Het moeilijkste dossier dat Vivaldi nog rest, politiek gezien, raakt maar niet van tafel. Dat bevestigen regeringsbronnen. De federale regering houdt nog even de beslissing in beraad om het krantencontract toe te kennen. Het dossier zit vast bij de groenen. De afgelopen 48 uur maakte de Bpost-top duidelijk dat een sociaal bloedbad dreigt: men schermt met meer dan 4000 jobs, cijfers die telkens lijken te stijgen, de afgelopen dagen. En er zijn de Franstalige uitgevers, die steen en been klagen over winnaar PPP, die in Brussel geen goede krantenbedeling doet, vinden ze. Maar ten gronde is men vanuit de papieren media ook bang, dat finaal elke steun zou wegvallen vanuit de overheid. Want de paradoxale situatie, waarbij de federale regering nu twee spelers in de privésector gaat subsidiëren, om Bpost te beconcurreren, lijkt politiek onhoudbaar. Binnen de regering drong Open Vld er andermaal op aan om gewoon de subsidie helemaal te schrappen. Maar dat ligt dan weer moeilijk voor de groenen, minister van Overheidsbedrijven Petra De Sutter (Groen) had het vanmorgen nog over dat “de krantenbedeling belangrijk is voor onze democratie”. Zelfs dus als het niet meer via Bpost gebeurt. Die houden vast aan het principe dat kranten moeten gesubsidieerd worden.

In het nieuws: Alle spotlights op het krantencontract.

De details: Bij de liberalen wilde men het momentum grijpen om gewoon heel de santenboetiek te schrappen, en geen concessie toe te kennen. Maar dat is niet bespreekbaar voor de groenen.

• “Voor ons zijn de werkcondities belangrijk, de kwaliteit van de jobs. En we moeten absoluut garanderen dat kranten en tijdschriften bij de mensen kunnen blijven komen”. Voor de start van een beladen kern van Vivaldi, net op de middag, kwam vicepremier Georges Gilkinet namens Ecolo nog even een schot voor de boeg geven. 
• Dat de groenen de hakken in het zand zetten, kan moeilijk verbazen. Ook maandag, op een eerdere kern over het infame krantencontract, waren zij degenen die het hardst elke beslissing tegenhielden, en het dossier even terug naar een “technische werkgroep” stuurden.
• Maar zo blijft Vivaldi de pijn rekken, over een aartsmoeilijk dossier, dat ook ideologisch de regering flink verdeelt. Want in liberale kringen werd er fijntjes gewezen op ‘artikel 56’ van de regels rond een Europese aanbesteding: “Een aanbesteding houdt geen verplichting in tot gunning”. 
• Met andere woorden: gewoon die krantenconcessie schrappen, nu ze toch niet meer naar Bpost gaat. Dat zou budgettair ook meteen een forse meevaller zijn, want de regering zou zo maar liefst 125 miljoen euro per jaar vrijmaken vanaf 2024 op een toch al noodlijdende federale begroting. Dat punt stipte staatssecretaris van Begroting Alexia Bertrand (Open Vld) op de kern ook aan.
• “Maar het is moeilijk om Alexander mee te krijgen”, zo stelden ook liberale bronnen: de premier moet immers de kerk in het midden houden. En zeker voor de linkerflank ligt het moeilijk om zomaar heel de subsidie voor papieren kranten op te geven: het “beschermen van de democratie” was jarenlang het ultieme argument om zoveel geld aan Bpost toe te stoppen. Dat eensklaps opgeven, zou hen meteen wel zonder heel veel kleren zetten. 
• Tegelijk was het voor een pak regeringspartners, niet enkel de liberalen, maar zelfs bij de Vlaamse groenen en socialisten, geen optie meer om nu nog te gaan ingrijpen in het proces, om het alsnog naar Bpost te laten kantelen. “Dat kunnen we niet maken”.
• Het zet de regering onder stevige druk. Want zowat iedereen komt tot de conclusie dat het systeem op zich dan gewoon niet meer houdbaar is, en men beter komaf maakt met heel de subsidie. “Alleen durft men bij Groen en Ecolo blijkbaar de kaarten niet op tafel leggen”, zo is te horen bij een insider van de gesprekken.
• Na een discussie die om 12 uur begon kon de regering niet anders dan uitstellen. Maar de druk blijft op het dossier.

