Medewerkers van de universiteit van Oxford overwegen om hun muziekcursussen te zuiveren van het ‘blank-Europese aspect’. Dat schrijft The Telegraph. Dit willen ze doen door de muzieknotatie te herzien. ‘Koloniale’ muzikale vaardigheden, zoals het dirigeren van orkesten, willen ze niet meer verplichten.

Na de Black Lives Matter-protesten van vorig jaar zijn scholen en universiteiten wereldwijd onder druk komen te staan om hun curricula te ‘dekoloniseren’.

In dat licht stelden sommige Oxford-medewerkers de ‘medeplichtigheid van blanke suprematie’ aan het muziekcurriculum ter discussie. Zij deden nieuwe voorstellen om ‘kolonialistische’ elementen uit de muziekcursussen van Oxford te weren. Dit allemaal om de ‘blanke hegemonie’ aan te pakken.

Klap in het gezicht

In de voorstellen verklaarden professoren dat het huidige klassieke repertoire grotendeels gericht was op ‘blanke Europese muziek uit de slavenperiode’.

Ze stelden dat het onderwijzen van ‘kolonialistische representatiesystemen’ zoals muzieknotatie een klap in het gezicht is voor sommige studenten. Dergelijke stelsels zouden hun band met het kolonialisme nog niet van zich afgeschud hebben. Rebranding is vereist voor verdere inclusiviteit.

Ook zouden muzikale vaardigheden, zoals het leren van bepaalde muziekinstrumenten en het dirigeren van orkesten, niet meer verplicht zijn.

Blanke mannen en students of colour

De toestand van het huidige curriculum zou students of colour grote zorgen baren. Waarom? Teveel blank.

De academici benadrukten dat ‘het overgrote deel van de docenten blanke mannen zijn’. Dat leidt ertoe dat de muziekstukken in het repertoire – waaronder Beethoven en Mozart – ‘structureel [zijn] gecentreerd rond blanke Europese muziek’.

Voorts overweegt men om Franse componist Machaut en de Oostenrijker Schubert te cancellen. In hun plaats zou een focus komen op Afrikaans diasporische muziek, wereldmuziek in het algemeen, en gebeurtenissen binnen de populaire cultuur. Dua Lipa’s ‘Record Breaking Live Stream’ werd geopperd als voorbeeld van dit laatste.

De cancel culture en het iconoclasme blijven de Westerse wereld teisteren. Zo maakt Antifa er een gewoonte van om standbeelden te bekladden of onderuit te halen.