Wielerploegen zijn eveneens bedrijven met een missie, een strategie én met alle bijhorende menselijke uitdagingen, zoals het coachen van hun grootste talenten. Sporters, zelfs de absolute top, zijn echter soms zo overtuigd van hun eigen kunnen dat ze vergeten dat het team essentieel is voor hun lange termijndoelstellingen. Merckx wist dat goed genoeg en Evenepoel zou dit ook best ter harte nemen.
Vloeken in de wielerkerk
Het blijft heiligenschennis. Eddy Merckx vergelijken met Remco Evenepoel, het absurd getalenteerde Belgische wielerfenomeen. De Kannibaal is als het ware voor de wielersport wat Federer, Nadal en Djokovic in één tennisser zouden zijn en Evenepoel moet nog alles bewijzen.
En toch hebben niet de minsten deze vergelijking al regelmatig gemaakt, gaande van ex wielrenner Cyrille Guimard, zowat de meest gelauwerde sportdirecteur uit Frankrijk, tot het Belgische wielericoon Philippe Gilbert. In 2018 riep Merckx zelf dat de nieuwe Merckx eindelijk was aangekomen.
Hoe heeft Eddy Merckx finaal dit statuut kunnen opbouwen en wat kan Evenepoel hiervan opsteken? Het valt op dat Merckx zeer snel tot het inzicht kwam dat het team dat rond hem stond essentieel was om zijn zegereeksen waar te maken en hij zijn succes niet alleen kon maken, hoe sterk hij zich ook voelde.
CEO’s en topsporters zijn zo sterk als hun team
Individuele sporters, hebben net als CEO’s soms de neiging om zichzelf te overschatten, soms dronken van het geld, de macht en de erkenning die zij dagelijks krijgen. De allerbeste CEO’s beseffen echter dat zonder een sterk managementteam hun slaagkansen sterk verminderen.
Hetzelfde geldt voor de grootste sporters, zelfs de allergrootsten. Wat zou Nadal zijn zonder zijn oom Toni of Tiger Woods zonder zijn vader in de opstart van zijn carrière? Wanneer heeft Lionel Messi ooit een wereldtitel gewonnen met Argentinië? En hoe dikwijls heeft Dave Brailsford van Ineos/Sky grote rittenkoersen gewonnen zonder de beste renner in het peloton? Denk maar aan Bradley Wiggins, Geraint Thomas of Tao Gheoghegan Hart, allemaal éénmalige rondewinnaars ondersteund door het beste team van de wereld.
Quickstep is het beste voorbeeld van het belang van het team
De ploeg van Evenepoel is hiervan het beste bewijs, althans in de voorjaarsklassiekers. Iedereen wist op voorhand wie in 2021 de toekomstige winnaar van de Ronde Van Vlaanderen zou worden. Bookmakers en alle wielerfans hadden al hun geld gezet op de onverslaanbare grote motoren Van Der Poel en Van Aert. De kampioen was éne Kasper Asgreen, winnaar van het tactisch huzarenstukje van zijn ploegleider Patrick Lefevere.
De beste zijn betekent absoluut niét dat je zal winnen. Velen zullen de overwinning van Pogacar in de Tour van 2020 als tegenbewijs zien. Het zou slimmer zijn om, zoals VRT-journalist José de Cauwer orakelde, te stellen dat Jumbo Visma, de ploeg van gedoodverfde winnaar Primoz Roglic, Pogacar naar de overwinning heeft gereden met slechte koerstactiek. Ook hier heeft het team voor een groot succes winst en verlies bepaald.
Merckx was niet veel zonder team
Opvallend is dan ook het parcours van de Grootste Aller Tijden. De carrière van Merckx begint pas echt in 1965, op zijn 21ste verjaardag, wanneer hij bij Peugeot het mooie weer maakt. Hij zou daar blijven tot het seizoen van 1967, reed al heel wat mooie overwinningen bij elkaar, maar won nog steeds geen grote Ronde. Merckx zegt daar zelf over: “Akkoord, bij Peugeot was ik niet omringd. In de ploeg zaten renners met een palmares, zoals Tom Simpson en Roger Pingeon. Die waren niet van plan mij te helpen. Op die ene keer in de Ronde van Italië van 1967 na, heeft nooit één Peugeot-ploegmaat mij ooit een wiel afgestaan”.
Het eigen gekozen team rond Merckx
Vanaf 1968 verhuist hij naar het Italiaanse Faema en vanaf 1971 maakt hij het mooie weer bij Molteni. In deze twee teams kreeg Merckx eindelijk de kans om de hele selectie van renners zelf te bepalen. In De Mannen achter Merckx, een schitterend boek van topwielerjournalisten Patrick Cornillie en Johny Vansevenant kan je perfect volgen hoe Merckx man per man zijn team bij elkaar zoekt, een team dat maar 1 doel had: Merckx alles te laten winnen. Van de kleinste tot de grootste koers.
Ook Merckx kwam zwaar ten val in 1969 en was zwaar geraakt aan de ruggengraat en het bekken. Na die val moest de ploeg harder werken en in de cols het tempo vertragen, om alles bij elkaar te houden.
Eén team samen voor één doel
Een wielerteam is als een bedrijf en kan maar één doelstelling hebben. Bij een voetbalteam is dat de landstitel winnen of voor zeer rijke teams de Champions League. Voor een topwielerteam is er een verscheurende keuze: klassiekers winnen of voor de Tour De France gaan. Dit zijn de enige twee ambities die een World Tour team kan hebben. Alle twee kan niet en is nog nooit voorgekomen sinds de tijd van Merckx, toen de concurrentie toch iets beperkter was. Vandaag win je de Tour of je wint een resem klassiekers, maar niet allebei. De doelstellingen van Quickstep lijken dan ook niet gealigneerd te zijn met de doelstelling van zijn goudhaantje vandaag.
Zonder topteam wint Remco nooit een grote Ronde
Remco Evenepoel moet beseffen dat zijn carrière zal staan of vallen met het allerbeste team dat zijn dromen kan waarmaken. En het allerbeste team betekent alvast niet het team van Quickstep vandaag. Dit team kan in de verste verte niet concurreren met het trio Jumbo-Visma, UAE en het almachtige Ineos. Hoe graag we ook onze eerste Tourwinnaar willen, daar zal nog heel wat werk moeten geleverd worden in het bouwen van een topteam rondom ons supertalent.
Lees ook:
- Topmanager Patrick Lefevere staat op zijn 66ste voor de grootste uitdaging van zijn leven: de Eddy Merckx van de wielerdirecteurs worden
- Lessen van het situationeel leiderschap-model zijn na de afgang in de Giro verplichte literatuur voor Lefevere én Evenepoel
De auteur Xavier Verellen is actief in de Internet of Things industrie. Binnenkort komt zijn eerste boek Human Park uit.