Ten gronde: Het bod van PPP is zoveel beter dan dat van Bpost. En zelfs Proximy wint op ‘kwaliteit’ van het overheidsbedrijf.

• Uit het evaluatierapport dat de FOD Economie maakte, van de offertes voor de krantenconcessie en de magazineconsessie, blijkt zwart op wit dat Bpost eigenlijk geen enkele objectieve kans maakt. In het rapport, dat deze redactie kon inzien, komen de twee privé-spelers er duidelijk veel beter uit. 
• Voor het krantencontract, het zogenaamde ‘lot 1’, zijn er drie criteria, elk met een percentage.
  • Voor 60 ‘punten’ telt de prijs mee. Daar biedt PPP maar 17,97 cent per gebuste krant, tegenover 32,04 cent bij Bpost en 30,06 cent voor Proximy. Dat levert PPP de volle 60 procent op, en Bpost maar 33,65 punten en Proximy 35,87 punten.
  • Daarnaast is er voor 25 punten kwaliteit. Daar haalt Bpost “een zeer hoog niveau met exceptionele kwaliteit”, en dus 22,5 van de 25 punten. PPP scoort minder, maar wel “hoog niveau van kwaliteit” en dus 20 op 25. Proximy heeft hier zelfs nog een hogere score van 25 op 25.
  • Tenslotte is er het uur van aflevering voor 15 punten. Hier haalt Bpost opnieuw 15 op 15, maar de twee nieuwkomers halen wel 12 op 15
  • Dat maakt dat in totaal PPP met vlag en wimpel won: 92 op 100 versus maar 71,15 op 100 voor Bpost.
• Voor de magazines, ‘lot 2’, is er een soortgelijke nederlaag voor Bpost. Daar bood PPP niet mee op het lot, maar haalt Proximy het binnen.
  • De kost, voor 60 punten, ligt bij Bpost op 30 procent hoger dan het basistarief. Dat is net evenveel als voor Proximy. 
  • Opvallend is dat net op kwaliteit, wat voor 40 punten telt, ook hier Bpost verliest, ondanks de verdediging die men vanuit politieke hoek en ook zelfs de uitgevers ophangt over de “kwaliteit” van Bpost en haar goedbetaalde postbodes. Want daar wint Proximy met 40 punten op 40 tegenover 36 punten op 40 voor Bpost.
• “Het is gewoon onmogelijk om die conclusie naast ons neer te leggen”, bevestigen zowat alle ministers die betrokken zijn in het dossier, en zelfs partijvoorzitters. Op basis hiervan alsnog de krantenconcessie toekennen aan het overheidsbedrijf zou bovendien een complete inbreuk op de Europese regels over een overheidsaanbesteding zijn. 
• Bpost zelf reageert officieel ondertussen, en is boos over de gang van zaken. “De herhaalde lekken naar de pers, die nu ook details bevatten over de offertes en prijzen van de verschillende kandidaten, waaronder Bpost, zijn betreurenswaardig.” Meteen dreigen ze ook impliciet: “Welke impact zullen de herhaalde lekken naar de pers zullen hebben op het verloop van de aanbesteding?” 
• En er komt ook een sneer naar de overheid. Want nadat ze in september hun offerte indienden, “hebben wij als kandidaat voor het contract geen enkele officiële reactie, noch vraag, noch informatie ontvangen van de Belgische overheid over de offerte.”
• Maar dat Bpost verveeld zit met het lek, is niet onlogisch. Want het nog altijd onopgeloste verleden speelt uiteraard ook mee, in dit dossier.
• Ook bij PPP wil men overigens wel eens hun kant van het verhaal laten horen: het bedrijf belooft morgen een persconferentie te geven.

