Leveranciers van drijvende opslag- en hervergassingsinstallaties (FSRU’s) hebben de vraag naar hun koopwaar zien exploderen sinds de inval van Rusland in Oekraïne. Zo’n drijvende gasterminals bieden verschillende voordelen ten opzichte van hun onshore tegenhangers. Daarom willen Europese landen er bij het naderen van de winter massaal gebruik van maken.

De komende maanden zullen moeilijk zijn voor Europese huishoudens en bedrijven. De energiecrisis doemt op en doet stroomonderbrekingen en torenhoge facturen vrezen. Terwijl Rusland zijn leveringen aan Europa drastisch heeft ingeperkt en de EU sowieso van Russische energie af wil, is de vraag naar energie – voornamelijk naar vloeibaar aardgas, of: LNG – van niet-Russische leveranciers (de VS bijvoorbeeld) de afgelopen maanden geëxplodeerd.

Maar in vloeibare vorm kan aardgas niet worden gebruikt; het moet opnieuw worden vergast. Een proces dat voornamelijk plaatsvindt in terminals op land, alleen zijn deze door de exponentiële vraag ontoereikend. Hier komen drijvende opslag- en hervergassingsinstallaties (FSRU’s, volledig: Floating Storage Regasification Units) om de hoek kijken.

Stijgende vraag

Leveranciers hebben de afgelopen maanden een sterke stijging van de vraag naar hervergassingsschepen gezien. Gewoonlijk behandelen ze tussen één en drie projecten per jaar, maar “nu hebben we een stormloop gezien met een tiental FSRU’s die in minder dan zes maanden werden gecharterd”, vertelde Jonathan Raes, directeur infrastructuur bij het Belgische Exmar, aan Quartz.

Deze drijvende gasterminals zijn eigenlijk schepen die fungeren als opslagfaciliteiten, maar ook als hervergassingsinstallatie. De eenheid, die verbonden is met een installatie aan land, kan met behulp van een scheepslaadarm meer of minder gas sturen.

Europese landen hebben meer dan 25 FSRU’s geleased sinds de Russische inval in Oekraïne en dit aantal zal naar verwachting blijven groeien. Waarom is de vraag zo gestegen? Simpelweg omdat het sneller is om dergelijke eenheden op te zetten dan onshore terminals om LNG te verwerken. En gezien de urgentie van de energiecrisis in Europa is het logisch dat de Europese landen zich tot deze oplossing wenden. Temeer omdat FSRU’s nog een ander belangrijk voordeel hebben.

Sneller op te zetten, maar ook goedkoper

De installatie van een nieuwe FSRU neemt gewoonlijk 12 tot 18 maanden in beslag, maar in geval van nood – zoals, tja, nu – kan dit tijdsbestek worden gehalveerd. Het gebruik van bestaande infrastructuur is een uitstekende manier om dit te doen. “Indien en waar mogelijk proberen terminalontwikkelaars zoveel mogelijk van de beschikbare en bestaande infrastructuur te hergebruiken. Dit drukt de kosten en verkort het tijdsbestek”, aldus Raes.

Zes tot negen maanden is niets vergeleken met de bouwtijd van terminals aan land; daar kan het immers tot zeven jaar duren vooraleer zo’n terminal operationeel is.

En dan is er nog het financiële plaatje. Terwijl een nieuwe onshore gasterminal ongeveer 700 miljoen euro kost, kost een nieuwe FSRU ongeveer 260 miljoen euro. En om een LNG-tanker om te bouwen tot een opslag- en hervergassingsinstallatie is ongeveer 160 miljoen euro nodig.

De opslagcapaciteit van FSRU’s is echter lager dan die van onshore terminals, ongeveer 4 miljoen ton tegenover 7,75 miljoen ton.

Tijdelijke oplossing?

Maar dit nadeel verbleekt bij de voordelen van drijvende gasterminals, die ook niet ophouden bij al wat we hierboven schreven. Zoals Jonathan Raes opmerkt, zijn FSRU’s ook “duurzamer dan terminals aan land vanwege hun kleine ecologische voetafdruk” – ook al is LNG vervuilender dan gas uit pijpleidingen.

Wat hun levensduur betreft, loopt het gemiddelde huurcontract voor een FSRU zo’n 10 tot 12 jaar, “als ze eenmaal in bedrijf zijn, is er de tendens om ze langer te gebruiken”, aangezien ze tot 20 jaar in bedrijf kunnen blijven.

FSRU’s zouden Europa dus kunnen helpen om de energiecrisis deze winter door te komen, maar ook om af te stappen van fossiele brandstoffen. Het verbeteren van de reeds aanwezige drijvende terminals zou echter geen slecht idee zijn. Ze zouden in de komende jaren ook kunnen worden gebruikt voor de opslag en verwerking van andere vormen van energie. Zo wordt gedacht aan synthetisch methaan, een groen alternatief voor aardgas dat met waterstof wordt gemaakt en waar nog steeds aan wordt gesleuteld.

(lb)