Drama bij Groen. Want net op een moment dat de partij naar adem hapt in peilingen en binnen de regering, en het ene nationale kopstuk na het andere afscheid neemt, toont de basisdemocratie er zich bijzonder weerbarstig. Vlaams Parlementslid Elisabeth Meuleman (Groen) kreeg zowaar geen plek op de lijst voor 2024: ze kreeg geen tweederde van de zeventig groene leden in Oost-Vlaanderen achter zich. Nochtans wilde Meuleman eigenlijk geen kandidaat meer zijn: ze focust zich op Oudenaarde, waar ze burgemeester wil worden. Maar speciaal om de lijst in 2024 te versterken had het voorzittersduo Nadia Naji-Jeremie Vaneeckhout toch nog Meuleman omgepraat. Vaneeckhout was ook de cruciale vergadering maandagavond in Gent, waar hij de plek van Meuleman op de lijst verdedigde. Het werd een pijnlijke desavouering, voor het Vlaams Parlementslid én voor de voorzitter. Want zo blijft de partij verder in een negatieve spiraal hangen. Maar bij Groen verkiest men de pijn nu, vroeg in het verkiezingsseizoen, om straks een generatie voor de komende tien jaar naar voren te schuiven.

In het nieuws: “Oliedom”, “menselijk niet warm, politiek niet slim”, en “sommigen in onze partij willen niet aan politiek doen”: het regent negatieve reacties van toppers van Groen, over hun leden.

De details: Nog geen jaar geleden haalde Meuleman 35 procent van de stemmen bij interne voorzittersverkiezingen bij Groen. Nu mag ze van een kransje van 70 groene leden niet meer op een lijst voor nationale verkiezingen.

• “Natuurlijk ben ik daar niet naartoe gereden alsof dat een fluitje van een cent is“, zo duidt Stefaan Van Hecke, die zelf al 17 jaar Kamerlid is voor Groen. Maandagavond reed Van Hecke dus naar Gent, naar de regionale ‘rotatievergadering’ in Oost-Vlaanderen voor Groen. Niets vermoedend dat daar een drama in de maak was.
• De groenen zijn immers nogal strikt in hun partijregels: in principe mag elk parlementslid maar twee keer zetelen, en dan loopt het af. In de jaren ’90 was dat nog een ijzeren regel bij Agalev, maar om toch kopstukken te kunnen behouden, voerde men in dat er uitzonderingen konden verleend worden, op zo’n ‘rotatievergadering’. Als daarop tweederde van de aanwezige leden dan wel goedkeuring daarvoor geeft.
• “Iedereen oordeelt daar in eer en geweten, maar dat het een ernstig proces is, weet heel de partij. Je krijgt kritische vragen, dat is geen applauscongres: ook ik heb moeten uitleggen wat ik nog de volgende legislatuur wil doen, waar de partij volgens mij naartoe moet, welke concrete wetsvoorstellen ik zal doen, als ik opnieuw verkozen wordt…”, zo duidt Van Hecke.
• “Het alternatief is een voorzitter die wikt en beschikt: één man die zo carrières kan lanceren of beëindigen, die zelfs mensen kan dwingen te verhuizen. Wij willen zoiets niet”, zo stelt Van Hecke, die zelf opnieuw een uitzondering kreeg van de Oost-Vlaamse leden, net als kopstuk Petra De Sutter (Groen).
• Maar bij de kandidatuur van Elisabeth Meuleman (Groen) ging het helemaal fout: zij was niet aanwezig op de vergadering, en ook ‘haar’ afdeling van Oudenaarde had niemand gestuurd. Wél was er de voorzitter, Jeremie Vaneeckhout, die vervolgens Meuleman verdedigde: niet om opnieuw een nationaal mandaat op te nemen, want zij mikt op een lokaal mandaat in Oudenaarde na ’24 en dat is hoe dan ook niet combineerbaar met een zitje in het Parlement, maar wél om de lijst te versterken.
• De leden gaven een bot antwoord: ‘njet’. Officieel werden geen stemuitslagen gegeven, maar volgens Meuleman zelf “ging het om één à twee stemmen”, die volstaan hadden. Het waren immers een twintigtal leden die zich onthielden, die zo de doorslag gaven, omdat er geen tweederde werd bereikt op die manier.
• Een kleine blokkeringsminderheid dus, maar wel genoeg. “Merk toch op dat zowel De Sutter als Van Hecke wél die uitzondering kregen, niet voor het eerst trouwens. In 2019 was het voor Meuleman al eens heel erg nipt in een soortgelijke stemming. Er leeft dus wel meer in die provincie bij de leden, dan puur regelneverij”, zo duidt een aanwezige van maandag.
• Een groen parlementslid vult aan: “Overal zijn dat soort vergaderingen bezig. En iedereen krijgt die uitzonderingen, wanneer ze gevraagd worden. In die zin was de partijtop zeker wel verrast, toen dat maandag gebeurde. Anderzijds: Elisabeth had wel heel expliciet al gezegd dat ze enkel voor Oudenaarde zou kiezen. Speelde dat mee?”

