Dossier ‘De stem van de jeugd’: Vijf jonge leeuwen vertellen waarom hun generatie lang niet verloren is en hoe zij – allen op hun eigenzinnige manier – aan de toekomst bouwen.
Dylano Vercruysse werd als meisje geboren en is nu een man met modellenambitie. ‘Transgenders zijn geen taboe meer. Maar mensen moeten nog leren hoe ermee om te gaan.’
‘Ik ben in het verkeerde lichaam geboren’, vertelt Dylano. Door de coronacrisis verblijft hij weer even bij zijn moeder in Limburg, al studeert hij eigenlijk in Antwerpen. ‘Ik had het als kind al door, maar wist toen nog niet dat zoiets bestond. Pas op mijn veertiende begon ik er serieus over na te denken, en rond mijn zestiende kon ik eindelijk beginnen met psychologische gesprekken in het UZ Gent. De dokters merkten al snel dat ik er klaar voor was. Ik kleedde me op school al om bij de jongens, de leraren spraken me al aan bij mijn nieuwe naam … Zo kon ik redelijk snel starten met hormoonremmers.’
Vandaag voelt Dylano zich honderd procent man, en straalt dat ook uit op foto’s – naast zijn studies heeft hij ambities als model. Fysiek heeft hij nog niet alle operaties achter de rug. ‘Mijn borsten en baarmoeder liet ik al verwijderen. Voor een geslachtsoperatie sta ik op de wachtlijst. Dat zal pas voor na het behalen van mijn diploma zijn. Ik vind het gruwelijk als mensen me vragen of ik ‘al omgebouwd’ ben. Alsof ik een baksteen ben waarmee je een huis bouwt, en geen mens van vlees en bloed. Vertellen over mijn operaties is geen probleem, maar het gaat over de manier waarop mensen me benaderen.’
Onwetendheid is daarbij de grootste oorzaak, denkt Dylano. ‘Transgenders zijn geen taboe meer, maar mensen weten nog niet hoe ermee om te gaan. Daarom geef ik lezingen om mijn verhaal met anderen te delen.’
Jong zijn vindt Dylano hoe dan ook niet eenvoudig, omdat hij het gevoel heeft hoge verwachtingen te moeten inlossen, zoals een diploma halen en een job vinden. Zijn situatie maakt het nog minder evident. ‘Leeftijdsgenoten zijn bezig met zo snel mogelijk een rijbewijs halen. Mijn budget gaat naar mijn transitie, die ik voor drie vierde zelf betaald heb. Het was natuurlijk makkelijker geweest als ik wel in het juiste lichaam geboren was. Mijn omgeving wilde het eerst niet aanvaarden, en die periode was heel zwaar. En ik werd ook gepest in mijn jeugd. Dat is de reden waarom ik naar Antwerpen verhuisd ben en daar maatschappelijk werk studeer. Ik wilde met een schone lei beginnen als Dylano.’
Of het vandaag makkelijker is om zijn stappen te zetten dan twintig jaar geleden? ‘Dat denk ik niet. Volgens mij werd het toen ook al aanvaard in bepaalde kringen, en in andere minder – zoals vandaag. Al is er nu meer media-aandacht rond.’
‘Leeftijdsgenoten willen zo snel mogelijk een rijbewijs. Ik een volledige
transitie’
Het moeilijkste aan opgroeien vindt Dylano de keuzestress. ‘De mogelijkheden voor belangrijke levenskeuzes zijn vandaag eindeloos. Door sociale media krijgen we het idee dat al onze dromen binnen handbereik liggen. Dat creëert druk. Soms denk ik dat het vroeger makkelijker was om jong te zijn. Je vader had een zaak, was boer of advocaat, dus deed je gewoon hetzelfde. Met een beetje geluk vond je het ook nog leuk.’
De coronacrisis heeft Dylano wel extra zuurstof gegeven. ‘Ik heb me bewust meer teruggetrokken uit sociale media. Dat geeft rust in mijn hoofd. Mijn
toekomstplannen zijn nu zo snel mogelijk afstuderen en een job vinden in de sociale sector. Ik herken die ambitie ook bij leeftijdsgenoten: we hechten
veel waarde aan zekerheid en een vast contract. Liever zo, dan te grote dromen koesteren en die uit elkaar zien spatten.’
Werkte mee aan dit artikel: Nona Heremans
