De kandidatuur van Brett Kavanaugh om opperrechter te worden aan het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft de Amerikaanse samenleving nog dieper verdeeld dan ze al was. 

Kavanaugh is een rechter van conservatieve signatuur, die door president Donald Trump werd voorgedragen om als opperrechter te gaan zetelen en op weg leek naar een vlotte confirmatie in de Senaat. Tot de Democratische Partij in extremis een getuige uit haar hoed toverde, die Kavanaugh ervan beschuldigt haar 36 jaar geleden te hebben aangerand.

Sinds dan is het op alle Amerikaanse tv-zenders non-stop ‘Kavanaugh’ en lijkt een compromis verder af dan ooit. De vrouw in kwestie – Christine Blasey Ford – heeft onder ede verklaard 100% zeker te zijn dat Kavanaugh haar aanrander was, terwijl deze laatste eveneens onder ede heeft verklaard dat hij dat 100% niet is. [Tijdens de laatste hoorzitting beweerde Kavanaugh dan dat de Clintons achter de aantijgingen zitten. Du jamais vu voor iemand die word verondersteld als opperrechter, die voor het leven zal worden benoemd, onpartijdig te zijn.]

De Senaat heeft de FBI nu gevraagd een bijkomend, maar in de tijd fel beperkt onderzoek te voeren, waarna de Senaatscommissie donderdag of vrijdag de benoeming zal goed- of afkeuren. 

De Amerikaanse Burgeroorlog, deel II

In een column in de New York Times schrijft Pulitzerprijs winnaar Thomas L. Friedman dat de VS stilaan op weg zijn naar een burgeroorlog: “Het is nog niet zo ver, maar als we nu geen rechtsomkeert maken, zullen we daar zeker eindigen.”

Friedman is niet de eerste de beste. Hij is de auteur van het in 2005 baanbrekende boek ‘The World is Flat’, waarin hij de eerste gevolgen van de globalisering bespreekt en waarvoor hij in datzelfde jaar werd beloond met de Financial Times and Goldman Sachs Business Book of the Year Award.

Hij was ook jarenlang correspondent voor de New York Times in het Midden-Oosten, maar ziet nu steeds meer gelijkenissen met de burgeroorlogen die hij ginds versloeg en wat vandaag in zijn Amerika aan de gang is:

Iedereen, niet enkel politici, vecht nu aan het digitale front 

“We slagen er niet meer in om het respectvol oneens te zijn met elkaar: de andere is ‘de vijand‘ geworden. We schreeuwen tegen mekaar op tv, we ontvolgen mekaar op Facebook en we bestoken mekaar met verbale handgranaten op Twitter. Iedereen, niet enkel politici, vecht nu aan het digitale front.  

Amerika wordt dus steeds meer een diep verdeeld land, schrijft Friedman:

“Er is de strijd tussen diegenen die vinden dat de ‘American dream’ hen is ontsnapt en diegenen die die droom makkelijk aan hun kinderen kunnen doorgeven. 

Er is de strijd tussen de Amerikanen op het platteland en de ‘geglobaliseerde’ stadsmens, die – en de mensen op het platteland zijn daar zeker van – op hen neerkijkt. 

Er is het gevecht tussen de blanke Amerikaan in de arbeidersklasse die het gevoel heeft dat zijn identiteit verloren raakt in een land met steeds meer minderheden en de Amerikaan die het multiculturalisme omarmt. 

Dan is er de strijd tussen de mannen die vinden dat het feit dat ze man zijn hen nog steeds een bepaalde macht en privileges verleent en de vrouwen die daar nu genoeg van hebben. 

Een generatie politici die van haat haar businessmodel hebben gemaakt

Er zijn zo veel twistpunten. En niet alleen zijn we onderweg de buffers en kussens kwijtgespeeld die we ooit hadden, er is ook een generatie leiders opgestaan – geleid door Donald Trump – die van het tegen elkaar opzetten van deze verschillende bevolkingsgroepen haar businessmodel heeft gemaakt.

In wezen zijn we geëvolueerd van ‘partijdig’ – wat uiteindelijk toch nog toeliet om bepaalde politieke compromissen te sluiten – tot ‘tribalisme’, waar compromissen uitgesloten zijn. Politiek wetenschapper Norman Ornstein en co-auteur, Thomas Mann, omschrijven dat tribalisme in hun boek “It’s Even Worse Than It Looks: How the American Constitutional System Collided With the New Politics of Extremism” als volgt: “In een tribale wereld is het heers of ga dood, compromissen zijn een zonde, vijanden moeten verpletterd worden en de macht moet ten koste van alles worden geconsolideerd.”

Is er beterschap mogelijk?

Is er beterschap mogelijk? Friedmans conclusie: “Enkel wanneer een meerderheid van Amerikanen – centrum-links en centrum-rechts – enkel nog zullen stemmen voor politici die de moed hebben te zeggen dat het genoeg is geweest. Dat moet wel nu gebeuren, en niet wanneer ze met pensioen gaan of op hun sterfbed liggen.”