De essentie: De hele zaak is eigenlijk vooral een klap voor Naji en Vaneeckhout.

• Een klein jaar na hun interne verkiezingsoverwinning, heeft het duo co-voorzitters duidelijk niet voldoende greep op de zaak. Een hele stoet ‘afscheidnemende’ kopstukken, van Björn Rozska tot Kristof Calvo, hangt het beeld op van een zinkend schip, waar de bemanning overboord springt om zichzelf (lokaal) te gaan redden.
• Daarbij spelen vaak allerlei andere (persoonlijke) verhalen, of gewoon de inschatting dat het voor sommigen hoe dan ook ‘voorbij’ was: feit blijft dat het leidende duo de communicatie niet zelf in de hand hield, en achter de feiten aan liep. In plaats van in één beweging afscheid en nieuw talent aan te kunnen kondigen, zoals bij een pak andere partijen zal gebeuren, wordt telkens in schijfjes een deel van de vertrekkers gelost. Het co-voorzittersduo stond erbij, en keek ernaar.
• Net daarom was het niet onlogisch dat Naji en Vaneeckhout wel zelf naar Meuleman trokken, om haar te overtuigen alsnog op de nationale lijst te komen. Niet om alsnog in het Parlement te gaan zitten, wél om te versterken. In Oudenaarde en de Vlaamse Ardennen haalde ze immers in 2019 nog net geen 12.000 voorkeurstemmen, op een derde plek op de lijst. Helemaal niet slecht: lijstduwer Filip Watteeuw, Gents schepen, haalde bijvoorbeeld 7.000 stemmen.
• Maar bovendien had Meuleman toch wel een profiel opgebouwd, dat verder gaat dan een pure invalshoek van milieu of ecologie: ze heeft een uitstekende reputatie als onderwijsspecialist, maar gooide zich daarnaast in het ondernemersleven. Ze richtte specifiek een bedrijfje op om ouderen op de arbeidsmarkt te krijgen, samen met onder meer N-VA-Parlementslid Axel Ronse. Niet toevallig heet haar lokale lijst in Oudenaarde, waar ze naar eigen zeggen burgemeester wil worden, dan ook “Meer dan Groen”.
• “Ik liet me overtuigen en stemde uiteindelijk in om de lijst te steunen, uit loyauteit voor de partij en het voorzittersduo”, zo vertelt ze aan meerdere kranten. Dat idee verdedigen, liet ze vervolgens dus aan Vaneeckhout: ze kwam niet naar de vergadering, want was op een verlengd weekendje. Vervolgens kelderden de leden haar kandidatuur: ze vernam het nieuws zelf pas dinsdagochtend, waarop ze een verbitterde mail stuurde naar het duo co-voorzitters en de partij.
• “Nu is die mail blijkbaar ook nog uitgelekt. Dat is jammer, op die manier gaan we nooit een grote partij worden”, zo duidt ze aan De Morgen.
• Voor Vaneeckhout is het een bittere klap: hun poging om het beeld van een zinkend schip te keren, en net Meuleman terug aan boord te hijsen, strandt op de basisdemocratie van zijn partij. Tegen Belga wilde de co-voorzitter eerst niet reageren: “Dit is een intern debat. Elders stelde hij “dat de partijregels duidelijk zijn”, en hij “uit respect voor Elisabeth geen details wil geven”.

De reacties: In het gat dat Vaneeckhout communicatief liet, sprongen Meuleman zelf, en ook Björn Rzoska gretig.

