Het is een van de grootste paradoxen in de Europese wijnbusiness. Frankrijk, voor de meeste wijnliefhebbers toch het land dat iedere jaargang in de top drie van de belangrijkste wijnproducenten binnen de EU staat, land dat om de haverklap kampt met overstocks en daarvoor zelfs rooicampagnes zwaar subsidieert: waarom is het dan ook de nummer 1 qua import van Spaanse bulkwijnen?
Eigenlijk is de tabel commercieel hallucinant. Frankrijk waar zoveel wijnbouwers amper de boter/olijfolie op hun brood verdienen, voert jaarlijks 437 miljoen liter Spaanse bulkwijn in. Uiteraard in het laagste prijssegment, maar precies in deze niche kunnen veel exploitanten al oogsten lang nauwelijks hun onkosten dekken. Idem eigenlijk met de nummer 3 (Portugal) en nummer 4 (Italië): het lijkt wel een kaakslag voor lokale producenten die al moeten opboksen tegen de wereldwijde competitie.
Dat afzetmarkten als Rusland (5), Ivoorkust (6), Marokko (8) of zelfs China (9) hoog in deze hitparade prijken, lijkt me logischer. Maar waarom moet verdorie Zuid-Afrika (nummer 7) en misschien wel de meest opwindende, innovatieve wijnnatie van het ogenblik, ofwel het Verenigd Koninkrijk (10), de zogezegde trendsettende kwaliteitsmarkt, nog extra aan bulk importeren?
Onze Belgische plek 14 lijkt me dan weer te begrijpen, omdat deze bulk vermoedelijk richting onze grootdistributie stroomt, waar giganten als Colruyt of Delhaize elk jaar miljoenen cuvées onder eigen label bottelen in de eveneens eigen (vaak gesofistikeerde) installaties.
Lees ook:
