Geheel origineel kan je het bezwaarlijk noemen: er is al een one.brussels, de versie van Vooruit in de hoofdstad. In 2019 trok Pascal Smet (Vooruit) met een andere, wat internationalere vlag, naar de Brusselse kiezer. Die is erg divers: de puur ‘Vlaamse’ of eerder ‘Nederlandstalige’ stemmen zijn ondertussen veruit in de minderheid, ten opzichte van de Europese expats, van onder meer ambtenaren van de EU en consorten.

• Door zich met een Engelstalige naam te profileren, wist Smet electoraal wel wat breder te rekruteren in 2019.
• Die toer gaat Sven Gatz (Open Vld) nu ook helemaal op. Met een nieuwe naam voor zijn Open Vld, namelijk ‘open.brussels’: tot en met dezelfde Engelstalige benaming én het puntje tussen beiden in de naam. Er zijn er die voor minder al een proces van plagiaat aan hun been kregen.
• Maar het duidt ook op een bredere evolutie in de vaderlandse politiek: de Brusselse versies van hun partij drijven steeds verder weg van de ‘moederpartij’. Dat geldt zowel voor de Vlaamse partijen, als voor de Franstaligen: het dossier van het onverdoofd slachten, maar evengoed het rekeningrijden in de hoofdstad, met een zogenaamde ‘stadstol’, toonden dat de afgelopen jaren al aan.
• Dus het is niet enkel de naam die wat verandert, ook inhoudelijk zijn de Vlaamse, of dus Brusselse liberalen eerder centrum-links, en hebben ze de discussie of ze nu VVD of D66 zijn al lang beslecht: het is dat laatste.
• Bovendien bewees de regeringsvorming voor Brussel in 2019 hoe weinig greep het moederhuis eigenlijk nog had en heeft op de Brusselaars: toenmalig Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten kwam kopman Gatz en Guy Van Hengel destijds smeken om geen akkoord over de Brusselse regering te maken, en de deur open te laten voor zusterpartij MR. Na heel kortstondig wat te dralen, besliste het duo Gatz-Van Hengel dat Rutten kon afdruipen, en met haar de MR.
• Maar dat belette Egbert Lachaert (Open Vld) niet om dit weekend trots te komen opdraven voor het Brusselse congres, dat feestelijk dus de algemene merknaam van de Vlaamse liberalen dumpte, terwijl dat merk toch de partij van de Belgische premier is (misschien wel de enige Belgische politicus die de expats kennen), voor een flauw afkooksel van Pascal Smet zijn verzinsel.
• De operatie lokte meteen verontwaardiging uit bij Vlaams Parlementslid Els Ampe (Open Vld), die al langer op ramkoers ligt met Gatz. Zij was niet op de hoogte van de naamsverandering, zo liet ze weten. “Dit is niet ter discussie of stemming voorgelegd aan de leden. Is dit een ledendemocratie?” Ze dook ook niet op in de uitgebreide lijst van kandidaten die Gatz meteen presenteerde voor de hoofdstad.
• Ten gronde is de evolutie wel interessant: steeds meer duikt de vraag op, bij volgende staatshervormingen, wat er met Brussel als institutioneel kluwen moet gebeuren. Daarbij is men zowel aan Vlaamse als Waalse kant bereid om Brussel meer te lossen, en een eigen weg te laten gaan.
• Al is één vraag, zeker aan Vlaamse kant, cruciaal: is men dan nog langer bereid miljoenen aan Vlaams geld te spenderen, voor Nederlandstalig onderwijs in de hoofdstad? En moeten zaken als de pariteit tussen Nederlands- en Franstaligen, bijvoorbeeld in de Brusselse regering, dan niet gelost worden? Er zullen straks weinig Vlaamse partijen overschieten, die dat ‘recht’ van hun Brusselse dochterondernemingen nog met hand en tand gaan verdedigen: dat gebeurt nu eenmaal, als de banden zo losjes zijn geworden.