• Beiden hadden ooit ambities voor de hoogste post bij groen, beiden zijn ook van Oost-Vlaanderen. Maar het valt op, hoe hard en open Meuleman zelf én ook Björn Rzoska communiceren over het debacle in hun provincie.
  • “Oliedom. Iedereen die iets van politiek begrijpt, ziet dat dit schadelijk is. Ik snap niet wat die mensen die tegengestemd hebben, in hemelsnaam bezield heeft”, zo haalt Rzoska uit in De Standaard, naar zijn eigen provinciegenoten.
  • “Nadat ze al een moeilijke beslissing genomen heeft, namelijk om de nationale politiek vaarwel te zeggen, krijgt ze er nog zo’n stamp bovenop.”
  • “Het doet weinig goed op een moment dat we als partij al in het defensief zitten.”
• Meuleman zelf reageerde ook, op Belga, en bij zowat elke krant.
  • “Sommigen van ons willen blijkbaar niet aan politiek doen. Verkiezingen winnen staat niet voorop.”
  • “We moeten een vereniging zijn met strakke principes. Maar wel een vereniging waar een handvol leden een parlementslid dat keihard werkte met een duim omlaag kan uitsluiten. Dat is niet warm en niet slim.”
  • “Jeremie zou mijn zaak bepleiten, hij verzekerde me dat het goed zou komen en dat ik er niet hoefde te zijn.”
  • “Een hele kleine groep kan dus een beslissing nemen met grote gevolgen. Dat is toch geen basisdemocratie meer?“
  • “Ik ben vooral boos op mezelf, omdat ik toch nog ingestemd heb om op een lijst te gaan staan. Ik had voet bij stuk moeten houden.”
• Het is nu aan Vaneeckhout en Naji om verder puin te ruimen, na die wel erg scherpe uitspraken aan hun adres. En het leed is nog niet geleden: ook in Antwerpen, waar vorige week Kristof Calvo al afzwaaide, wachten nog spannende momenten. Daar is het niet duidelijk of oud-voorzitter Meyrem Almaci, toch iemand met enorme bekendheid en bijhorende stemmen, nog op de lijst gaat. Al is de kans miniem dat ook Almaci plots in de buitenbaan gaat communiceren, of haar eigen figuur wil gaan uitspelen met een afscheidstournee langs de media: haar band met Vaneeckhout is uitstekend.
• Na het mediatieke afscheid van Calvo, wimpelde Vaneeckhout diens vertrek, en dat van een pak anderen nog af, in een weekendinterview in De Morgen: “Ik wist dat dit eraan zat te komen”. Natuurlijk speelt het dat het duo overal duidelijk heeft gemaakt dat ze “nu de kopstukken voor de komende tien jaar willen bepalen“, zoals hij ook in dat interview verklaarde: wie in 2024 de lijsten trekt moet met andere woorden voor een decennium mee.
• Het verklaart waarom grote namen als Rzoska, Calvo en ook Almaci wel aanvoelen dat er voor hen geen plek meer was en is aan de top. Alleen is de regie rond die generatiewissel compleet zoek, wat het beeld van crisis enkel maar versterkt.
• “Natuurlijk zijn er harde gesprekken gevoerd intern, over wie die toekomstige generatie moet zijn. Sommigen kregen daarbij slecht nieuws. Dan kan je alleen maar vaststellen dat mensen die al jaren meegaan, in dat hele proces van afscheid hun eigen drang naar de spotlights duidelijk hebben laten primeren boven het partijbelang. Eigen aan politiek zeker?”, zo zucht een groene insider.

Genoteerd: Europees Klimaattsaar Frans Timmermans komt zich moeien in de Belgische discussie over de natuurherstelwet.

