Er is geen enkele beleidsregel die zo goed illustreert hoe ver ons fiscaal kader achterloopt als de fiscale behandeling van Sinterklaas. Elk jaar opnieuw duikt de goedheilig man op de werkvloer op – niet omdat werknemers er naar uitkijken, maar omdat de fiscus het zo wil. De regeling die bepaalt wanneer werkgevers fiscaal vriendelijk waardering mogen tonen, dateert uit 1969. Geen enkele feestdag wordt zo royaal begunstigd als Sinterklaas. Het is zelfs het enige moment waarop bedrijven de kinderen van hun medewerkers volledig belastingvrij kunnen verwennen. Dat maakt van een traditie uit de vorige eeuw in 2025 een fiscaal gedicteerd hr-ritueel.

Toen de huidige regeling meer dan 50 jaar geleden werd ingevoerd, werkten we in relatief homogene teams. Feestdagen waren breed gedeeld, Sinterklaas was vanzelfsprekend, en bedrijfswaardering volgde daarop. Vandaag is de realiteit anders: internationaler, diverser en cultureel minder uniform. Voor de ene collega roept 6 december warme herinneringen op, voor een groeiende groep is het een nietszeggende datum.

Toch houdt de Sint stand. Niet dankzij doordacht HR-beleid, maar door een fiscale structuur die één specifieke feestdag bevoordeelt. Vier op de vijf werkgevers voorzien vandaag een Sintgeschenk, ook wanneer het amper aansluit bij de leefwereld van hun werknemers. Dat lijkt onschuldig, maar het toont hoe een regel uit 1969 een traditie kunstmatig overeind houdt.

Hij komt, hij komt, omdat de fiscus het wil

Waardering is allang geen folklore meer: het is een strategisch instrument in een krappe arbeidsmarkt. Betrokkenheid en retentie vragen flexibiliteit. Waarderen wanneer het betekenis heeft – niet wanneer de fiscale kalender dat voorschrijft.

En precies daar wringt de schoen. Artikel 19, §2, 14° van het Koninklijk Besluit van 28 november 1969 (!) bepaalt dat enkel Sinterklaas, Kerstmis en Nieuwjaar fiscaal erkende momenten zijn voor personeelsgeschenken. Werkgevers mogen daarbij tot 40 euro per werknemer én 40 euro per kind ten laste belastingvrij schenken – maar alleen op die drie feestdagen. Een identiek gebaar op een moment dat wél aansluit bij de realiteit van teams wordt eenvoudigweg niet fiscaal ondersteund.

Het is bovendien niet aan de overheid om te bepalen op welk moment bedrijven hun mensen moeten laten voelen dat ze ertoe doen. Een fiscaal bevoordeelde feestdag stuurt hr-beleid onnodig in een richting die niets met de noden van teams te maken heeft.

Daarbovenop leidt de fiscale sturing tot inefficiëntie. De helft van alle personeelsgeschenken wordt vandaag in december uitgegeven. Terwijl een bredere spreiding doorheen het jaar retentie en betrokkenheid zou versterken.

Het probleem is niet de Sint an sich. Tradities hebben waarde, zolang ze gedragen worden. Maar dat een geschenk op 6 december fiscaal wordt beloond terwijl een evenwaardige attentie op een moment dat wél past bij team of medewerker dat niet is, valt steeds moeilijker te verantwoorden.

Rijd toch maar stilletjes de werkvloer voorbij

De werkvloer anno 2025 verdient meer dan een goedheilig man met een goedgevulde zak als fiscaal ankerpunt. Werkgevers hebben recht op vrijheid om waardering persoonlijk, inclusief en relevant te maken.

De oplossing is eenvoudig: schaf de feestdagcatalogus af en laat bedrijven vrij bepalen wanneer waardering fiscaal erkend wordt. Dat zou het waarderingsbeleid moderniseren en bedrijven stimuleren op basis van redenering in plaats van folklore.

Misschien rijdt de Sint dan volgend jaar stilletjes de werkvloer voorbij – niet omdat de traditie fout is, maar omdat waardering méér verdient dan een boekhoudkundige reflex.

Jelle Van Roosbroeck is mede-oprichter van een scale-up die dit jaar al meer dan 1,2 miljoen Belgen en Nederlanders verraste met een personeelsgeschenk.