Een smoking gun, plots? De huidige offerte bevestigt meteen wel de harde stelling dat er altijd veel te veel betaald is aan Bpost.

• Hoeveel kost het nu in feite om dat krantencontract uit te voeren? En hoeveel (super)winst boekte Bpost daar dan op in het verleden, om zo de rest van het bedrijf te stutten? Voor de zomer reikte de voormalige CEO Dirk Tirez al elementen aan, door een stevige berekening op tafel te leggen in z’n nota aan de Europese Commissie: de kost zou maar 75 miljoen euro zijn, terwijl de uitgevers 105 miljoen betalen, en de overheid dus tot 125 miljoen euro per jaar zou willen gaan.
• Die discussie was meteen ook het onderwerp van de ondertussen beruchte ‘externe audit’ die Vivaldi in februari besliste te laten uitvoeren op de kost van het krantencontract. Maandenlang lukte het niet door Pierre-Yves Dermagne (PS) om het juiste auditkantoor te vinden, dat de opdracht wilde doen.
• En toen finaal een kantoortje gevonden werd in Brussel, kwam de conclusie, wel heel teleurstellend: “Er is meer onderzoek nodig”. 
• Binnen Bpost ontkracht men ten stelligste dat cijfer van Tirez, die 75 miljoen. “Totaal onrealistisch”, zo zegt een hoge bron daar, “het is veel meer”. Daar wijst men erop dat Tirez wel meer onwaarheden de wereld instuurde, volgens hen.
  • Daarbij schermt Bpost met de cijfers: in 2021 werden er in totaal 397,3 miljoen stuks bedeeld: 183,9 miljoen kranten en 213,4 miljoen tijdschriften. “Dan kom je met 75 miljoen kosten zogezegd aan 18,8 eurocent per stuk”.
  • “Maar gezien de minimumvergoeding die onlangs is vastgesteld voor pakketbezorgers, een activiteit die vergelijkbaar is met het bezorgen van post, namelijk aan 32,77 euro uur, zou dit betekenen dat de postbode 174 poststukken per uur moet bezorgen om binnen de 75 miljoen euro te blijven”.
  • “Dus dat betekent dat een poststuk in minder dan 20 seconden moet worden bezorgd, inclusief alle bewegingen die nodig zijn om van de ene brievenbus naar de andere te gaan. Inclusief de gebieden met een lage dichtheid? Onmogelijk dus.”
  • “En dan houden we nog geen rekening met het sorteren van de producten, het vervoeren van de producten van waar de uitgever ze aflevert naar waar ze moeten worden uitgedeeld, het gebouw, sorteermachines en vrachtwagens etc. zaken die niet zijn inbegrepen in het minimumloon, waardoor er nog minder ’tijd’ overblijft voor de distributie om binnen de kosten te blijven.”
• Maar tegenover die visie van Bpost staan dan weer de berekeningen van Michael Freilich (N-VA), het kritische Kamerlid dat heel het dossier bovenspitte. Hij wijst erop dat bij de vorige concessie Bpost liefst 61 cent per krant kreeg van de staat én nog eens 25 cent van de uitgevers. Dat zijn niet de berekeningen van het Kamerlid, maar de officiële cijfers van het BIPT, de waakhond voor de markt én van de FOD Economie. 
• “Waar ze dus de vorige jaren 61 cent kregen voor de bedeling, kunnen ze dan nu plots doen voor de helft van de prijs, aan 32 cent? En PPP kan het zelfs doen voor 18 cent?”, zo stelt hij de vraag.
• “Hoe is dit kunnen gebeuren? In welke mate speelde de politieke inmenging in het bedrijf, was er sprake van doorgestoken kaart door de aanbesteding op maat van bpost te schrijven, waarom is de voorkennis van bpost over de terugtrekking van een andere kandidaat nooit gemeld? Veel vragen waar enkel een Parlementaire onderzoekscommissie antwoorden op kan bieden”, zo zegt Freilich.
• Blijft het feit dat onderzocht zal moeten worden hoeveel de Belgische staat te veel betaalde voor de afgelopen krantenconcessie: dat geld moet de overheid immers terugvorderen van Bpost, wat het ook van plan is. Maar de prijsofferte die het bedrijf deze keer zelf indiende, wijst alvast op een erg groot verschil met de vorige contracten.

