Dossier ‘De stem van de jeugd’: Vijf jonge leeuwen vertellen waarom hun generatie lang niet verloren is en hoe zij – allen op hun eigenzinnige manier – aan de toekomst bouwen.
Wereldkampioen gewichtheffen bij de junioren Nina Sterckx (18) staat ook zonder halter boven het hoofd met beide voeten stevig op de grond. ‘Ik probeer gewoon te doen waar ik goed in ben.’
Ze is net achttien geworden, al maakt die zogezegde mijlpaal voor haar weinig verschil. ‘Een leeftijd zoals een andere’, klinkt het nuchter tijdens een trainingssessie in de Gentse topsporthal. ‘Ik voel me al lang ouder dan ik officieel ben, eerder ergens eind de twintig.’ Nina Sterckx werd vorig jaar zowel Europees als wereldkampioen gewichtheffen bij de junioren. Bij de volwassenen prijkt ze in de Europese top tien.
‘Ik ben vaker omringd door volwassenen. Op wedstrijden zijn er amper meisjes van mijn leeftijd, waardoor ik sneller een klik heb met oudere mensen. Mijn leven ziet er door mijn trainingsschema een stuk anders uit dan dat van leeftijdsgenoten. In het middelbaar vond ik het soms jammer dat ik niet mee kon naar feestjes of op skireis. Maar ik heb nu een balans gevonden die goed voelt. Ik doe heel leuke dingen die anderen nooit zullen meemaken, dus dat compenseert.’
Voor wie nog niet overtuigd was van het feit dat een meisje van 157 centimeter en 55 kilogram zelf 93 kilogram in de lucht krijgt: Nina legt ook op andere vlakken de lat hoog voor zichzelf. Ze combineert topsport met een studie burgerlijk ingenieur. ‘Ik vind de afwisseling tussen het fysiek en mentaal uitdagende leuk. Daarenboven wil ik een diploma als back-up hebben, voor als het ooit misloopt met gewichtheffen.’ Toch is het ook het mentale dat haar fascineert in haar sport. ‘Waarom gewichtheffen, vragen ze mij vaak. Ik weet het nog altijd niet precies, maar ik denk omdat je jezelf moet uitdagen. Het is steeds opnieuw een strijd tegen jezelf: zal ik het in de lucht krijgen of niet?’
Haar lichaam is haar belangrijkste instrument, wat net voor jonge meisjes vaak een bron van onzekerheden is. Zelf worstelt Nina er niet mee. ‘Niet meer. Toen ik begon met gewichtheffen wel. Ik kwam een paar kilo bij door mijn toenemende spiermassa en dat vond ik lastig. Intussen kijk ik er anders naar en vind ik mijn atletisch lichaam mooi. Het doel van mijn sport is ook niet om mooie benen of strakke buikspieren te krijgen. Ik wil sterk worden en zoveel mogelijk kilo’s in de lucht krijgen. Ik kan goed relativeren in functie van mijn sport.’
‘Ik voel me al lang ouder dan ik officieel ben’
Ook in functie van haar sport is haar Instagramaccount, waar enkel foto’s van trainingen en wedstrijden op prijken. ‘Ik doe het alleen om eventuele sponsors aan te trekken – zo werkt het nu eenmaal. Verder interesseert dat fake wereldje mij niet. Wat je daar ziet, is vaak zo ver van de waarheid.’ Jezelf te veel met anderen vergelijken heeft dan ook geen zin, vindt Nina. ‘Doe gewoon waar je goed in bent. Bij de een is dat muziek of een studie, bij de ander sport. Ik probeer gewoon aan mezelf te werken en zo ver mogelijk te geraken. Die doelen en prioriteiten liggen voor iedereen anders.’
Toch is er één aspect aan haar generatie waar ze zich wel in herkent. ‘Eenzaamheid bij acht op de tien jongeren, dat begrijp ik. Ikzelf kan ook niet vaak vrienden zien en beoefen een solitaire sport. Maar als ik hen eens zie, haal ik er veel voldoening uit. Ik denk vooral dat veel jongeren niet meer alleen kúnnen zijn. Ze zijn het gewend om alles met vrienden te doen, voortdurend virtueel bereikbaar te zijn … Terwijl ik het ook heerlijk vind om iets alleen te doen, zoals een boek lezen of wandelen. Dat kan zo’n deugd doen.’
Of er plaats is voor een meneer Sterckx in haar jonge leven? ‘Het is niet evident om iemand te vinden die in mijn leven ‘past’. Hij moet matuur zijn en me ruimte geven, en niet eisen dat ik minder ga trainen. Ik ben wel een relatietype, maar heb er nu niet per se nood aan. We zien wel als ik iemand tegenkom met wie het matcht.’
Werkte mee aan dit artikel: Nona Heremans
