Jambon mag nog één keer triomferen, na Vlaams begrotingsoverleg waar nooit spanning op zat, maar de liefde is over: "Pathetisch, hoe cd&v 2 miljard eist en met 270 miljoen victorie kraait"

De laatste voorstelling wordt het voor Vlaams minister-president Jan Jambon. De gunfactor is er wel: niemand van de coalitiepartners is ontevreden met de gezapige Vlaamse regeringsleider, die immer het compromis zoekt. ‘Sterke Jan’ bladderde af naar ‘sterkte Jan’, nadat de ene regeringscrisis de andere opvolgde. De hardste noot om kraken komt straks nog, met een potentiële wisselmeerderheid rond stikstof. Maar vandaag mag Jambon nog één keer triomferen, in z’n Septemberverklaring. Die bevat voor elk wat wils, in een klassieke deal: N-VA krijgt een begroting die op koers blijft, plus extra geld voor onderwijs, cd&v krijgt meer voor de kinderopvang, en Open Vld meer geld voor de jobbonus. De besparingen zijn niet beenhard, maar eerder ’technisch’: er zit hoe dan ook veel vet op het Vlaamse niveau, dat wat getrimd kon worden. De centrumrechtse coalitie maakt zich op voor een rondje ‘eenheid’ dus vandaag, ook al is de liefde tussen N-VA en cd&v achter de schermen totaal voorbij. De woorden “pathetisch” vallen, aan de top bij N-VA, over cd&v-voorzitter Sammy Mahdi. En bij cd&v maakt men zich al op voor de grote clash, over het stikstof.

In het nieuws: Straks om 14 uur, de Septemberverklaring

De details: geheel zoals verwacht, geen al te zware bevalling voor de Vlaamse regering dit jaar bij de begrotingsopmaak. Niemand wilde een debacle zoals vorige keer.

De kern van de zaak werd deze zomer beslecht, tussen Vlaams minister-president Jambon en zijn vice-ministerpresident Hilde Crevits (cd&v). De twee zijn geen hardliners, en al zeker geen ruziemakers: wat er het afgelopen jaar gebeurde in en rond de Vlaamse regering leidde tot gruwel en ergernis bij beiden. “Dit hadden wij nooit gewild en als het aan ons lag was het ook nooit zover gekomen”, leek de gezamenlijke conclusie.
Crevits en Jambon sloten dus een deal: deze keer geen heisa rond die begrotingsbespreking, die op Vlaams niveau historisch gezien nooit tot groot drama leidde (vorig jaar was de grote uitzondering), zoals federaal wél de traditie is. “We gaan het proper houden“, was bij cd&v de mantra, en N-VA kon er alleen maar tevreden over zijn.
Noodzakelijke voorwaarde was natuurlijk dat hét dossier dat grote spanning veroorzaakt, het stikstof, eigenlijk niet ter sprake zou komen. Dat gebeurde ook niet. “We hebben dat ook niet geïmporteerd, net om te vermijden dat het zou ontsporen. En je hoopt natuurlijk dat deze deal toch de geesten heeft doen rijpen om straks geen domme dingen te gaan doen”, zo is bij een Vlaams minister te horen vandaag.

Hoe het tot stand kwam: Politiek is eigenlijk gewoon logisch de taart samen bakken en verdelen.

