Ruimtemissies stonden niet bekend om hun gigantische slaagkans. President Nixon bereidde zich dan ook voor op het mogelijk mislukken van de Apollo 11, met misschien wel de beste speech die nooit gegeven werd.
Als de mannen op de maan gestrand waren, en niet in staat geweest waren om op te stijgen – wat een mogelijk scenario leek, totdat Aldrin een viltstift gebruikte om een kapotte stroomonderbreker te herstellen – zou het missiecommandocentrum volgens het protocol de communicatie met de astronauten verbroken hebben.
In dat geval zouden de mannen op de maan achtergelaten geweest zijn om te sterven. Geen gemakkelijk verhaal om te vertellen aan de wereld. Om op het ergste voorbereid te zijn, schreef Nixons speechschrijver, William Safire, een alternatieve toespraak die de president zou voordragen indien Armstrong en Aldrin niet zouden terugkeren.
De speech, getiteld In Event of Moon Disaster, begon als volgt: ‘Het lot heeft bepaald dat de mannen die naar de maan reisden om die in vrede te verkennen, nu op de maan in vrede zullen rusten.’
Verder ging het over Armstrongs en Aldrins hypothetische overlijden, dat ze ‘hun leven gegeven hebben aan het meest nobele doel van de mensheid: de zoektocht naar waarheid en begrip’.
De toespraak zou betekenen dat het gefaalde plan om de mannen terug naar de aarde te brengen niet het einde zou betekenen van NASA’s missie om mensen naar de maan te sturen. ‘Anderen zullen volgen, en zullen ongetwijfeld hun weg naar huis terugvinden. De zoektocht van de mens zal niet belet worden’, zou Nixon gezegd hebben.
Op het blad met de speech dat Nixon kreeg, stond overigens nog de opmerking voor de president dat hij niet mocht vergeten de echtgenotes van Armstrong en Aldrin te bellen voordat hij de toespraak zou voordragen. Na de speech zou een geestelijke een begrafenis op zee uitvoeren, de zielen van de astronauten toevertrouwen aan de oceaan en afsluiten met het Onzevader.
De volledige originele speech
In Event of Moon Disaster
Fate has ordained that the men who went to the moon to explore in peace will stay on the moon to rest in peace.
These brave men, Neil Armstrong and Edwin Aldrin, know that there is no hope for their recovery. But they also know that there is hope for mankind in their sacrifice.
These two men are laying down their lives in mankind’s most noble goal: the search for truth and understanding.
They will be mourned by their families and friends; they will be mourned by their nation; they will be mourned by the people of the world; they will be mourned by a Mother Earth that dared send two of her sons into the unknown.
In their exploration, they stirred the people of the world to feel as one; in their sacrifice, they bind more tightly the brotherhood of man.
In ancient days, men looked at stars and saw their heroes in the constellations. In modern times, we do much the same, but our heroes are epic men of flesh and blood.
Others will follow, and surely find their way home. Man’s search will not be denied. But these men were the first, and they will remain the foremost in our hearts.
For every human being who looks up at the moon in the nights to come will know that there is some corner of another world that is forever mankind.