• Dat Vivaldi diep verdeeld is over de Europese natuurherstelwet, die daar in de pijplijn zit, is een understatement. Vorige week in de Kamer volgde een heftig debat, nadat premier Alexander De Croo (Open Vld) openlijk gepleit had voor een ‘pauze’ in de Europese groene wetgeving, en daarbij vooral de focus op de CO2-uitstoot wilde leggen.
• Nu komt de Europese Commissie zich moeien. Of beter: één man, die het erg graag en lang uitlegt, Europees Commissaris Frans Timmermans. Bij een actie van milieuactivisten in de Europese wijk, waar de camera’s van Terzake waren, haalde hij hard uit naar de Belgische premier.
• “Wat ik niet begrijp aan de analyse van De Croo is dat hij denkt dat klimaatbeleid en natuurherstelbeleid twee andere dingen zijn. Je kan geen klimaatbeleid voeren zonder het andere. Heel veel van ons klimaatbeleid is gebaseerd op oplossingen vanuit de natuur. Maar dan moet die herstellen. Dode aarde neemt geen CO2 op. Dode bossen nemen geen CO2 op. Het zijn twee kanten van exact dezelfde medaille”, zo stelde Timmermans.
• Het is niet de eerste keer dat Timmermans zich heel actief mengt in Belgische politieke discussies: hij botste in het verleden al meermaals met Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA). Heel de Vlaamse coalitie staat huiverachtig tegenover die natuurherstelwet.
• De Croo zelf schoot ook terug, en lijkt niet van plan om nog van zijn lijn af te wijken. Zeker voor zijn groene coalitiepartners is dat vervelend nieuws: “Dit onderwerp is te belangrijk om in karikaturen te gaan spreken, en naar mensen te gaan schieten. We delen de ambities, maar je moet opletten met alle andere zaken. Alleen moet je kijken om de juiste prioriteiten te stellen: we moeten zo snel mogelijk alle energie laten gaan naar het reduceren van de uitstoot van CO2.”
• Overigens moeide ook Demir zich in de discussie, waarbij ze het niet kon laten om de uitspraken van De Croo af te branden: “Ik hoor precies een echo, als ik de premier bezig zie. Alleen… vermindering uitstoot broeikasgassen zal ook niet gerealiseerd worden door grote woorden van zijn Vivaldi-bubbel. En nog minder door de gascentrales en extra CO2-taksen die hij cadeau deed aan de mensen.”

De vraag van vele miljoenen: Is Vivaldi te optimistisch over haar verwachte inkomsten uit de nieuwe minimumtaks voor multinationals?

• Dat men bij Vivaldi te voluntaristisch rekent over een nieuwe mondiale taks voor multinationals, is een verwijt dat de oppositie al langer maakt. Feit is dat die taks, die vanuit de OESO komt, en bedoeld is om grote multinationals niet langer te laten ontsnappen via fiscale achterpoortjes, een enorme meevaller was voor Vivaldi. Een taks waarover eens niet moest gediscussieerd worden: ze werd van buitenaf, door de grote jongens in de EU en de VS, opgelegd aan alle landen.
• Zo komt er plots, door de invoering van een systeem dat wordt uitgerold in Europa en de VS, wel een heel pak extra geld in de begroting. Tegen eind dit jaar moet België daarvoor de nodige wetgeving hebben, om een Europese richtlijn om te zetten: de federale regering is er volop mee bezig, én de cijfers staan al in de begroting die is opgemaakt voor volgend jaar.
• Daarbij mikt Vivaldi op liefst 634 miljoen euro, via een zogenaamde ‘pillar 2’-heffing: er moet minstens 15 procent belastingen op de winst van bedrijven van 750 miljoen euro omzet en meer betaald worden, ergens ter wereld. Het zou in België om een 300-tal bedrijven gaan.
• Maar het Rekenhof heeft toch serieuze vragen bij die berekeningen, zo bericht De Tijd. Ze hebben zowel kritiek op de methode om de opbrengsten te berekenen, als op het feit dat het toekomstige kader grote onzekerheden bevat. Zij waarschuwen dat er meer rekening gehouden moeten worden met “creatieve manieren” waarop multinationals toch gaan proberen te ontsnappen aan de taks.
• Maar binnen Vivaldi maken ze zich sterk dat die ramingen nog conservatief zijn: de OESO rekent wereldwijd op een opbrengst van 220 miljard. Dan zou België logischerwijze zo’n 800 miljoen daarvan hebben. 

Finaal afgeschaft: Geen detacheringen meer vanuit Bpost.