On the road again: Alexander De Croo vertrekt meteen weer op reis. 

• Het viel al op: afgelopen weekend deed de premier al een straffe rondreis in het Midden-Oosten, waarbij hij op 48 uur zowel Jeruzalem, als Ramallah, als Caïro en Gaza aandeed. Het leek de perfecte illustratie van een eerste minister midden op het wereldtoneel, een beeld dat ook in zijn nieuwste boek ‘Waarom het beste nog moet komen’ veelvuldig terugkomt. 
• Op de boekvoorstelling sprak de Nederlandse premier Mark Rutte ook over “een topjob voor Alexander bij de VN”, een slip of the tongue. Maar De Croo blijft verder aan hoog tempo reizen: vanmiddag wacht in Rotterdam een Benelux-top, maar vooral is er de COP28, de grote klimaattop die dit jaar doorgaat in Dubai. Die top start morgen, dit weekend is De Croo er om mee te onderhandelen over een update aan dat klimaatakkoord.
• Als de groenen in zijn regering, met minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen) en minister van Klimaat Zakia Khattabi (Ecolo) op voorhand “veel ambities” verkondigden, dan goot De Croo daar gisteren wel even koud water over.
• Op een rondetafelgesprek met de grootste Belgische industriële bedrijven, en dus de grootste uitstoters, gisteren in de Zestien, was de premier duidelijk: “De de-industrialisatie van Europa zal niet helpen om de klimaatdoelstellingen te halen”, stelde hij ferm, waarmee hij de theorie van degrowth radicaal aan de kant schoof: “Het is goed voor de wereld dat de industrie in Europa blijft.” 
• De Europese doelstellingen gaan dus ook niet verder omhoog: “Ze zijn de juiste.” Tegelijk wil De Croo meer overheidssteun vanuit Europa voor de industrie, om die Europese Green Deal ook effectief te organiseren. De eerste minister hamert al langer op zo’n ‘Industrial Deal’, zoals de VS ook hun ‘Inflation Reduction Act’ heeft. “De VS is het continent van de wortels. Wij in Europa zijn het continent van de stokken. We hebben wat meer wortels nodig in Europa.”

De essentie: In Dubai draait het straks om geld. 