De deal tussen Jambon en Crevits leverde een compromis op tussen de drie Vlaamse coalitiepartners dat eigenlijk al vorige week lekte, in grote lijnen al in deze nieuwsbrief. Er wordt gesnoeid in het doelgroepenbeleid en de subsidies voor bedrijven, vanuit de portefeuille van minister van Economie Jo Brouns (cd&v). In ruil geeft de andere hand aan cd&v terug: aan Hilde Crevits en dus de portefeuille van Welzijn, om fors te investeren in de kinderopvang.
Daarnaast ook voor de andere twee partners iets: Open Vld krijgt voor 100 miljoen extra in de jobbonus, en N-VA krijgt 100 miljoen op onderwijs, in het gevecht om meer leraren aan te trekken. Tenslotte behoudt men de trofee van een begroting die tegen 2027 weer in evenwicht zal zijn: op koers dus.
“We werkten van bij het begin op die drie blokken: de kinderopvang, de werkbonus én onderwijs”, waarbij we toch wel op rustige manier aangegeven hadden dat daarnaast niet veel mogelijk was, maar dat elk nog wel wat desiderata mocht meepakken. Stemverheffingen zijn er op Vlaams niveau eigenlijk nauwelijks hoor, in dat soort overleg. En deze keer al helemaal niet”, zo stelt een betrokken minister.
Bij die ‘desiderata’:
- De energiefactuur zal ook dit jaar niet stijgen, een belofte die Zuhal Demir (N-VA) wilde houden, ook al keldert haar plan om de groenestroomcertificaten aan banden te leggen.
- Meer premies voor elektrische wagens.
- Het verlengen van de renovatiepremies voor isolatie en dergelijke.
- Het vervoer voor het buitengewoon onderwijs, een belofte van Lydia Peeters (Open Vld) die ze wilde houden.
Het was iets na half elf zaterdagavond dat de Vlaams regering met witte rook op het Martelarenplein kon verschijnen. Opluchting, zeker bij N-VA, waar Jan Jambon absoluut het trauma van vorig jaar wilde wegspoelen. “Ik wil de collega’s erg danken voor de goede sfeer”, zo benadrukte Jambon aan de VRT-radio, waarbij hij alleen maar kon beamen dat “het contrast met vorig jaar wel erg groot was”.
Voor de N-VA is zonder twijfel het behouden van de planning om in 2027 naar een evenwicht in de Vlaamse begroting te gaan het belangrijkste punt. Daar had minister van Begroting Matthias Diependaele (N-VA) zich voorgelegd, en dat werd uiteindelijk ook binnengehaald, ondanks aandringen van Open Vld en cd&v om de begrotingsdiscipline toch wat te lossen. Dat houdt dus in dat er evenveel besparingen gevonden zijn als er nu nieuwe uitgaven zijn.
“Die zitten vooral bij de Vlaamse overheid zelf, waar we een pak zaken die te fors begroot zijn nu toch wat trimmen, zonder dat het de mensen pijn doet. Onder meer op de dienstencheques is zo een budget gevonden, zonder dat de prijs omhoog gaat”, zo stelt een aanwezige minister.
Bij Open Vld en vice-ministerpresident Bart Somers ook alleen maar tevredenheid: Somers is al langer een stevige ‘believer’ in deze coalitie, en houdt van zijn rol ‘in het midden’, waarbij hij N-VA en cd&v lijmt. En het moet gezegd: zijn eis, de zogenaamde jobbonus verhogen, het paradepaardje van de liberalen om de laagste inkomens een extraatje te geven, wordt netjes ingevuld. Hij kan met een grote smile straks verschijnen, in het halfrond.

Tussen de lijnen: De liefde tussen N-VA en cd&v blijkt wel helemaal over, ondanks deze deal.

“Mission accomplished“, zo tweette Sammy Mahdi, de voorzitter van cd&v, daarbij zonder twijfel doelend op de verhoging van het budget voor de kinderopvang. Het beeld moest gezet van cd&v als “winnaar”, nadat Mahdi vorig weekend nog maar eens de forcing voerde, en zowaar opnieuw dreigde om de Septemberverklaring te kelderen als, hij niet kreeg wat hij eiste. Het déjà vu-gehalte was hoog, één jaar later.
Toen al, vorige week, werd dat dreigement met schouderophalen onthaald: “Het is niet Mahdi die de deals maakt voor cd&v“, klonk toen fijntjes in de Vlaamse regering.
Nu de deal rond is, is men harder, zeker bij N-VA. “Hoe pathetisch is het om te roepen dat je 2 miljard wil, voor de kinderopvang, en dan “mission accomplished” moet zeggen met 270 miljoen?” Van wat ze gevraagd hebben, blijft zo toch niet bepaald veel over. Maar goed, de media heeft een verhaal nodig zeker? Moesten wij dat doen in onderhandelingen, ze zouden nogal roepen dat we verloren hebben”, zo stelt een N-VA-onderhandelaar aan de top droogjes vast.
Feit is dat men bij N-VA met enig plezier opmerkt dat het vooral Brouns is die de budgetverhogingen van Crevits betaalt, met een besparing op zijn budget van ‘Werk’. Anderzijds: niemand in de Vlaamse regering twijfelt eraan dat er wel degelijk ruimte was om bedrijven wat minder te gaan geven, als zij oudere werknemers in dienst nemen. “Dat is gewoon niet meer nodig, op een hoe dan ook al erg krappe arbeidsmarkt.”
Ook een late poging van cd&v om de verhoging van de dienstencheques op tafel te leggen, passeerde uiteindelijk niet, ondanks aankondigingen op voorpagina’s: vice-ministerpresident Ben Weyts (N-VA) ging er voorliggen.

