Naar aanleiding van de recordprijs die er voor de legendarische Penfolds Grange 1951 werd betaald, kreeg ik onlangs de vraag wat de zogenaamde ‘re-corking clinics’ van diezelfde Penfolds zijn. Een heel interessant fenomeen.

Deze zogeheten herkurkingsklinieken- of rituelen worden exclusief georganiseerd door en voor absolute (dure) topdomeinen- en crus. Het startidee: na pakweg 20 à 30 jaar kan de beste natuurkurken stop souplesse en samenhang verliezen, zelfs bij in perfecte condities bewaarde flessen. En loopt de wijn dus risico op oxidatie en verval.

Maar aangezien het op papier om wijnen gaat die nog decennia verder kunnen rijpen, beslist de domeineigenaar om op geregelde tijdstippen een ‘showcase’ op te zetten en naar belangrijke afzetmarkten te reizen om daar partijen uit een uitzonderlijke jaargang ‘live’ te herkurken. Dat gebeurt uiteraard niet bij slobberwijntjes of zelfs niet bij wijnen met een prijskaartje van enkele tientallen euro’s, maar uitsluitend bij de ‘zware jongens’.

Waar jij specifiek naar refereert, was de tour die Penfolds in 2016 maakte in New York, Miami, Los Angeles en zelfs in het Canadese Vancouver. Het was toen de 25ste verjaardag van hun ‘re-corking clinics’, want de allereerste keer dat ze deze expeditie opzetten was in 1991.

Zelf heb ik een gelijkaardig ritueel bij Palais Du Vin in Brussel meegemaakt met Château Lafite-Rothschild van het legendarische oogstjaar 1959. De ‘Baron’ was in levenden lijve afgezakt met zijn equipe onder leiding van de maître de chais, en er stonden honderden flessen 1959 ’ter toetsing’ te wachten op hun verdict. Op 20 meter, achter een beschermde perimeter (!) bodyguards incluis, geobserveerd door de zenuwachtige eigenaars van deze dure flessen.

Iedere fles Lafite 1959 werd maniëristisch ontkurkt, geproefd en goed- of afgekeurd. De nog intacte flessen kregen een extra injectie van reservewijn 1959 uit het château, meegebracht door het team, werden gestabiliseerd, en vooral ook via een extra label gecertificeerd dat ze in ‘jaar X door de Mâitre de Chais’ waren herkurkt.

Een label dat niet alleen subjectief hun waarde en authenticiteit vergrootte, maar ook hun objectieve leefcyclus verlengde. Helaas werd ook één op de drie flessen afgekeurd, tot ontzetting van de consumenten die een serieuze belegging zagen verdampen. Vermoedelijk zijn nadien in veel families de allerbeste en allerduurste coq au vin ooit bereid …