• Die boodschap van de premier, om de lat vanuit Europa niet hoger te gaan leggen, is meteen ook geen leuk nieuws voor Peter Wittoeck, de Belgische klimaatonderhandelaar. “Een laatste kans om landen aan te sporen om een ambitieuzer klimaatbeleid te voeren”, noemde die net de klimaattop in het Nieuwsblad. “We moeten nu snel en vergaand actie ondernemen om de klimaatverandering en haar gevolgen te beperken tot een min of meer veilig niveau.” 
• Wittoeck probeerde de afgelopen dagen de kritiek te counteren van onder meer Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA) dat het “één grote poppenkast is”. Demir gaat niet, ook al omdat de conferentie in een oliestaat georganiseerd wordt én er maar liefst 70.000 deelnemers verwacht worden. België gaat met 150 deelnemers.
• Teken aan de wand is wel dat de Amerikaanse president Joe Biden niet komt, wegens “een te drukke agenda”. En ook de Chinese leiders komen traditioneel niet met de grootste namen.
• De BBC bracht ondertussen ook uit dat de Verenigde Arabische Emiraten oliedeals willen onderhandelen, in de marge van de top. De voorzitter van de top is sultan Ahmed Al-Jaber, ook de CEO van Abu Dhabi National Oil Company, het nationale oliebedrijf van de Emirati. Hij moet dus een deal zien te maken, maar er heerst scepticisme over de dubbele pet van de man.
• De top zal finaal toch over geld gaan. Want voor het eerst zijn er concrete bedragen genoemd voor wat nodig is om de opwarming van de aarde te beperken tot 1,5 graad Celsius. 
• Die discussie vervangt voor een groot deel eigenlijk het decennia-oude gesteggel over geld voor ontwikkelingssamenwerking, tussen Europa en de VS en de derde wereld. Waar het vroeger over het betalen van het arme zuiden ging, onder meer als compensatie voor de kolonisatie en om ontwikkeling te financieren, gaat het vandaag over betalen voor de klimaatopwarming.
• Die redenering wordt door klimaatactivisten op links ook fors ondersteund, en krijgt een podium onder meer in De Standaard. De redenering is daar dat Europa niet alleen verantwoordelijk is voor z’n huidige CO2-uitstoot, maar ook voor de “koloniale uitstoot”, en onder meer de ontbossing ten voordele van plantages, ten tijde van de kolonisatie. 
• Activisten van Carbon Brief maakten de berekening, en zo komt Nederland plots met de allergrootste historische voetafdruk te staan, en het Verenigd Koninkrijk komt op twee. België staat zelfs op plaats zes, door de geschiedenis in Congo. 
• Vraag is uiteraard, als we het dan correct willen spelen, of het niet de huidige erfgenamen van Leopold II zijn, die de “historische koloniale CO2-voetafdruk van Congo” moeten compenseren: de kolonie was initieel gewoon een persoonlijk bezit van Leopold II von Saksen Coburg, en niet van België. Of nog beter: er is de vraag of Spanje, Oostenrijk, Nederland, Frankrijk en zelfs een paar jaar Duitsland (allen ooit bezetter/beheerder/eigenaar van het Belgische huidige territorium) dan niet de ‘historische Belgische CO2-uitstoot’ moeten gaan overnemen? Om maar te zeggen: wie die doos van Pandora opent, rijdt zich snel vast.
• Alleen, het gaat in Dubai niet om historische discussies, wel om miljarden. Alles draait om de implementatie van een mondiaal fonds voor verlies en schade en om de financiering voor de energietransitie. En daarbij gaat het om duizelingwekkende bedragen: 34.000 miljard dollar kwam ter sprake op de recente G20-besprekingen in India. Daarbij ook 5.900 miljard dollar die ontwikkelingslanden nodig hebben tot 2030.
• Dit moet bovenop de 100 miljard dollar per jaar komen die rijke landen al in 2009 hebben toegezegd. Maar in tussentijd is wantrouwen gegroeid tussen Noord en Zuid, onder meer omdat westerse landen investeringen in kolencentrales weer opvoeren vanwege de energiecrisis door de Oekraïne-oorlog.
• Daarbij gaat het niet alleen om rechtstreekse betalingen. De leencapaciteit van ontwikkelingsbanken moet worden verdrievoudigd zodat arme landen de middelen krijgen om zich aan te passen aan klimaatverandering.
• De onderhandelingen vinden bovendien plaats tegen een onrustige politieke achtergrond in het Midden-Oosten en een dreigende recessie in Europa. Verkiezingen volgend jaar in de VS, Rusland, de EU en India zullen de besluitvorming nog bemoeilijken.

Om te volgen: Moet de nieuwe fusiegemeente van Beveren, Kruibeke en Zwijndrecht nu bij Antwerpen of Oost-Vlaanderen komen?

