Italië en Griekenland raakten het gisteren eens over de grenzen van hun beider exclusieve economische zones (EEZ) in de Middellandse Zee. Athene beoogt nu ook een gelijkaardig akkoord met Egypte, in een ware diplomatische zeeslag om territoriale wateren in het mediterraans gebied.
Griekenland is op een missie om het maritiem territorium dat Turkije zich eind vorig jaar toe-eigende in een schimmige deal met de zogeheten ‘regering van nationale eenheid’ in Libië. Ondanks haar naam controleert die regering enkel het westelijke deel van het land.
Die overeenkomst wordt door de internationale gemeenschap als ongeldig gezien, omdat de zelfgetekende maritieme grenzen van Turkije dwars door de territoriale wateren van zowel Cyprus als Griekenland lopen.
De ‘Mare Nostrum’ van Turkije
In de praktijk wil Griekenland steun zoeken bij andere landen rond de Middellandse Zee om de Turkse ambitie om in Griekse (en bij uitbreiding Cypriotische) wateren te boren naar gas, in de kiem te smoren.
In juni zal de Griekse buitenlandminister daarom ook naar Cairo trekken. Egypte steunt namelijk het zogenaamde ‘Libische Nationale Leger’ onder leiding van generaal Khalifa Haftar.
Dat is die andere machtige speler in het Libische wespennest, die strijdt tegen de ‘regering van nationale eenheid’ om de hegemonie in het door oorlog verscheurde land. Enkel de laatstgenoemde partij wordt erkend door de VN.
Een deal met Egypte zal moeilijker worden dan die met Italië. Maar als Griekenland Caïro kan overtuigen om de Griekse EEZ te respecteren, heeft Athene belangrijke troeven in handen om Turkije tot de orde te roepen.
Ondertussen blijft de EU de meest opvallende afwezig in deze hele kwestie. De Europese Commissie bewijst lippendienst aan steun voor Griekenland, en aan een grotere Europese rol in Libië. In de praktijk blijft Brussel ver weg van alles wat te maken heeft met de Libische burgeroorlog.
