In het nieuws: China en de deflatie.

• Het staat nu vast: het Chinese herstel is niet geworden wat het had moeten zijn. Maand na maand zijn de industriële indicatoren teleurstellend, de binnenlandse vraag is zwak en de export lijdt onder de zwakke externe vraag.
  • Op korte termijn is dit goed nieuws voor de inflatie in onze contreien. Maar op de lange termijn, als de situatie aanhoudt, is dit zeer slecht nieuws voor de wereldeconomie, die nog steeds geconfronteerd wordt met het risico van een recessie. 
• Maar dat is niet alles: in tegenstelling tot westerse economieën heeft China te maken met deflatie, wat betekent dat de prijzen dalen. De prijzen van staal, cement en chemicaliën dalen al maanden, meldt The Wall Street Journal.
• Voorlopig zijn de consumentenprijzen stabiel gebleven, met een stijging van slechts 0,2 procent, maar de zwakke vraag heeft al effect op de prijzen van suiker, eieren, kleding en huishoudelijke apparaten, die allemaal een daling hebben gekend afgelopen maand. 
• Donderdag gepubliceerde gegevens toonden aan dat de industriële winsten instorten en dat de gemiddelde prijzen van nieuwe woningen in juni zijn gedaald.

Belangrijkste punt: Het Chinese dilemma.

• Vorige week kondigde het Politbureau een reeks plannen aan om elke worstelende sector van de economie te stimuleren, net zoals in de Verenigde Staten en Europa na de COVID-periode. Voorlopig blijft het echter bij intenties. 
• China aarzelt. Beijing zit al zwaar in de schulden, net als consumenten en bedrijven die twee keer nadenken voordat ze lenen en uitgeven. Denk bijvoorbeeld aan de aanhoudende vastgoedcrisis in China.
• “De grote zorg is of de beleidsinstrumenten waarover ze beschikken voldoende impact zullen hebben om deflatie te voorkomen,” zegt Eswar Prasad in de Amerikaanse krant. Hij is econoom aan Cornell University en voormalig hoofd van de China-afdeling van het Internationaal Monetair Fonds. 
• De parallel met Japan is duidelijk. De jaren ’90 werden gekenmerkt door een ineenstorting van de aandelen- en vastgoedmarkten. Dit leidde ertoe dat huishoudens en bedrijven hun uitgaven verminderden om hun zware schulden af te lossen. Een soepeler beleid van de Japanse autoriteiten en centrale bank heeft hier weinig aan veranderd. De inflatie van 3,2 procent van vorige maand is een uitzondering in de afgelopen 30 jaar.

Van inflatie naar deflatie

De vraag: kan deflatie bij ons terugkeren?

• De inflatie in de eurozone vertraagt, tot 5,3 procent op jaarbasis. Vorig jaar was dat nog het dubbele. Beter nog: het risico op een recessie neemt af. 
• Het probleem is dat sommige signalen – een aanzienlijke daling van het aantal leningen aan huishoudens en bedrijven – niet als voldoende worden beschouwd door de ECB en Christine Lagarde. Zij sluit niet uit dat de rente verder kan stijgen, zelfs als er een pauze wordt ingelast in september. 
• Over het algemeen duurt het tussen de 12 en 18 maanden voordat de effecten van het beleid van centrale banken duidelijk zichtbaar worden in de reële economie. De ECB handelde later dan haar Amerikaanse tegenhanger. Daarom moet het volledige effect van haar beleid nog worden waargenomen. Het risico is om te veel af te remmen, terwijl de tekenen van economische vertraging en dalende inflatie al aanwezig zijn. 
• Een nog groter risico is dat we aan de andere kant terechtkomen, in een recessie met deflatie, of in het beste geval, stagflatie. Dat scenario kan niet worden uitgesloten, na 2024, wanneer de inflatoire koorts voorbij zal zijn. (as)