• Voortaan is ‘detacheren’, het uitlenen van personeel aan kabinetten van ministers, vanuit beursgenoteerde overheidsbedrijven verboden. Dat beslist Vivaldi definitief vrijdag op de ministerraad, zo weet Le Soir. In praktijk zijn er maar twee overheidsbedrijven die ook beursgenoteerd zijn, en waar het dus over gaat: Bpost en Proximus.
• Enkel vanuit die eerste bleken mensen gedetacheerd: twee bij minister van Overheidsbedrijven Petra De Sutter (Groen) en één bij Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA). Die eerste kwam tijdens het Bpost-schandaal flink in de knoei, vooral omdat bleek dat die twee kabinetards die vanuit Bpost gedetacheerd waren ook betaald werden vanuit dat bedrijf. Dat zij tegelijk mee wetgeving maakten over de pakjesmarkt, en mee de beheersovereenkomst bekeken met Bpost, maakte dat een grijze zone ontstond.
• De Sutter besliste al eerder om beiden dus te ontslaan op haar kabinet, en terug te sturen naar Bpost zelf. Ook Jambon kwam vervolgens in de knoei: ook zijn gedetacheerde werd door Bpost betaald, wat tegen de regels van de Vlaamse regering is. Ook daar moet de betrokkene nu dus terug naar Bpost.

Opvallend: Oud cd&v’er Steven Vanackere verdedigt de banken.

• Een politieke benoeming is niet altijd een cadeau, voor de betrokken partij achteraf. Dat bleek gisteren eens te meer, voor cd&v, dat oud-minister Steven Vanackere enkele jaren geleden naar de Nationale Bank stuurde, om daar topman te worden, na z’n politieke carrière.
• Diezelfde Vanackere moest gisteren een rapport over de gezondheid van de Belgische bankensector verdedigen. Maar zijn persconferentie werd meteen een moment om goed te luisteren naar het standpunt van de Nationale Bank in heel de discussie rond de spaarrente.
• Die woedt momenteel volop binnen Vivaldi. Daar dringt de linkervleugel, met socialisten en groenen, erop aan om zo snel mogelijk de banken een minimumrente verplicht op te leggen op spaarrekeningen. Ze hebben ook al een mechanisme daarvoor uitgewerkt: ze willen de banken verplichten om minimum een rente te hanteren die 2 procent onder de tarieven van de Europese Centrale Bank zou liggen. Concreet zouden dan alle Belgische grootbanken plots minstens 1 procent rente moeten gaan uitkeren, wat vandaag manifest niet het geval is.
• Maar de rechtervleugel, met de liberalen, maar vooral ook cd&v-minister van Financiën Vincent Van Peteghem, was tot nu toe altijd zeer huiverachtig ten opzichte van de banken nieuwe regels opleggen: dat is volgens hem niet goed voor de stabiliteit van het hele systeem.
• Vanackere gaf ‘zijn’ minister gisteren op z’n persconferentie alvast gelijk: “Het is een heel heterogene sector. Als we nadenken over een correcte vergoeding, moeten we rekening houden met die diversiteit. Een ‘one size fits all’-oplossing opleggen is daarom gevaarlijk”, zo stelde hij.
• Toch hanteerde Vanackere tegelijk wel een enerzijds-anderzijds aanpak: hij waarschuwde de banken tegelijk: “Als spaarders beseffen dat er nog geen faire deal is, gaan ze elders op zoek naar hogere rendementen. Dat heeft dan ook gevolgen voor de financiële stabiliteit”, zo stelde hij. Exact de lijn die cd&v dus ook bewandelt: de banken waarschuwen, maar ze niet verplichten. Politiek wel niet evident: geen enkele partij wil betrapt worden als “verdediger van de grootbanken”.
• Politiek onschuldig is Vanackere zijn houding niet: Vivaldi raakte het vorige week niet eens over de zaak, en vroeg net advies aan de Nationale Bank. Het is afwachten met wat zij nu precies gaan komen.
• Overigens deed de bankensector in België het vorig jaar zeer goed: ze haalden samen 7,6 miljard euro nettowinst, dat is een een rendement van gemiddeld 10 procent op hun eigen vermogen. 

Om te volgen: Bij de MR hebben ze het tv-optreden van Bouchez in ‘Special Forces’ maar heel matig geapprecieerd. Met politieke gevolgen nu?

