Het Amerikaanse nieuwsmagazine Axios publiceerde deze week een interessante grafiek. Daarin worden de seizoensfinales van 20 populaire tv-shows met elkaar vergeleken. Wat valt op? Het veelbesproken Game of Thrones eindigt met 19 miljoen kijkers op een 16de plaats. Gek, want wie op Twitter zit kreeg de indruk dat de ganse wereld naar de laatste episode had gekeken.

De 19 miljoen vallen in het niets vergeleken met de seizoensfinales van M*A*S*H, Cheers en Seinfeld, tv-series die vooral bij een ouder publiek een bel zullen doen rinkelen. In 1983 keken liefst 106 miljoen mensen in de VS naar de laatste aflevering van M*A*S*H. Toch is 19 miljoen een indrukwekkend cijfer, omdat HBO in de VS ‘slechts’ 35 miljoen abonnees telt.

Maar de vergelijkingen lopen vanaf hier volledig mank.

Ten eerste kijken mensen vandaag niet langer rechtstreeks naar tv-shows. Elke episode van het achtste seizoen van Game of Thrones werd door gemiddeld zo’n 44 miljoen mensen bekeken (en dat cijfer zal verder stijgen). Dat betekent dat slechts 40% van de kijkers ‘live’ keken.

Wie kijkt nog ‘live’?

Game of Thrones is een zeer populaire serie, maar hoe minder populair een serie, hoe minder mensen ze ‘live’ bekijken op het moment van uitzending.

Een tweede factor is het fenomeen van de streaming kanalen. In de VS heb je de keuze tussen een reeks van die kanalen en niet alle mensen kiezen voor HBO. Netflix en Amazon Prime zijn zonder meer de twee meest populaire keuzes, met HBO op een vierde plek. Shows als M*A*S*H en Seinfeld daarentegen werden uitgezonden op de kabeltelevisie en dit door zenders die in zowat elke huiskamer te bekijken waren.

Spijtig genoeg ontbreekt het aan cijfers die dit laatste fenomeen vergelijken. Met andere woorden: hoeveel mensen konden Game of Thrones rechtstreeks bekijken in vergelijking met het aantal dat Seinfeld rechtstreeks kon zien?

Nood aan nieuwe meetmethodes

De mediawereld heeft dus dringend nood aan nieuwe meetmethodes. Zowat alle tv-series die goed scoren in bovenstaande grafiek zijn 40 tot 15 jaar oud. In die tijd keek zowat iedereen naar hetzelfde omdat er geen andere opties waren.

In de digitale wereld gelden andere wetten. Dat uit zich in meer complexe kijkpatronen, waarbij niet het aantal kijkers op het moment van uitzenden belangrijk is, maar hoe het kijkgedrag met over tijd evolueert. Kijkcijfers, gebaseerd op gedateerd kijkgedrag, hebben geen enkele waarde meer.