• Niets ligt zo gevoelig in de dorpsstraat als fusieverhalen tussen gemeenten: op sommige plekken zijn de trauma’s over de verplichte fusies van gemeenten in 1977 nog altijd niet verwerkt. 
• Maar tegenwoordig is het een brute realiteit: de huidige schaal van tal van gemeenten is te klein, om alle taken verder te blijven doen. Van meer dan 300 moeten er in Vlaanderen zo’n 100 overblijven, was de redenering van de Vlaamse regering altijd. Niet verplicht, maar met forse wortels en stokken achter de deur. 
• In het Vlaams Parlement toonde de opvolger van Bart Somers (Open Vld), die keihard gas gaf op fusies, Gwendolyn Rutten (Open Vld), zich al veel minder overtuigd. Ze stelde dat ze “het wel aanmoedigt, maar het liever van onder naar boven tot stand laat komen”. Met andere woorden: deze legislatuur komt er niet veel extra druk meer. 
• Tegelijk dreigt één van de meest opvallende huidige fusieverhalen nog een ferme staart te krijgen. Want nog maar net beslisten de gemeenteraden van Beveren, Kruibeke én Zwijndrecht om te fuseren, of er is een nieuwe rel in de maak. 
• De provincie Antwerpen wil heel graag die nieuwe fusiegemeente inlijven, zo zeggen gouverneur Cathy Berx (cd&v) en deputé Luc Lemmens (N-VA) in Gazet van Antwerpen. Dat is niet helemaal onlogisch: Zwijndrecht ligt nu nog in de provincie Antwerpen. En vooral: op het grondgebied van Beveren ligt een groot deel van de Antwerpse haven, en “het zou goed zijn om daar één administratief geheel van te maken, voor sommige taken van de provincie zoals veiligheid”, is de redenering vanuit Antwerpen.
• Maar dat deed in Beveren alle lichten op rood gaan. Daar ging burgemeester Marc Van de Vijver (cd&v) meteen op z’n achterste poten staan: “Ofwel ken ik mijn geschiedenis niet, ofwel die mensen van provincie Antwerpen niet”, zo sneerde hij op Radio 1. “Dit zijn oude demonen die weer opduiken, wij kennen de expansiedrang van de Antwerpenaars en hun haven. Maar de haven van Beveren/Zwijndrecht ligt nu voor twee derde op Oost-Vlaams grondgebied. Dit is de wil van de drie gemeenteraden, en die moet men respecteren.”
• In het naburige Zwijndrecht ziet men ondertussen een mooie kans. Want daar raakte de fusie er in de gemeenteraad door na een opvallende wisselmeerderheid, tegen de burgemeester André Van de Vyver (Groen) in. Die dreigt bij de fusie z’n sjerp kwijt te zijn en verzet hemel en aarde, inclusief het inschakelen van zijn eigen gemeentepersoneel, om toch maar de fusie nog te saboteren. De voorzet uit de provincie Antwerpen neemt hij gretig aan: “Het groot aandeel chemische industrie op ons grondgebied is beter bij die provincie”, zo stelde hij. Maar hij geeft ook grif toe: “Wij willen vooral alsnog de fusie tegenhouden”. 
• Ook de provincie Oost-Vlaanderen moet straks advies uitbrengen. Het zou al heel vreemd lopen, als ook die niet pleiten voor de aanhechting van de integrale nieuwe fusiegemeente bij hun territorium: inclusief het oude deel van Zwijndrecht dus. Dan komt het dossier op het bord van minister Rutten, en finaal zelfs het Vlaams Parlement. Of hoe het oude hertogdom Brabant (nu Antwerpen) opnieuw tegenover het graafschap Vlaanderen (nu Oost-Vlaanderen) zal komen te staan, en de Parlementsleden die knoop dan misschien moeten doorhakken. 

En opnieuw en opnieuw en opnieuw: Ineos worstelt met een vergunning voor haar miljardenproject in de Antwerpse haven.