En nu? De stilte voor de storm, beseft men aan het Martelarenplein.

Iedereen tevreden dus, en zo kan Jambon op minder dan een jaar voor de verkiezingen toch als één coalitie naar buiten treden, met akkoorden die gemaakt zijn. De Septemberverklaring wordt dus straks een ererondje.
Maar schijn bedriegt, wie denkt dat de renaissance aanbreekt voor Jambon I dwaalt. Want op de achtergrond loert het volgende hete dossier: de stikstof. Daarvoor dreigt hoe dan ook een heuse regeringscrisis, als N-VA en Open Vld dat met een wisselmeerderheid zouden goedkeuren in het Vlaams Parlement.
Iedereen wacht nu op het advies van de Raad van State, rond het decreet dat Bart De Wever (N-VA) en Tom Ongena (Open Vld) samen indienden, symbolisch als voorzitters van de twee meerderheidspartijen, maar technisch gezien wel als Vlaams Parlementsleden. Dat advies komt begin oktober.
Niemand verwacht dat dit een “zwart-wit”-advies zal zijn, dat is zelden zo: ieder zal er dus wel zijn of haar politieke lezing in vinden. Feit blijft tegelijk dat Open Vld en N-VA wel vastberaden zijn aan de top om het decreet er zo snel mogelijk door te duwen, om chemiespeler Ineos comfort te geven over zijn miljardeninvestering.
Met het mes op de keel moet cd&v dan straks beslissen wat te doen: ofwel toch weer aan tafel het compromis zoeken, ofwel opnieuw een clash, en eventueel dus een wisselmeerderheid in het Vlaams Parlement. Vooruit en Groen lijken de nodige stemmen wel te gaan leveren.
In dat scenario dreigt de weerslag wel: het is ondenkbaar dat bevoegd minister van Landbouw Brouns dan in de Vlaamse regering blijft. Een houding die zijn eigen partij tegelijk wel wat gijzelt: daar is niet iedereen ervan overtuigd dat minder dan één jaar van de verkiezingen uit de regering marcheren zo’n verstandige zaak is.

Gevolgd: De Croo overleeft zijn test met vlag en wimpel. Ongena minder.

De enige stemming die er écht toe deed: niet de percentages voor Tom Ongena, Vincent Stuer, of Bert Schelfhout, wél de vraag over de statuten, die eerst opzij moesten geschoven worden, zaterdag op het congres van Open Vld in Brussel aan de VUB, om vervolgens niet elektronisch, maar enkel in de zaal de nieuwe partijvoorzitter te kiezen onder de liberale partijleden.
Daarbij dook premier Alexander De Croo (Open Vld) opvallend genoeg op aan de ingang van de zaal, waar hij persoonlijk zoveel mogelijk mensen begroette, met handschudden en kussen, om toch maar duidelijk te maken: het gaat hier over mij. De premier had immers uitdrukkelijk zelf die hele aanpak uitgedokterd, met Ongena als executeur van zijn plan.
