen Europa.
Regionaal groeipotentieel ligt voornamelijk in Azië
Onderstaande grafieken maken duidelijk dat het groeipotentieel zich voornamelijk in Azië bevindt. Op de grafiek links geeft de purperen stippellijn de groei weer in Azië. Men vergelijkt dan met de groei in Noord- en Zuid-Amerika (volle purperen lijn) en Europa (volle grijze lijn). De grafiek rechts geeft de nationale investeringsratio aan as % van het bbp. Ook hier steken de Aziatische economieën er met kop en schouders bovenuit. De groei en de investeringen die men in Azië maakt zijn duidelijk superieur aan wat Europa en ’the Americas’ presteren.