• Het is een project waar Vlaamse politici van alle meerderheidspartijen zich krom voor lijken te buigen, maar het lukt maar niet: een nieuwe ethaankraker in de Antwerpse haven voor het Britse Ineos. 
• Deze zomer vernietigde de Raad voor Vergunningsbetwisting die vergunning, door onduidelijkheid over stikstof. Dat was meteen één van de grote redenen waarom alle lichten op rood gingen binnen de Vlaamse meerderheid, en finaal N-VA en Open Vld ook cd&v dwongen om een akkoord over stikstof te sluiten. Dat lukte in oktober.
• Maar nu is er opnieuw minstens een oranje licht voor Ineos: het Vlaams Agentschap voor Natuur en Bos (ABN) is in een advies kritisch over de manier waarop Ineos in haar vergunning staaft dat de stikstofimpact op de natuur ‘niet betekenisvol’ zal zijn. Op die manier een vergunning geven, is dan gevaarlijk: het geeft toekomstige klagers veel meer juridische munitie.
• Het document waarin Ineos dat probeerde aan te tonen, de zogenaamde ‘passende beoordeling’ telt nochtans 800 pagina’s. Maar de ANB kan geen ‘positief advies’ geven’, ze willen “aanvullingen op basis van hun opmerkingen”. Het toont andermaal aan dat de Vlaamse administraties net als het federale niveau een heel stevig overheidsapparaat zijn geworden, met strikt gevoel voor regels, en bijzonder veel maatschappelijk impact.
• De technische uitwerking van een nieuw stikstofdecreet kan soelaas bieden: dan komt er alvast meer duidelijkheid over wat dan precies de stikstofregels zijn, en vooral wat de methodiek wordt om bepaalde impact op de natuur te gaan meten. Maar al in december moet Demir ondertussen wel haar ‘ja’ of ‘nee’ over de nieuwe aanvraag van Ineos geven. De Vlaamse regering moet het advies niet volgen, maar dan ook dat wel motiveren.  

Ook om te volgen: Tienduizenden zelfstandigen moeten verplicht langs bij de notaris, over hun vennootschap. Dat loopt niet vlot.

• Meer dan 572.000 vennootschappen in totaal, volgens de vereniging van de notarissen, moeten tegen eind dit jaar hun statuten aanpassen. Dat komt door het nieuwe Wetboek van Vennootschappen en Verenigingen (WVV) dat de vorige minister van Justitie Koen Geens (cd&v) er in 2019 door kreeg.
• Op zich was dat een noodzakelijke vereenvoudiging van het systeem: Geens snoeide in de talrijke vormen van vennootschappen en organisatievormen en hield er slechts vijf over. Maar het praktisch gevolg is wel dat veel bestaande vennootschappen nu hun statuten moeten gaan omzetten. En dat deed men niet automatisch: vele bestuurders moeten langs bij een notaris. 
• Dat leidde al tot bijzonder veel frustraties bij veel kleine zelfstandigen: want de kost is toch zo’n 2.000 euro, en dat is geld dat puur aan een administratieve handeling wordt weggegooid, in plaats van het te kunnen uitkeren of opnieuw te investeren. Niet meteen een economisch briljante zet dus, van het federale niveau. 
• De vennootschappen zelf lijken allerminst onder de indruk. Want ondanks het feit dat de gevolgen stevig zijn, (bestuurders worden persoonlijk en hoofdelijk aansprakelijk gesteld als ze niet in orde zijn) is nog maar 46 procent van alle vennootschappen in orde, zo melden de notarissen in De Tijd. Zij hebben het over “uitzonderlijke drukte” in hun kantoren. 
• De politiek slaagde er nooit in om de praktijk van notarissen, die in België erg veel kosten in vergelijking met andere landen, vrijer te maken in een open markt en zo de prijzen te laten zakken. In het verleden had onder meer Vooruit forse plannen in die richting.