De eerste minister kampte nog wat met een jetlag, na een driedaags bezoek aan New York en de VN en was na een nachtvlucht samen met zijn luitenant Vincent Van Quickenborne (Open Vld) net 24 uur daarvoor terug in Brussel geland. Maar aan de VUB maakte hij de stemming heel persoonlijk: het mocht dan wel op papier om Ongena draaien, het was eerst en vooral een plebisciet over zijn kopmanschap en leiderschap.
De 800 leden van Open Vld die waren komen opdagen, waarbij toch een behoorlijk aantal dat zijn brood ook wint dankzij de partij, lieten er vervolgens geen twijfel over bestaan: 86 procent stemde voor het opzijschuiven van de statuten, ruim meer dan de vereiste 66 procent, maar vooral ruim genoeg om geen enkel barstje in het vertrouwen rond De Croo te doen ontstaan.
De verkiezing die volgde, over het voorzitterschap, leverde wel nog wat verrassingen op. Zo scoorde Stuer, toch een eerder onbekende medewerker van Guy Verhofstadt (Open Vld), opvallend goed: 29 procent van de stemmen, naar verluidt mee dankzij de steun van Jong Vld. Stuer, die op voorhand al berustte, hoefde zich allerminst te schamen.
Daarmee koopt de liberale tekstschrijver zich toch een plaatsje aan de grote tafel, al zal het niet het kopmanschap van de Europese lijst zijn, waar hij nochtans wél van droomt: dat moet en zal voor Verhofstadt voor een andere getrouwe van hem zijn, Hilde Vautmans (Open Vld). En De Croo lijkt daarin mee te gaan: Goedele Liekens (Open Vld), die nochtans veel meer nationale naamsbekendheid heeft, had ambities voor dat kopmanschap, maar heeft geen steun vanuit de huidige partijtop.
De tweede kandidaat, Bert Schelfout, eindigt op een eerder teleurstellende 11 procent: daar kan de zelfverklaarde “kandidaat van de basis” absoluut niet tevreden mee zijn. Na z’n mislukte poging om op eigen houtje met 1.000 leden een partijcongres te organiseren, een nieuwe bittere ‘njet’ vanuit de onderbuik van zijn eigen partij. Zijn pleidooi om het cordon sanitaire op te blazen hielp daarbij niet: hij kreeg op het congres de ene verbale zweepslag na de andere.
Ongena tenslotte haalde zo ook ‘maar’ 59 procent, al bij al toch een schamele score, na zoveel manifeste steun van de partijtop. Zeker ten opzichte van de 86 procent die eigenlijk voor De Croo bedoeld was, een pover resultaat. Zijn mandaat, dat op zich al niet erg stevig oogde, is er niet echt sterker op geworden.
Dat Ongena het afdeed als “logisch, zowat elke vorige verkiezing om het voorzitterschap eindigde met zo’n score van rond de 60 procent voor de winnaar”, smaakte bovendien extra bitter: die (ruim) 60 procent voor onder meer voorganger Egbert Lachaert en daarvoor ook Gwendolyn Rutten afdwongen, werden uiteraard wél na een digitale stemming onder alle leden van Open Vld behaald, niet te vergelijken met een partijcongres waar de getrouwen via bussen werden aangevoerd.