• Alles komt terug in de Wetstraat. En dus ook de voorzitter van de Franstalige liberalen die intern onder vuur ligt. Daarbij lijkt Georges-Louis Bouchez (MR) volgens La Libre terechtgekomen in een cocktail van negatief nieuws rond hem, en vooral, voor zijn Waalse Parlementsleden.
• Want, die worden geconfronteerd met een nieuw systeem van stemmen tellen, met het zogenaamde ‘apparenteren’ van de reststemmen voor het Waals gewest in 2024. Dat systeem, waarbij partijen die in één kiesgebied geen zetel halen, dat kunnen optellen bij de stemmen in een ander gebied, zou in nieuwe vorm de kleine partijen zoals DéFI en Les Engagés bevoordelen. De MR dreigt zo misschien wel drie à vier zetels te verliezen: natuurlijkerwijs zijn die Parlementsleden daarover bloednerveus. Het staat in het Waals regeerakkoord, maar “moeten wij dat nu slikken?”
• Op het partijbureau vorige week, waar de zaak ter sprake kwam, en fel ongenoegen geventileerd werd, kwam ook het ongelukkige optreden van Bouchez in de Vlaamse tv-reeks ‘Special Forces’ naar boven. Hoewel dat reality-tv was, kwam de MR-voorzitter er echt belabberd uit: geen teamspeler, geen enkele inzet, enkel maar vernederingen en een roemloze exit, was de conclusie. En de Franstalige pers zoomde daar ook op in, zelfs al was de show enkel op VTM te zien.  
• Koppel daaraan slechtere peilingen voor de MR, en geruchten over een gemeenschappelijke lijst MR-Open Vld in Brussel (waar ook weer een MR-parlementslid voor opzij zou moeten) en een pak volk loopt ongelukkig bij de Franstalige liberalen.
• En erger: zonder stevig kiesresultaat, dreigt de MR straks misschien wel naast een pak ministerposten en kabinetten te vallen. Zowel Paul Magnette (PS) als Jean-Marc Nollet (Ecolo) hebben immers al lang laten weten dat ze, als ze enigszins mathematisch kunnen, graag Bouchez bij het huisvuil (lees: de oppositie) zetten.
• En dus een zoveelste keer geruchten over een ‘interne putch’ en vervroegde interne verkiezingen bij de MR, nog voor de stembusslag van ’24. Het lijkt allemaal al eens geprobeerd: interne aanvallen op Bouchez zijn niet nieuws. Slechts één persoon heeft binnen de MR de macht om eventueel de voorzitter af te zetten, en dat is oud-premier Sophie Wilmès (MR). Maar zij heeft zich tot nu toe altijd op de vlakte gehouden. Zolang daar niets in veranderd, blijven revolutionaire plannen louter bezigheidstherapie voor gefrustreerde MR-parlementsleden. 

Opvallend: Wat hebben West-Vlaamse burgemeesters met Reuzegom? YouTuber Acid weet het blijkbaar.

• Consternatie in de Wetstraat gisteren: social influencer en YouTuber Nathan Vandergunst, bekend onder de naam Acid, gooide plots op z’n kanaal, dat 527.000 abonnees heeft, een video over Reuzegom. Daarbij ging hij de namen van mensen die veroordeeld zijn in de dood van Sanda Dia, bij een doop die misging, op straat gooien. “We gaan doen wat VTM en VRT niet durven, we gaan mensen exposen!” zo kraaide de bekende YouTuber Acid woensdagnamiddag.
• De video ging helemaal viraal en werd bijna 200.000 keer bekeken, waarbij Vandergunst flink wat geld verdiende. Maar opvallend: in de video hekelde hij het feit dat de veroordeelde studenten “kinderen zijn van rechters, topadvocaten, burgemeesters en gouverneurs”. Daarbij monteerde hij een foto van vijf West-Vlaamse burgemeesters, waarbij Bart Tommelein (Open Vld, Oostende), Jean-Marie Dedecker (LDD, Middelkerke), Steve Vandenberghe (Vooruit, Bredene) en Dirk De Fauw (cd&v, Brugge). En ook onder meer Carina Van Cauter en Jos Lantmeeters, de gouverneurs van Oost-Vlaanderen en Limburg, kwamen plots in beeld.
• Het ongenoegen over die plotse vermelding was huizenhoog: al de genoemde namen hebben in de verste verte niets te maken met Reuzegom. Maar ‘de politiek’ ging voor Vandergunst mee de mesthoop op.
• Uiteindelijk besliste YouTube de video offline te halen. “Deze video is verwijderd wegens schending van het beleid van YouTube inzake intimiderende en kwetsende content”, zo stelde YouTube. Volgens de eigen regels van het platform is het verboden om berichten of video’s te maken die een persoon “langdurig of kwaadwillig beledigen”.