Begin dit jaar verscheen Europe – The Shattering of Illusions, een dun boekje waarin de Tsjechische president Vaclav Klaus zijn verhaal over het huidige Europa doet. Zijn kritiek op de EU is niet mals. Hij noemt de huidige Unie ‘een steeds meer verspillend en absurd project dat tot doel heeft het belang van de natiestaten teniet te doen’. Klaus verwijst naar de voormalige naam van de EU, de EEG (Europese Economische Gemeenschap). ‘Doch de middelste E, die voor Economie stond, is ondertussen verdwenen… en was maar ‘een tactische tussenstap’ naar ‘de totale eurocratie’.

Lars Seier Christensen, de CEO van de Saxo Bank, schreef in de Deense versie van het boek een post scriptum waarin hij zijn visie over de toekomst van Europa uit de doek doet:

‘Het is moeilijk te begrijpen waarom de EU niet erkent op zo vele vlakken fout te zijn geweest en dat vele Europeanen daar vandaag onder lijden. Waarom een gefaald project doorduwen, eerder dan de crisis te benutten om het project te herevalueren, te kijken waar we staan en naar het Europese volk te luisteren? Het wordt tijd dat politici begrijpen dat ze er voor het volk zijn en niet omgekeerd.

Hoewel ik hoop het nooit te moeten meemaken durf ik te voorspellen hoe een sterk Europa eruit zal zien als de EC, het EP en de Barroso’s en Van Rompuy’s van deze wereld de macht krijgen waarvan ze dromen en die ze goed op weg zijn te vergaren:

Hogere belastingen en wijdverspreide armoede:

• Er komen meer eenduidige en aanmerkelijk hogere belastingen dan vandaag. Er komen rechtstreekse EU-belastingen die direct naar de Europese Commissie en het EU-budget gaan. Er komen massale belastingen, boetes en andere obstakels voor al wie zijn geld buiten de EU wil transfereren. Zelfs wie buiten de EU verhuist, zal aan Europa een globaal belastingsrecht verschuldigd zijn.
• Een gordel van regio’s ooit bekend als Spanje, Italië, Griekenland en andere leeft in grote armoede.
• Grote en immer groeiende macht wordt geconcentreerd in Duitse handen (ook in Franse handen die zo worden beloond voor hun steun).
• Nationale staten verliezen hun vetorecht; kleine staten verliezen hun invloed.

Economische stagnatie en exodus

• In de ganse EU stagneert de economie.
• De financiële economie verhuist naar de VS, China, Hong Kong en Singapore.
• De industrie verhuist naar Azië.
• Steeds meer jongeren, getalenteerden en hoogopgeleiden verlaten het continent.
• De EU wordt wereldleider in symbolische en irrelevante activiteiten zoals de lage uitstoot van CO2, groene bedrijven en andere kostelijke en economisch onhoudbare projecten.

Vrijheid van meningsuiting en Internationale rol

• De vrijheid van meningsuiting wordt aan banden gelegd, wat betreft kritiek op andere culturen, godsdiensten en de EU zelf.
• Getracht wordt om asociaal gedrag en afwijkende meningen inzake de klimaatproblematiek en sociale ‘rechten’ te onderdrukken.
• Politieke correctheid regeert.

Rol van Europa op het wereldtoneel

• Op de internationale scène wordt de EU een zwakke speler die weinig geloofwaardigheid en respect geniet en steeds verder moet ingaan op de eisen van de grote kredietverlenende naties van wie ze sterk afhangt.
• In de VN gaat de EU op zoek naar samenwerkingsverbanden met derdewereldnaties in een poging het eigen systeem globaal te maken.

‘Het enige wat de euro kan redden is een verregaande integratie tussen de landen van de eurozone, met een gezamenlijke financiële politiek en een gezamenlijk schuldbeleid en het maken van reusachtige transfers van de rijke naar de arme landen, meer specifiek van Duitsland naar andere lidstaten.’

‘Dit is een mogelijke piste, maar geen wenselijke,’ schrijft Christensen. ‘Niet voor de Europese burgers tenminste, die er fundamenteel andere belangen op lijken na te houden dan hun politici. Want in dat geval moeten die staten hun onafhankelijkheid opgeven, iets wat Europese kiezers nooit zullen accepteren. Deze strategie kan dus enkel op een ondemocratische manier worden gerealiseerd.’

‘Doch ik denk dat de Europeanen hun beslissing al hebben genomen,’ besluit Christensen, ‘of dat zullen doen wanneer het zonneklaar wordt tussen welke opties ze moeten kiezen. Politici zullen dat niet doen, vrees ik. En ik ben er evenmin zeker van dat ze het de bevolking zullen vragen indien ze dat kunnen vermijden. Daarom is de tijd aangebroken om het politici onmogelijk te maken Europeanen niet langer om hun mening te vragen.

De tijd is gekomen om alles in het werk te stellen om te verzekeren dat de Europeanen begrijpen wat de toekomstperspectieven van hun keuze is en dat Europeanen het belang van hun keuze begrijpen; dat Europeanen weten dat het risico bestaat dat ze misschien nooit meer de kans zullen krijgen om een eigen beslissing te nemen.

Ik denk dat we de Europeanen kunnen waarschuwen en er in zullen slagen het juiste pad voorwaarts voor Europa te vinden.’