Ook genoteerd: Terwijl Els Ampe de exit opzocht, positioneerden de kopstukken zich voor de lijstvorming die komt.

Meteen na de 86 procent-overwinning van De Croo verliet Vlaams Parlementslid Els Ampe de zaal, en ook de partij. “Er is een grens overschreden. Ik stap op bij Open Vld, want ze dumpt de democratie. De nieuwe voorzitter is gekozen door 650 leden, want niet alle 50.000 konden stemmen”, zo stelde ze in een video en op X.
Voor Open Vld een zucht van opluchting: Ampe was al langer een blauw elektron dat compleet in de buitenbaan zweefde, en vooral gegeneerd wegkijken opleverde in de partij, over haar vreemde filmpjes en beenharde uithalen aan het eigen, blauwe adres. Het was wachten op haar exit, nadat ze in Brussel de machtsstrijd verloor tegen het kamp van Sven Gatz (Open Vld), en dus ook elke greep op de lijstvorming.
Opvallend: de tussenkomsten van kopstukken in de zaal, allen uiteraard ten voordele van Ongena, maar vooral De Croo, onderlijnden toch telkens de ambities die sommigen nog koesteren. Meest opvallend was wel Gwendolyn Rutten, die zich helemaal achter De Croo heeft geschaard, en verwacht wordt als lijsttrekker voor de Kamer in Vlaams-Brabant. Maurits Vande Reyde (Open Vld) zou dan de lijst voor het Vlaams Parlement daar trekken, niet Liekens.
Op de eerste rij stond ondertussen Willem-Frederik Schiltz (Open Vld) te applaudisseren, bij de verkiezing van Ongena. Dat moet bitter smaken: de nieuwe voorzitter trekt straks de lijst in Antwerpen, logisch gezien voor het Vlaams Parlement, met Somers dan vermoedelijk als kopman voor de Kamer. De openlijke ontkenning van Ongena daarover is slechts een pleister op een houten been voor Schiltz, die z’n carrière in gevaar ziet komen.
Ook opvallend: een Karel De Gucht (Open Vld) die zich nog eens helemaal ‘smeet’, ook voor De Croo. Ook voor de familie De Gucht worden de plaatsen erg duur: in Oost-Vlaanderen is er natuurlijk de premier, maar ook Stephanie D’Hose die als senaatsvoorzitter een prominente rol kreeg. Welke plek valt dan straks voor Jean-Jacques De Gucht uit de bus?
Want kan de partij in die provincie om Egbert Lachaert heen, de oud-voorzitter, bij de lijstvorming in Oost-Vlaanderen? Moeilijk denkbaar. Lachaert was opvallend afwezig op het congres, en oogst nog steeds bittere commentaar uit het kamp van de premier, over de plotse en brutale manier waarop hij opstapte als voorzitter.
Maar de schaduw van Lachaert zweefde wel over de partijbijeenkomst: in een gesprek met Humo bepleit Lachaert ongeveer alles wat De Croo en co afzweren. Lachaert wil namelijk een aantal Vlaamse partijen verenigen in een ‘front’, het soort taal waar de linkervleugel van Open Vld van gruwt. Lachaert wil op rechts de Vlaamse partijen “verenigen rond werk, veiligheid, migratie, pensioenen en ook een nieuwe staatshervorming”. “Elke Vlaamse partij denkt nog altijd dat ze 2 procent kan winnen door op de anderen te kloppen, maar dat is niet zo”, stelde de oud-voorzitter.
Hem niet opnemen als kopman, dreigt het scenario van een scheuring verder te bewerkstelligen. Maar van harte zal het allemaal niet worden, voor het kamp-De Croo: de premier en oud-voorzitter praten niet meer met elkaar.
Nog meegeven: voortaan zit Ampe nu als onafhankelijke in het Vlaams Parlement, onder de naam ‘ELS’: Economisch Liberaal en Sociaal. Het is zo het tweede lid van de Open Vld-fractie dat opstapt, na Sihame El Kaouakibi, die na haar fraudezaak ook ‘onafhankelijke’ werd.
En ook wel voorspelbaar tegelijk: vanmorgen dook Ampe dan weer op bij BX1, de Brusselse zender, om daar haar liefde voor de MR van George-Louis Bouchez te betuigen. “Ik voel me veel dichter bij Bouchez dan bij Alexander De Croo”, zo stelde ze, waarbij haar oude partij “niet genoeg de liberale waarden meer verdedigt, in tegenstelling tot de MR”.
Het is niet ondenkbaar dat Ampe in Brussel dus straks haar carrière verderzet bij de Franstalige liberalen. Alexia Bertrand maakte vorig jaar de oversteek in omgekeerde richting, al verliet ze wel nooit de MR, maar werd ze gewoon ook lid van Open Vld. Beide partijen willen overigens in Brussel wel nog samen een lijst voor de Kamer indienen.
Beiden zitten dus straks achteraan in de zaal bij de Septemberverklaring. El Kaouakibi ziet dat als een ‘comeback’, waarbij ze op voorhand de media opzocht en verklaarde “dat het Vlaams Parlement de meest toxische werkplek is van het land”. Opvallende uitspraken voor iemand die haar vzw’s runde met zodanig harde hand en met zulk toxisch leiderschap, dat het personeel ging klagen over haar, in de media en aan het gerecht.
Dat leidde tot een strafzaak wegens fraude tegen haar, die binnenkort voor de raadkamer behandeld wordt, waarna het vermoedelijk ten gronde begin 2024 zal voorkomen.

Om te volgen: Onrust bij de groenen over Nicole de Moor (cd&v).

