Als er nu één dossier is dat de complexiteit van het beslissingsproces binnen de EU ondertussen wel al heeft onderstreept, is het wel het prijzenplafond voor gas. Al maanden spreekt men ervan, al maanden is er een enorme energiecrisis, al maanden lukt het niet.

Ook gisteren niet, nadat de Europese Commissie eindelijk een technisch voorstel had gedaan. Dat bleek het plafond belachelijk hoog te leggen, waardoor het in praktijk nooit zou werken.

Een groep van 15 EU-landen, waaronder België als één van de voortrekkers, samen met Italië, Polen en Griekenland, reageerde hoogst verveeld op dat kaduke voorstel: ze voelden zich na maanden van pressie vernederd door de Commissie. Dat die geleid wordt door de Duitse Ursula von der Leyen, maakt het extra lastig: men heeft het gevoel dat zij voor Berlijn rijdt, samen met Den Haag en Kopenhagen de grootste tegenstanders van zo’n plafond.

Die houding stond nochtans in contrast met de reacties van Nederland, Duitsland en Denemarken: zij vinden dat het voorstel van de Commissie al ‘riskant’ is, in de huidige vorm.

De 15 voorstanders spelen het nu hard: geen deal over het plafond, is ook geen deal over de groepsaankopen van gas, die al langer gepland waren, en écht impact op de gasprijs zouden kunnen hebben. De vraag is of dat zo’n goede zet is: de grootste winnaars van groepsaankopen zijn diegenen die niet zelf de middelen hebben om andere te overbieden. Zeker Duitsland heeft daar weinig last van: zij kochten op eigen houtje de afgelopen maanden overal ter wereld gas, als alternatief voor hun Russische leverancier.

De vraag is nu of er tegen 13 december, een nieuwe meeting van de ministers van Energie, een consensus te vinden is. De prijs van het plafond kan lager, maar gaan de Duitsers en Nederlanders daar plots mee instemmen. En eet men de soep zo heet als ze nu wordt opgediend, en schrappen België, Polen, Griekenland en Italië dan ook de groepsaankopen? Het gaat maar door.