In Argentinië moeten de rijken de Covid-crisis betalen

In Argentinië heeft het parlement een wetsvoorstel goedgekeurd dat een eenmalige belasting op het patrimonium van rijken mogelijk maakt. De Argentijnse regering hoopt zo 3 miljard euro op te halen. Die wil ze inzetten in de strijd tegen de algemene verarming van het land als gevolg van de pandemie.

Zo’n 9.000 tot 12.000 Argentijnen, die vorig jaar inkomsten boven de 2 miljoen euro hebben aangegeven, zullen een eenmalige extra taks van 2 tot 3,5 procent moeten betalen.

Dat geld zal dan worden gebruikt om vaccins en ander beschermingsmateriaal tegen Covid-19 aan te kopen. Ook wil men kmo’s en studenten financieel bijspringen. Een deel van het geld zal de verdere exploitatie en ontwikkeling van Argentijnse gasbronnen financieren, een ander deel is om het begrotingsgat dicht te rijden.

De Argentijnse oppositie is over de maatregel niet te spreken. Die zal potentiële investeerders verder afschrikken, denkt men. Argentinië staat al jaren in de top tien van de landen met de hoogste belastingdruk. Ook de ondernemerswereld is niet te spreken over de wet, die de werkgelegenheid verder in gevaar brengt.

Argentinië is al sinds 2018 in recessie. 41 procent van de bevolking leeft er in armoede. Het land is met 37.000 Covid-overlijdens het op Brazilië na hardst getroffen land van Zuid-Amerika.

De prijs van het peronisme

Argentinië betaalde de voorbije 70 jaar een enorme prijs voor het peronisme. Tot op vandaag blijft dat dominant in de Argentijnse maatschappij. Uitleggen wat peronisme betekent, is een ander paar mouwen.

Angela Merkel vroeg in februari nog aan de Argentijnse president Alberto Fernández haar het peronisme uit te leggen. ‘Zijn jullie nu links of rechts? Want ik begrijp het niet’, aldus de Duitse bondskanselier. Weinig Argentijnen die haar van antwoord zouden kunnen dienen.

Juan en Evita Peron (Public Domain)

De Argentijnse filosoof Mario Bunge noemt peronisme ‘een uniek fenomeen, dat allerhande invloeden groepeert: van fascisme en socialisme tot communisme, en van staatsgesponsord corporatisme tot nationaal-syndicalisme. Samengevat kan worden gesteld dat Juan Domingo Peron, een militair die president van Argentinië was van 1946 tot 1955 en van 1973 tot 1974, er als eerste in slaagde een enorme politieke beweging te doen ontstaan die, ondanks de tegenkanting van de elites, vakbonden en arbeiders groepeerde. Het peronisme vulde zo een leegte op die door traditionele partijen was opengelaten.

Een vet, maar onaantastbaar staatsapparaat

Door de jaren heen zou ‘Peronismo’ door gelijkaardige ideologieën worden gekaapt: er is het ‘Menemismo’ en meer recent het ‘Kirchnerismo’, naar de gelijknamige presidenten. Maar de grondslag zou altijd onaangetast blijven. Die vertaalt zich in een vet, maar onaantastbaar staatsapparaat, gecombineerd met de zelfverrijking van corrupte politici, een brutaal protectionisme dat regeringsgezinde ondernemers bevoordeelt, krachtige, door de staat gecontroleerde vakbonden, die het land naar willekeur platleggen en een ultragepolitiseerde rechterlijke macht. Dat alles in een land dat altijd boven zijn stand heeft geleefd en de voorbije 100 jaar tot acht keer toe zijn schulden niet meer kon terugbetalen.

Meer