Vrijdag behandelde premier De Croo nog eens “asiel en migratie” op de ministerraad, maar het werd geen discussie ten gronde, het ging enkel over de centen. Alleen, de zaak blijft gisten, bij de groene regeringspartners.
Want diezelfde ochtend haalde Jean-Marc Nollet (Ecolo) nog eens keihard uit: “Het is onaanvaardbaar dat de federale regering tolereert dat de staatssecretaris illegaal handelt en volhardt in haar beleid om opvang te weigeren aan alleenstaande mannen die asiel zoeken. Ze heeft op eigen houtje instructies gegeven aan haar administratie en het recht in eigen handen genomen. Deze beslissing is niet van de regering, niet van de kern, deze beslissing is door mevrouw de Moor alleen genomen en zij heeft het recht in eigen hand genomen.”
Daarmee probeert Ecolo de handen af te houden van het regeringsbeleid in die zaak. Want voor de groenen is het bijzonder moeilijk dat de Moor openlijk zegt dat ze de asielwet niet kan volgen, die nochtans voorschrijft dat voor elke asielzoeker opvang moet voorzien worden.
Zondag was er dan Groen-voorzitter Jeremie Vaneeckhout, met zo mogelijk nog meer risicovolle verklaringen. Want hij had het letterlijk over “uit de regering stappen”, communicatief misschien niet de slimste zet, als je het niet van plan bent. “Internationale verdragen zijn voor ons de ondergrens, in tegenstelling blijkbaar tot stilaan alle andere partijen. Dankzij Groen komen er nu nieuwe opvangplaatsen bij. Maar we denken iedere dag na of het voor ons beter zou zijn om uit de regering te stappen”, zo stelde hij in De Zevende Dag.
Nochtans stelde vriend en vijand de voorbije weken vast, als reactie op de Moor, dat het rode deel van het linkse motorblok, en met name de PS, niet van plan is de zaak op te blazen. “Een regeringscrisis, laat staan een ‘exit’ over asielopvang? Neen, bedankt”, is de analyse van de Franstalige socialisten. Vooruit met Conner Rousseau heeft dezelfde lijn.
Fijntjes lekte men vanuit het socialistische kamp vorige week ook in Le Soir de suggestie dat Ecolo “dan misschien toch ook eens via Bénédicte Linard (Ecolo), de minister van Jeugd in de Franse Gemeenschap, plaatsen zou kunnen vrijmaken, zoals Benjamin Dalle (cd&v) deed aan Vlaamse kant?”
Dat maakt dat de groenen een ondertussen wat kromme redenering aanvoeren nu, om te vergoelijken dat ze “toch blijven zitten” in Vivaldi: volgens hen zijn er in feite vier partijen tegen de aanpak van de Moor, en “is het dus beter om te blijven zitten in de regering, en van binnenuit te wegen op de aanpak”.
De Moor zelf probeert ondertussen te sussen, ze trok niet toevallig vanmorgen naar de RTBF met een eerder gematigde boodschap. Of dat volstaat voor de groenen is de grote vraag:
- “We hebben al duizenden nieuwe plaatsen voor asielzoekers gecreëerd in nieuwe centra over het hele land en we zijn nog steeds op zoek naar bijkomende plaatsen om iedereen te kunnen opvangen”.
- “En zoals de Raad van State zegt: ‘Iedereen die asiel aanvraagt in België heeft het recht om opgevangen te worden’. Ik betwist dat niet, ik negeer de uitspraak van de Raad van State niet, ook ik wil dat de wet gerespecteerd wordt.”
- “Maar ook hier is er een realiteit op het terrein. Het aantal asielzoekers dat de afgelopen twee jaar is aangekomen, is zo groot dat we zelfs met al deze nieuwe centra niet iedereen kunnen opnemen.”
- Daarbij trok ze ook fijntjes De Croo mee in bad: “Het is geen gemakkelijke situatie, het is geen situatie die ik wil, die de premier wil. De premier heeft ook duidelijk gemaakt dat we willen dat de wet wordt gerespecteerd, dat we de beslissing van de Raad van State willen volgen, maar dat we dat op dit moment niet kunnen doen.”

Ook gelezen: Tom Van Grieken (Vlaams Belang) wil Filip Dewinter wel minister maken.

Gedaan met enige toenadering, als die er al geweest zou zijn, tussen Vlaams Belang en N-VA. Dat maakte voorzitter Van Grieken nog eens duidelijk, afgelopen weekend in het in de Wetstraat veelgelezen politieke interview van De Zondag.
“Het is niet aan politieke tegenstanders om te bepalen wie mijn partij naar voren schuift. Dat is aan onze kiezers om te doen”, zo stelt Van Grieken daar fel.
En op de vraag of het omstreden boegbeeld Filip Dewinter dan kans maakt om minister te worden, als Vlaams Belang aan de macht zou komen, laat hij geen twijfel: “Ja, natuurlijk. Als ik zie hoe sterk hij zijn rol in het Vlaams Parlement speelt, zeker toen hij voorzitter was, hoe hij de communisten op stang jaagt … Dat zou pas leuk worden. You ain’t seen nothing yet.”
Het is een publiek geheim dat de Antwerpse vleugel van Vlaams Belang, met kopstukken Dewinter en onder meer ook Sam Van Rooy, net diegenen zijn die het lastigst liggen bij N-VA’ers, als er ooit een coalitie zou moeten gemaakt worden. Maar dat de ophaalbrug dicht is, om ooit de rivier over te steken, laat staan in 2024, is langs beide kanten nu wel duidelijk.